AC Perugia Calcio
| Perugia | ||||
|---|---|---|---|---|
| Nome | Associazione Calcistica Perugia Calcio S.r.l. | |||
| Alcume(s) | I Grifoni | |||
| Fundación | 1905 | |||
| Estadio | Renato Curi Perugia, Italia | |||
| Inauguración | 1975 | |||
| Capacidade | 23.625 | |||
| Presidente |  Massimiliano Santopadre | |||
| Adestrador | Silvio Baldini | |||
| Liga | Serie B | |||
| 2021/22 | 8º | |||
| Na rede | ||||
| https://www.acperugiacalcio.com | ||||
| ||||
O Associazione Calcistica Perugia Calcio,[1] coñecido simplemente como Perugia, é un club de fútbol italiano con sede en Perugia, que compite na Serie B.
Fundado en 1905 como Associazione Calcistica Perugia, o club disolveuse en 2005 e foi refundado o mesmo ano como Perugia Calcio, antes de disolverse de novo en 2010 e de pasar por unha nova co nome actual. Militou 13 tempadas na Serie A, obtendo como mellor resultado o subcampionato da campaña 1978/79, na que rematou invicto. Ademais de varios títulos de categorías inferiores, o equipo gañou a Copa Intertoto de 2003 e disputou dúas edicións da Copa da UEFA.
O club xoga os seus partidos como local no estadio Renato Curi, con capacidade para 28.000 espectadores. Na tempada 1979/80 converteuse no primeiro equipo de fútbol italiano en amosar un patrocinador na camiseta.
Historia[editar | editar a fonte]
O AC Perugia fundouse o 9 de xuño de 1905, coa fusión do EUA Fortebraccio e o Libertas. O ascenso á Serie B en 1966 marcou o inicio dun dos períodos de máis éxito do club. O Perugia pasou os seguintes oito anos na Serie B antes de ascender á Serie A por primeira vez en 1975.
Na primeira tempada do club da Serie A, o Perugia rematou oitavo con 31 puntos, quedando preto dos postos europeos. O equipo contaba con destacados xogadores como o defensa Pierluigi Frosio e os centrocampistas Renato Curi e Franco Vannini. O Perugia mantívose na metade superior da táboa durante o resto da década, quedando subcampión en 1979, despois de obter 11 vitorias e 19 empates. Foi a única vez que un equipo invicto non conseguiu o título. Con todo, a traxedia e os escándalos escureceron este período. En 1977, Curi morreu dun ataque cardíaco durante un partido de liga contra a Juventus, mentres que a carreira de Vannini rematou por lesión en 1979. En 1980, o escándalo de corrupción relacionado coas apostas clandestinas coñecido como Totonero, provocou unha sanción de 5 puntos e o descenso en 1981. Ilario Castagner era o adestrador neste período.
O club pasou a primeira metade da década de 1980 intentando volver á Serie A, quedando preto de logralo na campaña 1984/85. Outro escándalo de corrupción en 1986 obrigou ao Perugia a baixar á Serie C2. Durante esta época debutou co club Fabrizio Ravanelli, un dos mellores xogadores que pasaron polo equipo.
Despois de que o polémico e excéntrico Luciano Gaucci se fixese co control do club, este volveu á Serie B en 1994 e baixo a dirección de Giovanni Galeone chegou á Serie A en 1996. Aínda que acabou descendendo na seguinte tempada, regresou á máxima categoría en 1998.
Nas seguintes seis tempadas, con xogadores como o internacional xaponés Hidetoshi Nakata, o Perugia mantívose na Serie A.
No verán de 2003 fichou ao dianteiro inglés Jay Bothroyd e a Al-Saadi Qadafi (fillo do ditador libio Muamar al-Qadafi).[2] Pouco despois, o club foi un dos tres gañadores da Copa Intertoto de 2003 tras vencer ao VfL Wolfsburg alemán por un resultado global de 3-0. Isto clasificou o equipo para a Copa da UEFA 2003–04, na que foi eliminado en terceira rolda polo PSV Eindhoven.[3]
O club foi á quebra en 2005 e foi refundado como Perugia Calcio, antes de quebrar de novo en 2010.[4][5] No verán de 2010 xurdiu un novo club coa mesma denominación e herdeiro da antiga historia do Perugia, iniciando a súa andaina na Serie D.
O 10 de abril de 2011, o Perugia logrou o ascenso á Lega Pro Seconda Divisione, tras a vitoria na casa por 3-2 ante o Castel Rigone.[6] Ese mesmo ano, o club gañou tamén a Coppa Italia Serie D, vencendo ao Turris por 1-0 na final.[7]
No verán de 2011 o club pasou a chamarse Associazione Calcistica Perugia Calcio e na tempada 2011/12 conseguiu o ascenso á Lega Pro Prima Divisione. O 4 de maio de 2014, vencendo ao Frosinone por 1–0, o Perugia gañou o campionato da Lega Pro Prima Divisione e logrou o ascenso á Serie B tras 9 anos de ausencia.
Palmarés[editar | editar a fonte]
- Serie B (1): 1974/75.
- Serie C1 (6): 1932/33, 1945/46, 1966/67, 1993/94, 2013/14, 2020/21.
- Serie C2 (2): 1987/88, 2011/12.
- Serie D (1): 2010/11.
- Supercopa de Serie C (1): 2014.
- Supercopa de Serie C2 (1): 2012.
- Copa Italia Serie D (1): 2010/11.
- Copa Intertoto (1): 2003.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "ASSOCIAZIONE CALCISTICA PERUGIA CALCIO SRL". aziende.virgilio.it (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 25 de abril de 2012. Consultado o 29 de setembro de 2022.
- ↑ "Bothroyd signs for Perugia". BBC (en inglés). 11 de xullo de 2003,. Consultado o 29 de setembro de 2022.
- ↑ "UEFA Intertoto Cup 2003". rsssf.org (en inglés). Consultado o 29 de setembro de 2022.
- ↑ "I giudici: buco da 100 milioni Falliti Perugia e Mas" (en italiano). 21 de maio de 2010. Consultado o 29 de setembro de 2022.
- ↑ "CALCIO: ASTA DESERTA PER RILEVARE PERUGIA DOPO FALLIMENTO" (en italiano). 9 de xuño de 2010. Consultado o 29 de setembro de 2022.
- ↑ "Perugia promosso in Lega Pro, la Turris matematicamente ai playoff!" (en italiano). 10 de abril de 2011. Consultado o 29 de setembro de 2022.
- ↑ "Serie D, il Perugia vince la Coppa Italia" (en italiano). 14 de abril de 2011. Consultado o 29 de setembro de 2022.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Sitio web oficial (en italiano).