Angelo Domenghini

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Domenghini
Información persoal
Nome Angelo Domenghini
Nacemento 25 de agosto de 1941
Lugar de nacemento Lallio
Altura 1,75 m.
Posición wing half
Carreira xuvenil
Atalanta
Carreira sénior
Anos Equipos Aprs (Gls)
1960–1964 Atalanta 69 (17)
1964–1969 Inter de Milán 134 (50)
1969–1973 Cagliari 99 (18)
1973–1974 Roma 30 (4)
1974–1976 Hellas Verona 28 (3)
1976–1977 Foggia 17 (4)
1977–1978 Olbia 21 (10)
1978–1979 Trento 19 (3)
Total 417 (109)
Selección nacional
1963–1972 Italia 33 (7)
1964 Italia sub-23 3 (1)
Adestrador
1977–1978 Olbia
1980–1981 Asti
1982–1983 Derthona
1983–1984 Torres
1984–1985 Derthona
1986–1987 Derthona
1987–1988 Sambenedettese
1989–1990 Novara Calcio
1990–1991 Derthona
1991–1992 Battipagliese
Na rede
http://www.domenghini.com/
Discogs: 4802585 FIFA: 174505 UEFA: 36632 Editar o valor em Wikidata
Partidos e goles só en liga doméstica.

editar datos en Wikidata ]

Angelo Domenghini, nado en Lallio, Bérgamo, o 25 de agosto de 1941, é un exfutbolista e exadestrador de italiano, que xogaba como dianteiro. Destacou especialmente no Inter de Milán de Helenio Herrera, co que gañou dous títulos da Serie A, unha Copa de Europa e dúas Copas Intercontinentais. Foi internacional coa selección italiana, coa que conquistou a Eurocopa de 1968 e acadou a final do Mundial de 1970.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Como futbolista[editar | editar a fonte]

Formouse como futbolista na canteira da Atalanta, debutando co primeiro equipo na Serie A o 4 de xuño de 1961, nunha derrota ante o Udinese.[1][2] Militou durante os seguintes tres anos no equipo, tendo unha das súas mellores actuacións na final da Copa de Italia de 1963, cando marcou un triplete contra o Torino, cuxa portería defendía o gardameta internacional Lido Vieri, dándolle así ao club o seu primeiro e único título.[3] Foi o primeiro futbolista en marcar un triplete nunha final da Copa de Italia, e un dos únicos dous que o lograron, xunto a Giuseppe Giannini en 1993.[4]

En 1964 fichou polo Inter de Milán de Helenio Herrera, que viña de gañar a Copa de Europa. Alí xogou a miúdo de dianteiro centro, no canto do seu posto habitual na banda dereita, posición que no Inter ocupaba Jair.[5] Con 54 goles en 164 partidos contribuíu á conquista de dous títulos de liga, da Copa de Europa de 1965 e de dúas Copas Intercontinentais.[1]

En 1969 fichou polo Cagliari, como parte do acordo que levou a Roberto Boninsegna ao Inter.[5] No equipo sardo coincidiu con xogadores como Gigi Riva ou Sergio Gori e proclamouse na súa primeira tempada campión de liga, no que foi o primeiro e único título da historia do club.[6]

En 1973 fichou pola Roma, por petición do que fora o seu adestrador no Cagliari, Manlio Scopigno.[7] Co conxunto lacial xogou só unha tempada, na que marcou 4 goles en 30 partidos, quedando fóra dos plans do equipo trala chegada ao banco de Nils Liedholm.[7]

Trala súa experiencia na capital xogou no Verona, no Foggia e no Olbia, antes de pechar a súa carreira como futbolista no Trento en 1979.[1]

Selección italiana[editar | editar a fonte]

Foi 33 veces internacional coa selección italiana, coa que marcou 7 goles. Debutou o 10 de novembro de 1963 ante a Unión Soviética no Estadio Olímpico de Roma, nun partido correspondente á clasificación para a Eurocopa de 1964.[1] Os soviéticos deixaron fóra a Italia daquela Eurocopa, pero a azzurra conseguiu clasificarse para a de 1968, disputada no seu propio país.

Domenghini foi titular no partido inaugural da Eurocopa de 1968 ante a URSS, que se decidiu por lanzamento de moeda, ao rematar sen goles; e tamén na final contra Iugoslavia, onde marcou de falta o gol que igualou o partido tralo tanto inicial de Dragan Džajić, forzando un partido de desempate no que a vitoria acabou sendo para os italianos.[8] Foi elixido no once ideal do torneo.[9] Disputou tamén o Mundial de 1970, sendo titular en todos os encontros e marcando o gol da vitoria (1-0) no primeiro partido contra Suecia. Xogou a final contra o Brasil de Pelé no Estadio Azteca, perdendo por 4-1.

Como adestrador[editar | editar a fonte]

Trala súa retirada como futbolista foi adestrador de varios equipos, entre eles o Sambenedettese, da Serie B.

Palmarés[editar | editar a fonte]

Atalanta
Inter de Milán
Cagliari
Selección italiana

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Monti 2002.
  2. "Due gol di Mereghetti in Udinese-Atalanta: 2-1". La Stampa (en italiano). 5 de xuño de 1961. p. 4. Consultado o 31 de marzo de 2022. 
  3. Bertoldi, Paolo (3 giugno 1963). "Tre goals di Domenghini". La Stampa (en italiano). p. 9. Consultado o 31 de marzo de 2022. 
  4. "Un sogno di 56 anni fa" (en italiano). 14 de maio de 2019. Consultado o 31 de marzo de 2022. 
  5. 5,0 5,1 Bovolenta, Germano (17 de abril de 2005). "Domenghini, sempre all' ala". La Gazzetta dello Sport (en italiano). Consultado o 31 de marzo de 2022. 
  6. "Quarant’anni fa lo scudetto "Orgoglio per tutta l’Isola"". la Repubblica (en italiano). 12 de abril de 2010. Consultado o 31 de marzo de 2022. 
  7. 7,0 7,1 "Domenghini compie 80 anni. La sua carriera raccontata in un'intervista" (en italiano). 25 de agosto de 2021. Consultado o 31 de marzo de 2022. 
  8. Schianchi, Andrea (3 de xuño de 2016). "Euro '68, l'Italia vince in casa: monetina in semifinale e ripetizione della semifinale". La Gazzetta dello Sport (en italiano). Consultado o 31 de marzo de 2022. 
  9. "EURO 1968 Team of the Tournament". UEFA (en inglés). 1 de xaneiro de 2020. Consultado o 31 de marzo de 2022. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • VV. A.A. (1978). Almanacco illustrato del calcio 1979 (en italiano). Módena: Panini. 
  • VV. A.A. (1984). Almanacco illustrato del calcio 1985 (en italiano). Módena: Panini. 
  • VV. A.A. (1991). Almanacco illustrato del calcio 1992 (en italiano). Módena: Panini. 
  • Monti, Fabio (2002). "DOMENGHINI, Angelo". Enciclopedia dello sport (en italiano). Istituto dell'Enciclopedia Italiana. 
  • Pezzotti, Gianluigi; Vietti, Rita (2002). Dizionario della grande Inter (en italiano). Roma: Newton Compton Editori. 
  • Corbani, Elio; Serina, Pietro (2007). Cent'anni di Atalanta (en italiano) 2. Bérgamo: SESAAB. ISBN 978-88-903088-0-2. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]