Anna Wintour
| Anna Wintour | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 3 de novembro de 1949 |
| Lugar de nacemento | Hampstead |
| Nacionalidade | Reino Unido e Estados Unidos de América |
| Alma máter | North London Collegiate School, Universidade de Oxford e Universidade de Columbia |
| Ocupación | xornalista, fashion editor, escritora, editora literaria e media executive |
| Pai | Charles Wintour |
| Nai | Eleanor Trego Baker |
| Cónxuxe | David Shaffer e Shelby Bryan |
| Fillos | Charles Shaffer e Katherine Shaffer |
| Irmáns | Patrick Wintour |
| Coñecida por | The Fashion Fund |
| Premios | Cabaleiro da Lexión de Honra, oficial da Orde do Imperio Británico, CFDA Lifetime Achievement Award, Dama comandante da Orde do Imperio británico e Great Immigrants |
| Na rede | |
         | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Dame Anna Wintour, nada en Londres o 3 de novembro de 1949 é unha xornalista e editora británica-estadounidense.[1][2] É a xefa de redacción de Vogue dende 1988, e directora artística de Condé Nast, editora de Vogue dende 2013. Coa súa imaxe con corte de pelo de estilo pageboy e bob e lentes de sol escuras, converteuse nunha figura importando do mundo da moda, recoñecida pola súa visión das tendencias e o seu apoio a deseñadores novos. A súa personalidade distante e esixente valeulle o alcume de "Nuclear Wintour", xogo de palabras con nuclear winter.
Filla máis vella de Charles Wintour, editor do Evening Standard de Londres (1959–76), o seu pai consultoulle como facer o seu xornal máis atractivo para a mocidade. Dende a súa adolescencia sentiuse interesada pola moda e a súa carreira no xornalismo especializado comezou en dúas revistas británicas. Despois mudouse aos Estados Unidos, con traballos en New York e House & Garden. Volveu a Londres para ser editora da versión británica de Vogue entre 1985 e 1987. Un ano máis tarde, asumiu o control da revista en Nova York, revivindo o que moitos vían como unha publicación estancada. O seu uso da revista para dar forma á industria da moda foi tema de debate nesta. Os activistas polos dereitos dos animais atacárona pola súa promoción das peles, mentres que outros criticaron o emprego da revista para promover visións elitistas da feminidade e da beleza.
Unha antiga axudante persoal, Lauren Weisberger, escribiu en 2003 o roman à clef de éxito The Devil Wears Prada, despois levado ao cinema con Meryl Streep como Miranda Priestly, editora de moda, que se cre está inspirada en Wintour. En 2009 foi o centro doutro filme, o documental de R.J. Cutler The September Issue.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Obama supporter Anna Wintour reportedly considered for ambassadorial post by administration", hollywoodreporter.com; consultado o 10 de agosto de 2016.
- ↑ Chris Rovzar, "Anna Wintour, Rest of City Turn Out to Vote", nymag.com, novembro de 2008; consultado o 11 de agosto de 2016.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Anna Wintour  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Oppenheimer, Jerry; Front Row: The Cool Life and Hot Times of Vogue's Editor In Chief, St. Martin's Press, Nova York, 2005, ISBN 0-312-32310-7
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Gray, Kevin (13 de setembro de 1999). "The Summer of Her Discontent". New York. Consultado o 14 de agosto de 2009.
- Horyn, Cathy; 1 de febreiro de 2007; "Citizen Anna"; The New York Times. Consultado o 2 de febreiro de 2007.
- Safer, Morley (17 de maio de 2009). "Anna Wintour, Behind the Shades". 60 Minutes (CBS News). Arquivado dende o orixinal o 14 de novembro de 2010. Consultado o 26 de agosto de 2009.
| Control de autoridades |
|
|---|
