Antonio de los Ríos Rosas

Antonio de los Ríos Rosas
	;
Nome orixinal	(es) Antonio de los Ríos y Rosas
Biografía
Nacemento	16 de marzo de 1812 ; Ronda, España
Morte	3 de novembro de 1873 (61 anos); Madrid, España
Lugar de sepultura	Panteón de homes ilustres
Deputado no Congreso dos Deputados
	6 de xuño de 1873 – 4 de novembro de 1873 ; Circunscrición electoral: Circunscrición electoral da Coruña
Presidente do Congreso dos Deputados
	28 de abril de 1872 – 28 de xuño de 1872 ; ← Práxedes Mateo Sagasta – Nicolás María Rivero (pt) →
Presidente do Congreso dos Deputados
	28 de decembro de 1865 – 2 de outubro de 1866 ; ← Patricio de la Escosura – Cándido Nocedal →
Presidente do Congreso dos Deputados
	5 de novembro de 1863 – 23 de xuño de 1864 ; ← Diego López Ballesteros – Alejandro de Castro Casal →
Embaixador de España na Santa Sé
	1859 – 1861 – Manuel Pando Fernández de Pineda →
Ministro de Gobernación
	14 de xullo de 1856 – 12 de outubro de 1856 ; ← Patricio de la Escosura – Cándido Nocedal →
Ministro de Gobernación
	18 de xullo de 1854 – 30 de xullo de 1854 ; ← Luis José Sartorius – Francisco Santa Cruz →
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Universidade de Granada
Actividade
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	político , diplomático , xurista
Partido político	Unión Liberal
Membro de	Real Academia Española ; Real Academia de Jurisprudência e Legislação (pt) ; Real Academia de Ciencias Morais e Políticas
Lingua	Lingua castelá
	Premios Cabaleiro da Orde do Vélaro de Ouro ;

Antonio Sánchez del Río y López de la Rosa, que cambiou os seus apelidos polo máis sonoro Antonio de los Ríos Rosas,^[1] nado en Ronda o 16 de marzo de 1812 e finado en Madrid o 3 de novembro de 1873, foi un orador, xurista e político español, presidente do Congreso dos Deputados durante as lexislaturas de 1863-1864, 1865-1866 e 1872.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Ríos Rosas era licenciado en Dereito pola Universidade de Granada e accedeu por vez primeira ás Cortes Xerais como deputado pola provincia de Málaga en 1836. Contrario ás manobras do xeneral Espartero durante a Rexencia de María Cristina, opúxose ao mesmo a partir de 1840. Coa caída do xeneral e a maioría de idade de Isabel II, foi nomeado membro do Consello Real.

Ao longo dos anos evolucionou cara a posicións menos absolutistas e máis proclives cara a un moderantismo democrático, opoñéndose a Narváez na Década Moderada, aínda que tamén se opuxo firmemente ás modificacións constitucionais que se propuñan desde o Goberno do Bienio Progresista, máis próximo á vella doutrina da soberanía compartida entre a Coroa e as Cortes. Coa chegada de Leopoldo O'Donnell ao poder nos gobernos da Unión Liberal, encargóuselle a redacción da Acta Adicional para facer máis liberal a restaurada Constitución de 1845 e foi nomeado ministro de Gobernación o 14 de xullo de 1856 no primeiro goberno, aínda que cesou en outubro do mesmo ano. En 1852 ingresou na Real Academia de Xurisprudencia e Lexislación.

Posteriormente foi embaixador de España en Roma e levou o peso das negociacións para restablecer as relacións diplomáticas coa Santa Sé e pór de novo en vigor o Concordato de 1851. A partir de 1861 foise separando da liña de O'Donnell e en 1863 foi elixido presidente do Congreso dos Deputados nos momentos máis críticos da Unión Liberal, ingresando na Real Academia Española e sendo elixido presidente do Ateneo de Madrid. Durante dous anos foi desterrado polo xeneral Narváez ás illas Canarias.

Tras a caída da monarquía, durante o Sexenio Democrático foi elixido membro do Consello de Estado e mantívose dentro dos moderados afastado das tentacións republicanas e apoiou a elección de Amadeu de Savoia como rei de España. Pero o fracaso desta experiencia e a proclamación da primeira república achegárono ás teses de Emilio Castelar (republicanismo unitario) fronte ás de Pi i Margall (republicanismo federal), moito máis radicais; aínda que discrepaba daquel nas cuestións relixiosas. Morreu en Madrid sen apenas recursos.