Antonio María de Castro e Neira
Antonio María de Castro e Neira | |
---|---|
Nacemento | 6 de outubro de 1771 |
Lugar de nacemento | Mondoñedo |
Falecemento | 10 de outubro de 1826 |
Lugar de falecemento | Mondoñedo |
Nacionalidade | España |
Alma máter | Seminario de Mondoñedo |
Ocupación | sacerdote e escritor |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Antonio María de Castro e Neira, nado en Mondoñedo o 6 de outubro de 1771 e finado na mesma cidade o 10 de outubro de 1826[1], foi un relixioso e escritor galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Estudou nos seminarios de Mondoñedo e Santiago de Compostela e en 1810 foi nomeado párroco de San Pedro de Argomoso.
Da súa produción literaria en latín destaca a Oda a la muerte de Luís XVI e Phisica Tentamina (1798). En castelán escribiu En elogio de don Andrés Gacio[2], amais de moitos poemas escritos para ser cantados nas festividades relixiosas[3].
Consérvanse del varios vilancicos en galego e atribúenselle outros anónimos que seguen a tradición das composicións galegas do Nadal compostelán. Estes vilancicos foron cantados na catedral de Mondoñedo (consérvanse os manuscritos no arquivo catedralicio) con música do mestre de capela don Xosé Pacheco[4]. O máis coñecido titúlase Noite boa e foi publicado varias veces. Alén de Noite boa (Brinquen todos de alegría), escribiu unha Alborada (Sudando desde Argomoso), unha Tonadilla (Ende Seivane) e varios Vilancicos (Alegrádevos, pastores, Vinde axiña, compañeiros; Albricia, que nesta noite).
A maioría das composicións están escritas para se cantar por un solista (un galego ou rústico) e coro. A Alborada é unha introdución á muiñeira escrita en coplas populares. As demais son romances. A máis bonita para Carballo Calero (Noite boa) remata así
Manteiga ou leitiño... nada;
non quer manxares o neno;
quer corazóns humildados,
quer un amor verdadeiro[5]
Segundo Xosé María Álvarez Blázquez “a musa de Castro e Neira é sinxela, labrega e pastoril; gusta de lembrar topónimos e traer á escena os pegoreiros polos seus nomes, segundo inxel recurso que exemplifica amplamente a clásica fórmula castelá e que temos ollado agromar nos anónimos de Lisboa e Coímbra. No tocante ás formas, as preferidas do autor son a cuadra popular e o romance, penta e octosílabo. O léxico é xa moito máis puro, máis escolleito e áxil que o dos autores devanceiros”.[6]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Fernández del Riego, Francisco (1990). Diccionario de escritores en lingua galega. Sada: Ediciós do Castro. p. 74. ISBN 84-7492-465-0.
- ↑ Ledo Cabido, Bieito (editor) (2002). Enciclopedia Galega Universal, 5. Editorial Ir Indo. p. 75. ISBN 84-7680-293-5.
- ↑ Vilavedra, Dolores (Coord.) (1995). Diccionario da literatura galega I. Galaxia. p. 132-133. ISBN 84-8288-019-5.
- ↑ Carballo Calero, Ricardo (1975). Historia da literatura galega contemporánea. Editorial Galaxia. p. 46-47. ISBN 84-7154-227-7.
- ↑ Carballo Calero 1975, p. 47.
- ↑ Vilavedra 1995, p. 133.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- "Castro Neira, Antonio María de". Dicionario biográfico de Galicia 1. Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 224.