Anna Baetjer
| Anna Baetjer | |
|---|---|
| Nacemento | 7 de xullo de 1899 |
| Lugar de nacemento | Baltimore |
| Falecemento | 21 de febreiro de 1984 |
| Nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Alma máter | Wellesley College, Universidade Johns Hopkins e Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health |
| Ocupación | fisiólogo, toxicóloga e psicóloga |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Anna Medora Baetjer, nada o 7 de xullo de 1899 en Baltimore[1] e finada o 21 de febreiro de 1984, foi unha foi unha fisióloga e toxicóloga estadounidense, coñecida polas súas investigacións sobre os efectos do traballo industrial na saúde das mulleres e polo seu descubrimento das propiedades canceríxenas do cromo.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
En 1920 licenciouse en literatura inglesa e zooloxía no Wellesley College. Tras a súa gradación, regresou a Baltimore para estudar na Universidade Johns Hopkins, onde se doutorou na Escola de Hixiene e Saúde Pública en 1924.[1][2]
En 1924, Baetjer incorporouse ao corpo docente da Escola de Hixiene e Saúde Pública, converténdose en instrutora do Departamento de Hixiene Fisiolóxica. En 1927 converteuse en investigadora asociada do departamento.[2][1].
As primeiras investigacións de Baetjer centráronse nos efectos da altitude e a temperatura na fisioloxía. Movida pola preocupación polo aumento da intoxicación por chumbo entre os nenos de Baltimore durante os meses de verán, Baetjer levou a cabo un estudo que demostrou a relación entre a alta temperatura e a humidade e a excreción máis lenta de toxinas.[2]
En 1931, o Departamento de Hixiene Fisiolóxica perdeu ao seu principal defensor coa xubilación de William Henry Howell, un profesor de Hixiene Fisiolóxica que fora director da Escola de Hixiene e Saúde Pública. Nos anos seguintes, o resto do profesorado do departamento marchou ou foi despedido, e en 1935, o departamento fusionouse finalmente co Departamento de Hixiene Química. Durante os seguintes 15 anos, Baetjer seguiría sendo a única membro da facultade de Hixiene Fisiolóxica
II Guerra Mundial[editar | editar a fonte]
En 1942 creouse o Laboratorio de Hixiene Industrial na Escola de Hixiene e Saúde Pública. Traballando no laboratorio, Baetjer estudou o impacto de traballo industrial militar na saúde das mulleres e os efectos de factores fisiolóxicos e sociolóxicos no rendemento de traballo das mulleres.[2][3] Por mor da súa procura, Baetjer propuxo un número de cambios, incluíndo axustando maquinaria industrial de modo que podería ser sen incidentes manexado por mulleres, limitando mulleres a traballar a seis días por semana e axustando os seus programas de traballo para tomar responsabilidades de casa a conta, e mulleres educadoras en xeitos seguros para levantar e levar cargas pesadas.[2]
En 1944, o Departamento de Guerra publicou unha serie de políticas sobre o embarazo e as traballadoras civís baseadas nas recomendacións de Baetjer. [4]As políticas limitaban o traballo asignado ás mulleres embarazadas, prohibían as tarefas que supoñían unha ameaza para a saúde das mulleres embarazadas e protexían a antigüidade e a seguridade laboral das mulleres durante o embarazo.
En 1946, Baetjer publicou o libro Women in Industry: Their Health and Efficiency (en galego, As mulleres na industria: saúde e eficacia), que contén os resultados das súas investigacións.[5][6]
Investigación sobre o cancro[editar | editar a fonte]
Durante a década de 1940, Baetjer comezou a investigar a incidencia do cancro nunha planta de cromo e unha pila de residuos de Baltimore. Tras unha serie de estudos, Baetjer demostrou unha relación directa entre a exposición ao cromo e o cancro. Posteriormente, colaborou coa Organización Mundial da Saúde para establecer normas sobre o uso industrial do cromo.[2]
Carreira posterior[editar | editar a fonte]
Despois da guerra, Baetjer continuou o seu traballo na Escola de Hixiene e Saúde Pública, converténdose en profesora asistente en 1945, en profesora asociada en 1952, en catedrática en 1962 e en profesora emérita en 1972. Foi elixida presidenta da Asociación Americana de Hixiene Industrial en 1954.[1] De 1966 a 1970, Baetjer formou parte dun comité organizado pola Administración de Alimentos e Medicamentos para estudar os residuos de pesticidas.[1] En 1974, demostrou que a exposición ao arsénico inorgánico provocaba un maior risco de cancro nos traballadores das plantas de pesticidas.[2]
Baetjer foi asesora do Consello Nacional de Investigación, a Axencia de Protección Ambiental, a Axencia de Hixiene Ambiental do Exército e a Oficina do Cirurxián Xeral.[1] Recibiu o Premio Kehoe da Academia Americana de Medicina do Traballo en 1974 e o Premio Stokinger da Conferencia Americana de Higienistas Industriais Gobernamentais en 1980.[1] En 1985, a Universidade Johns Hopkins creou a Cátedra Anna M. Baetjer de Ciencias da Saúde Ambiental[4]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 The biographical dictionary of women in science : pioneering lives from ancient times to the mid-20th century. New York: Routledge. 2000. ISBN 978-0-415-92038-4. OCLC 40776839.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Purdy, Michael (Fall 2011), "Occupational Health's Dynamo", Johns Hopkins Public Health,
- ↑ Armed Forces Health Surveillance Center (December 2011), "Historical snapshot: Dr. Anna Baetjer, industrial hygiene pioneer, military occupational health advocate" (PDF), Medical Surveillance Monthly Report, 18 (12): 14–15, ISSN 2152-8217, PMID 22229336,
- ↑ 4,0 4,1 "Anna Medora Baetjer". portraitcollection.jhmi.edu. Consultado o 2022-07-21.
- ↑ "Anna Baetjer, investigadora, docente y consultora de salud e higiene". Mujeres con ciencia (en castelán). 2022-07-21. Consultado o 2022-07-21.
- ↑ "Women in Industry: Their Health and Efficiency". Journal of the American Medical Association 132 (8): 482–482. 1946-10-26. ISSN 0002-9955. doi:10.1001/jama.1946.02870430062027.
