Annette Hanshaw

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaAnnette Hanshaw

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento18 de outubro de 1901 Editar o valor em Wikidata
Manhattan, Estados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
Morte13 de marzo de 1985 Editar o valor em Wikidata (83 anos)
Nova York, Estados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
Causa da morteMorte natural Editar o valor em Wikidata (Cancro Editar o valor em Wikidata)
Lugar de sepulturaFerncliff Cemetery (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEstados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupacióncantante , libretista , músico de jazz , compositora de cancións Editar o valor em Wikidata
Período de actividade1926 Editar o valor em Wikidata -
Xénero artísticoJazz Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua inglesa Editar o valor em Wikidata
InstrumentoVoz Editar o valor em Wikidata
Selo discográficoPathé Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
IMDB: nm3498099 Musicbrainz: bedec4b9-5808-4c68-a8f8-475a37626298 Discogs: 764784 Allmusic: mn0000489243 Find a Grave: 13217524 Genius: Annette-hanshaw Editar o valor em Wikidata

Catherine Annette Hanshaw, nada en Nova York o 18 de outubro de 1901 e finada na mesma cidade o 13 de marzo de 1985, foi unha cantante estadounidense da era do jazz. Foi unha das estrelas da radio máis populares de finais da década de 1920 e principios da de 1930. Máis de catro millóns dos seus discos foron vendidos só en 1934.[1]

Na súa carreira discográfica de dez anos gravou preto de 250 cancións.[2] Nunha enquisa de 1934 realizada pola revista Radio Stars, recibiu o título de mellor cantante popular feminina (Bing Crosby foi elixiso como mellor cantante popular masculino). O segundo lugar foi para Ethel Shutta, o terceiro lugar foi para Ruth Etting e o cuarto para Kate Smith.[3]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Catherine Annette Hanshaw naceu o 18 de outubro de 1901, filla de Frank Wayne Hanshaw e Mary Gertrude McCoy na súa residencia de Manhattan.[4] Tivo dous irmáns, George e Frank.[5] Os seus tíos, Nellie McCoy e Bob "Uke" Hanshaw, eran intérpretes de vodevil.

Hanshow cantaba para os hóspedes dos hoteis propiedade do seu pai e facía demostracións de partituras na tenda de música da súa familia, The Melody Shop, en Mount Kisco, no condado de Westchester, Nova York.[1] Hanshaw aspiraba a ser retratista e estudou na Escola Nacional de Deseño durante un ano.[6]A súa carreira musical profesional comezou cando lle pagaron para cantar en festas de sociedade e de aniversario.[2]

Antes de comezar a gravar, Hanshaw cantou en estacións de radio locais mentres visitaba Florida coa súa familia. Primeiro gravou unha maqueta para Pathé cunha mestura de cancións populares. As súas primeiras gravacións comerciais, "Black Bottom" e "Six Feet of Papa", realizáronse o 12 e 18 de setembro de 1926. Traballou con Pathé ata 1928. A partir de xuño de 1928, gravou para Columbia; a maioría destas gravacións foron publicadas nos seus selos Harmony, Diva, Clarion e Velvet Tone. Tamén se lanzaron algunhas nos seus selos Columbia e OKeh aos prezos habituais. Aínda que a maioría foron lanzadas co nome de Hanshaw, foi rebautizada como Gay Ellis para obras sentimentais, e Dot Dare ou Patsy Young para as personificacións de Helen Kane. Gravou baixo outros pseudónimos, incluíndo Ethel Bingham, Marion Lee, Janet Shaw e Lelia Sandford.[7]

A partir de agosto de 1932 comezou a gravar para ARC; as súas gravacións foron publicadas nos selos Melotone, Perfect, Conqueror, Oriole e Romeo. A súa última sesión, o 3 de febreiro de 1934, apareceu no selo Vocalion de ARC.[2]

Hanshaw, c. 1933

Ao longo da súa carreira discográfica, cantou cos Original Memphis Five, coa Deep River Orchestra de Willard Robison, coa orquestra de Sam Lanin, coa orquestra de Lou Gold e cos Connecticut Yankees de Rudy Vallée.[5] Algúns dos artistas cuxos solos apareceron nas súas gravacións foron Red Nichols, Miff Mole, Phil Napoleon, Joe Venuti, Eddie Lang, Adrian Rollini, Vic Berton, Benny Goodman, Jimmy Dorsey, Tommy Dorsey e Jack Teagarden.[7][4]

Hanshaw comezou a actuar na radio en 1929. A principios dos anos 30, cantou coa Casa Loma Orchestra de Glen Gray. De 1932 a 1934, apareceu no popular programa de radio dos xoves pola noite Maxwell House Show Boat. Tivo a súa única aparición nun filme na curtametraxe da Paramount de 1933 Captain Henry's Radio Show.[8] A súa carreira musical rematou o 6 de decembro de 1937, despois dunha actuación en The Chevrolet Musical Moments Revue.[2]

O estilo de canto de Hanshaw era relaxado e adaptado á música popular influenciada polo jazz de finais da década de 1920 e principios dos 30. Combinaba a voz dunha inxenua co espírito dunha flapper. Era coñecida como "The Personality Girl", e a súa marca rexistrada era dicir "Isto é todo!" ("That's all!") cunha voz alegre ao final de moitas das súas gravacións.[7] Hanshaw tiña unha baixa opinión da súa voz e dicía que tiña medo de que a emitisen. Cando lle preguntaron por que, dixo: "Teño moito medo de fallar, de non cantar o mellor posible. Supoña que teño que toser. Supoña que non conseguín o ton correcto. E toda esa xente escoitando".[9] As cantantes favoritas de Hanshaw eran Marion Harris, Sophie Tucker e Blossom Seeley.[2] Tamén lle gustaban as súas contemporáneas Ethel Waters e Connee Boswell.[10] Compuxo dúas cancións, "Sweet One" e "Till Your Happiness Comes Along".[9][11]

A Hanshaw non lle gustaba o mundo do espectáculo. Nunha entrevista de 1972 con Jack Cullen, ela dixo:

De feito, desgustáronme todos [os meus discos] intensamente. Eu estaba moi infeliz cando se estrearon. A miúdo choraba porque pensaba que eran tan pobres, sobre todo polo meu traballo, pero supoño que moito pola gravación. [...] O negocio non me gustaba moito. Aborrecíame, e dáme vergoña dicir que só o fixen polo diñeiro. Encantábame cantar, xa sabes, tocar cos músicos cando non é importante facelo, mais dun xeito ou doutro estaba moi nerviosa cando cantaba. [...] Só tes que sobreactuar e gustar da interpretación, e eu son introvertida, e simplemente non era feliz cantando, e non estaba feliz co meu traballo como dixen.[10]
Hanshaw en 1934

Hanshaw casou co executivo de Pathé Records, Herman "Wally" Rose, en 1929.

En 1954 morreu Herman "Wally" Rose. Annette Hanshaw casou máis tarde con Herb Kurtin.[2] En 1985, aos 83 anos, morreu de cancro na cidade de Nova York.[5] Non tivo fillos.[4]

Legado[editar | editar a fonte]

Sensation Records publicou coleccións de gravacións de Hanshaw en CD en 1999. En 2008 produciuse outro renacemento do interese nela co uso da música de Hanshaw no filme de animación Sita Sings the Blues, que narra o poema épico indio Ramayana desde a perspectiva de Sita ambientando escenas súa en actuacións de Hanshaw.[12]

Durante moitos anos creuse que Hanshaw nacera en 1910.[13] The Syncopated Times sinala o seu nacemento como o 18 de outubro de 1901 na cidade de Nova York.[14] O seu sobriño, Frank W. Hanshaw III, confirmou que 1901 era o ano da súa acta de nacemento e que os dous últimos números do ano foran transpostos, posiblemente pola propia Hanshaw para quitar anos da súa verdadeira idade.[2]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 Matthews, Chester (10 de novembro de 1934). "Apples—Swastikas—Parabolas". Radio Guide (United States). Consultado o 5 de outubro de 2015. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Garrick, David (2016). "Annette Hanshaw Biography". Jazz Age 1920s. jazzage1920s.com. Consultado o 30 de maio de 2016. 
  3. ↑ Staff (xuño de 1934). "They Win!". Radio Stars (Nova York: Dell Publishing). Consultado o 15 de novembro de 2015. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Staff (2016). "Catherine Annette Hanshaw (profile)". The Hinshaw Family Association. Raw Bandwidth Communications, Inc. Consultado o 30 de maio de 2016. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 "Annette Hanshaw Dies at 74; Singer in 1920s and 1930s". The New York Times. 19 de marzo de 1985. Consultado o 25 de abril de 2010. 
  6. ↑ Staff (setembro de 1934). "What Do You Want to Know?". Radio Mirror (New York: Syndicate Magazine Corporation). Consultado o 30 de maio de 2016. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 "Annette Hanshaw". Red Hot Jazz. Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2010. Consultado o 10 de outubro de 2017. 
  8. ↑ Film clip, jazzage1920s.com; consultado o 10 de xaneiro de 2007.
  9. ↑ 9,0 9,1 Drachman, Rosemary (decembro de 1930). "Radiographs". Radio Digest (Chicago: Radio Digest Publishing). Consultado o 21 de febreiro de 2016. 
  10. ↑ 10,0 10,1 "Annette Hanshaw Interview with Jack Cullen (1972), part 1 of 2" YouTube
  11. ↑ Staff (novembro de 1930). "The Girl on the Cover". What's on the Air (Cincinnati). Consultado o 21 de febreiro de 2016. 
  12. ↑ "Music Industry Killing Internet Radio, Sita Sings the Blues". NinaPaley.com. 2008-08-26. Consultado o 2008-10-13. 
  13. ↑ Lists Hanshaw's year of birth as 1910 and states that she started her career at 15 and retired at 24. The liner notes from the CD Lovable & Sweet: 25 Vintage Hits, on the Asv Living Era label, also contain this incorrect information.
  14. ↑ Senior, Andy (1 de outubro de 2017). "Annette Hanshaw". syncopatedtimes.com. Consultado o 18 de maio de 2021. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Annette_Hanshaw&oldid=6291113»