Arquidiocese católica latina de Atenas

Arquidiocese católica latina de Atenas
Localización
	38°00′N 23°42′L / 38, 23.7Coordenadas: 38°00′N 23°42′L / 38, 23.7
Poboación
Poboación	6.145.400 (2018) (131,38 hab./km²)
Lingua usada	lingua grega
Relixión	Igrexa católica
Xeografía
Superficie	46.775 km²
Comparte fronteira con	arquidiocese de Corfú, Zante e Cefalonia, noroeste ; Roman Catholic Archdiocese of Naxos, Andros, Tinos and Mykonos (en) , sueste ; Roman Catholic Diocese of Syros and Milos (en) , sueste ; Roman Catholic Diocese of Chios (en) , leste ; Apostolic Vicariate of Thessaloniki (en) , norte ; Roman Catholic Diocese of Crete (en) , sueste
Creación	23 de xullo de 1875
Catedral	Cathedral Basilica of St. Dionysius the Areopagite (en)
Páxina web	cathecclesia.gr

A arquidiocese de Atenas (en latín: Archidioecesis Atheniensis) é unha sé da Igrexa Católica Latina inmediatamente suxeita á Santa S. En 2012 tiña 101.600 bautizados sobre unha poboación total de 6 285 000 habitantes. O seu ordinario actual é, dende o 14 de xullo 2021, Theodoros Kontidis da Compañía de Xesús.

Territorio[editar | editar a fonte]

A arquidiocese ten xurisdición sobre os fieis católicos latinos das seguintes rexións de Grecia: Ática, Grecia Central, Grecia Occidental e Peloponeso.

A sé arcebispal é a cidade de Atenas, onde está a Catedral de San Dionisio o Areopaguita. O territorio ten unha superficie de 46.775 km² e está dividido en 14 parroquias.

Historia[editar | editar a fonte]

A diocese de Atenas, antes do Gran Cisma de 1054 era unha se sufragánea da arquidiocese de Corinto, baixo o patriarcado de Constantinopla. A arquidiocese latina foi erixida a comezos do século XIII con ocasión da conquista de Constantinopla por parte dos cruzados (1204). O primeiro arcebispo foi o francés Berardo, cuxa elección foi confirmada polo papa Inocencio III o 27 de novembro de 1206.

O mesmo pontífice definiu o estatuto da nova arquidiocese latina, en continuidade coa grega, da que tomou o posto. Nunha carta do 13 de febreiro de 1209 listou as dioceses sufragáneas de Atenas, que eran as mesmas que as da arquidiocese grega naquel período: Negroponte, Termópilas, Davalia, Avlon, Oreoi, Caristo, Queronea, Megara, Ceos, Andros e Esciro. Coa mesma carta, o papa concedeu a Berardo o palio.

Logo da caída de Constantinopla de 1453, tamén os outros territorios de Grecia baixo dominio occidental pasaron a dominio do Imperio Otomán; Atenas foi conquistada en 1458. O derradeiro arcebispo latino, Nicola Protimo, fuxiu da cidade e buscou refuxio na illa de Eubea, gobernada polos venecianos, e permaneceu alí até a súa morte en 1482. Dende este momento, a arquidiocese foi transformada en sé titular.

En 1833 Grecia obtivo a independencia. O 19 agosto do ano seguinte o papa Gregorio XVI instituíu a delegación apostólica de Grecia, co propósito de atender os intereses dos fieis católicos do novo reino. O 23 de xullo de 1875 o papa Pío IX restaurou a arquidiocese de Atenas, con xurisdición sobre toda Ática.

O 18 de marzo de 1926, co breve Quae catholico do papa Pío XI, os territorios do Peloponeso e a illa de Citerea, até entón sen xurisdición eclesiástica e administrados directamente polo delegado apostólico, foron unidos á arquidiocese de Atenas.^[1] No mesmo ano, outras modificacións territoriais realizadas pola Santa Sé remataron co papel de delegado apostólico do arcebispo de Atenas.