Ambystoma tigrinum

Pouco preocupante^[1]

Reino:	Animalia
Filo:	Chordata
Clase:	Amphibia
Subclase:	Lissamphibia
Orde:	Caudata
Familia:	Ambystomatidae
Xénero:	Ambystoma
Especie:	A. tigrinum Green, 1825

Ambystoma tigrinum é unha especie de anfibio caudado (ou urodelo) da familia Ambystomatidae.

Descrición[editar | editar a fonte]

Son píntegas grandes, con lonxitudes de 15 a 21 cm, podendo acadar ata 33 cm, especialmente no caso de individuos neotenicos. Os adultos normalmente teñen manchas grises, verdes ou negras, con ollos grandes. Teñen bocas pequenas, pescozos grosos, pernas robustas e rabos longos. A súa dieta consiste principalmente en insectos e vermes, pero non é raro que os adultos consuman ratos ou ras pequenas.

Os adultos con frecuencia viven en toqueiras. Son completamente terrestres de adultos e soamente regresan á auga para reproducirse. Como todos os ambistomátidos están extremadamente ligados ao seu lugar de nacemento e viaxan grandes distancias para volver a el. Porén, só teñen un 50% de probabilidades de reproducirse máis dunha vez na vida. Os machos empuxan lixeiramente á femia para iniciar o apareamento, despois depositan un espermatóforo no fondo do lago. A femia recolle o paquete e deposita os ovos xa fertilizados na vexetación.

As larvas son totalmente acuáticas e caracterízanse polas súas grandes branquias externas e unha aleta caudal prominente que se orixina xusto detrás da cabeza. As extremidades están completamente desenvolvidas pouco tempo despois de nacer. As larvas divídense en dous grupos: caníbales e non caníbales. Unha alta concentración de larvas fai que se active o fenotipo Caníbal, que ten unha cabeza máis grande do normal. Algunhas larvas, que se encontran en lagoas de estación e en rexións do norte, sofren a metamorfose o máis cedo posible. Outras larvas, especialmente en lagoas ancestrais e climas cálidos, non sofren a metamorfose ata que alcanzan o seu tamaño adulto. Estas larvas de gran tamaño úsanse como isco para a pesca ou como animal de compañía. Algunhas poboacións mesmo non sofren metamorfose en absoluto e chegan á madurez sexual en forma de larva. Estas larvas denomínanse neoténicas e son comúns en lugares onde as condicións terrestres son malas.

Status de conservación[editar | editar a fonte]

Aínda que son comúns localmente en moitas rexións, a cantidade de exemplares declinou se a comparamos con niveis históricos. Unha das ameazas máis grandes ás que se enfronta a especie é a destrución ou alteración do seu hábitat. Como esta píntega tende a reproducirse en pantanos semipermanentes, as súas larvas experimentan descensos en masa en asociación co desecamento de pantanos. A introdución de peixes pode reducir e nalgúns casos eliminar, poboacións enteiras desta píntega, xa que require un hábitat en que estean no cume da cadea trófica. A deforestación e a chuvia ácida tamén son problemas que as afectan. Evitan as augas con pH baixo. Cun pH de 4,2 o 50% dos seus embrións morren, ademais en pH baixo medran máis lentamente e terían períodos larvarios máis estendidos. Están na lista de especies ameazadas en Nova York, Maryland, Nova Jersey e Delaware, na de especies protexidas en Arizona e na de especies especialmente preocupantes en Carolina do Norte e Carolina do Sur.

Enfermidades[editar | editar a fonte]

Esta especie pode transmitir o fungo Batrachochytrium dendrobatidis, que é unha grande ameaza en todo o mundo para a maioría das especies de ras, causándolles quitridiomicose, aínda que A. tigrinum é inmune a el.^[2] Poden portar tamén ranavirus, que infectan réptiles, anfibios e peixes. O uso como isco das larvas desta píntega parece ser unha importante fonte de exposición e transporte destes virus ás poboacións silvestres. Ás veces prodúcense grandes mortandades de larvas de A. tigrinum por causa de infeccións recorrentes de ranavirus.

Especies afíns[editar | editar a fonte]

As especies californianas Ambystoma californiense^[3] e Ambystoma mavortium e a mexicana Ambystoma velasci foron descritas como subespecies de A. tigrinum, mais agora son consideradas especies separadas. Foron necesarios estudos xenéticos para dividir a poboación orixinal de A. tigrinum, aínda que hai que salientar que existe algo de hibridación entre estes grupos.