Alfred Adler

Alfred Adler
	;
Biografía
Nacemento	7 de febreiro de 1870 ; Rudolfsheim (Imperio Austrohúngaro)
Morte	28 de maio de 1937 (67 anos); Aberdeen, Reino Unido
Causa da morte	Enfarte agudo do miocárdio (pt)
Lugar de sepultura	Cemiterio central de Viena
Datos persoais
Residencia	Austria
País de nacionalidade	Imperio Austrohúngaro ; Austria ; Primeira República de Austria ; Austria Alemá ; Cisleitania
Relixión	Xudaísmo
Educación	Universidade de Viena
Actividade
Campo de traballo	Psicologia individual (pt) , psicoloxía, Psiquiatría, neuroloxía, Psicoterapia e psicanálise
Ocupación	psiquiatra , psicoterapeuta , oftalmólogo
Empregador	Universidade de Viena
Movemento	Neo-Freudianism (en)
Alumnos	Abraham Maslow
Influencias	Hans Vaihinger (pt) e Friedrich Nietzsche
Lingua	Lingua alemá
Obra
	Obras destacables (1912) The Neurotic Constitution (en) ;
Familia
Cónxuxe	Raissa Adler (pt)
Fillos	Alexandra Adler (pt) , Kurt A. Adler (pt) , Valentine Adler (en) , Cornelia Adler
Pai	Leopold Adler (pt)
Páxina web	adler-iaip.net

Alfred W. Adler, nado en Viena (Imperio Austrohúngaro) o 7 de febreiro de 1870 e finado en Aberdeen (Escocia) o 28 de maio de 1937, foi un médico e psicoterapeuta austríaco, fundador da escola coñecida como psicoloxía individual.^[1]^[2] Foi un colaborador de Sigmund Freud e cofundador do seu grupo, pero apartouse de xeito temperán del, en 1911, ao diverxer sobre distintos puntos da teoría psicanalítica.

Os seus conceptos básicos son os de carácter, complexo de inferioridade e conflito entre a situación real do individuo e as súas aspiracións.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Alfred Adler naceu en Viena, o 7 de febreiro de 1870. Foi o segundo de seis irmáns de orixe xudía, graduouse en medicina en 1895, e comezou a traballar de oftalmólogo en 1897. Máis tarde fixo prácticas como internista. O seu primeiro encontro con Freud produciuse en 1899. Adler defendeu as ideas de Freud na escola vienesa de medicina, nos círculos médicos locais e na prensa. Dende 1902 participou nun pequeno faladoiro organizado en casa de Freud, a Sociedade dos Mércores (Mittwochsgesellschaft). Xa por esta época Adler, a petición de Freud, desistiu da súa primeira decisión de romper co círculo. En 1907 escribiu a súa monografía sobre a inferioridade dos órganos e a súa compensación psíquica: Studie über Minderwertigkeit von Organen. En 1908 deu unha conferencia en Viena sobre "o instinto de agresión". En 1910 foi nomeado presidente da rama vienesa da asociación psicanalítica. Editou, xunto con Freud e Stekel en 1910 "Revista de psicanálise", sendo Adler o seu director. Entre xaneiro e febreiro de 1911 ditou catro conferencias que constituíron "unha crítica sobre a teoría sexual de Freud na vida mental". Ao terminar a cuarta conferencia a maioría dos freudianos presentes decidiron, a pesar da opinión contraria de Steckel, que seguise sendo membro da sociedade psicanalítica, pero advertíndolle que non rexeitase a teoría sexual de Freud.

En agosto de 1911 anunciou na editorial da Revista de psicanálise a súa renuncia a formar parte do consello editorial, o que marcou a súa retirada do movemento psicanalítico. En 1912 publicou Über den nervösen Charakter. Neste traballo Adler estableceu a "psicoloxía individual" como teoría da unidade do individuo que tende a metas finais de carácter inconsciente. Nesta obra desenvolveu o tema da compensación infantil ao sentimento percibido de inferioridade mediante distintas estratexias cara a unha meta final (de superioridade). Nas súas obras posteriores Adler desenvolveu o seu modelo psicolóxico centrado nas influencias do medio social e familiar no carácter do suxeito, en conxunción coas súas construcións subxectivas das súas experiencias; conxunción que desembocou no "estilo de vida" inconsciente, reitor do psiquismo humano. Despois da primeira guerra mundial, organizou as clínicas de orientación de nenos en Viena, sendo propiamente o primeiro psicólogo/psiquiatra infantil. Entre 1927-28, Adler deu unha serie de conferencias nos Estados Unidos. A popularidade de Adler radicaba na accesibilidade e optimismo das súas teorías, en comparación coas dos seus contemporáneos Freud e Jung. O modelo da psicoloxía adleriana concibe a psicopatoloxía como expresión extrema do egocentrismo do suxeito contra os intereses da cooperación social ou "sentimento de comunidade".

A psicoterapia e a pedagoxía adleriana teñen como finalidade o desenvolvemento da cooperación humana salvando os obstáculos que impón o estilo de vida cara á compensación da inferioridade percibida. A psicoloxía individual parte da idea de que o home é un individuo que se move cara a unha meta determinada e defende o estudo do enfoque teleológico (cara a fins) que investiga a meta dunha persoa de tipo inconsciente. As metas son construídas subxectivamente xa na época infantil, influída polo ambiente familiar, e pola aspiración do neno a compensar o seu sentimento de inferioridade. A relación entre a meta e os modos de alcanzala configuran a personalidade do suxeito.

Alfred Adler morreu en 1937 en Aberdeen, Escocia, dun ataque ao corazón.

Complexo de inferioridade e superioridade[editar | editar a fonte]

Nas súas teorías defínense e estúdanse os complexos de inferioridade e superioridade como eixos da súa corrente.

O complexo de inferioridade considera a percepción de desarraigamento que un individuo obtén por mor de padecer unha infancia mala, plena de burlas, sufrimentos, rexeitamentos etc.

Con máis detalle pode describirse o complexo de inferioridade, na ciencia da psicoloxía e a psicanálise, como o sentimento no cal, dun modo ou outro, unha persoa sente de menor valor que os demais, o cal, normalmente, sucede en forma inconsciente e leva os individuos aflixidos a sobrecompensarlo. Pero isto último, á súa vez, expón unha alternativa. Porque a necesidade de sobrecompensación pode resultar ou ben en logros de éxito ou ben en comportamento esquizotípico severo. Así, un sentimento normal de inferioridade pode actuar como motivación para alcanzar obxectivos, mentres que un complexo é un estado avanzado de desánimo e evasión das dificultades.

Respecto do complexo de superioridade, Adler considera que é un mecanismo inconsciente, neurolóxico, no cal o individuo trata de compensar os seus sentimentos de inferioridade, resaltando aquelas calidades nas que sobresae.

En termos máis técnicos, para Adler, o complexo de superioridade é a consecuencia do proceso de transferencia que busca esconder a inferioridade percibida, coa pretensión de ser superior aos demais, nalgún aspecto vital. A percepción de superioridade é a consecuente reacción a un sentimento de inferioridade non expresado externamente, maximizando cara ao exterior aqueles aspectos en que, por transferencia de obxectos, ou por observación diferencial, consideramos destacar do comportamento colectivo aparente. É unha maximización subxectiva do feito sincrónico que nos leva a buscar aquilo que os demais consideran insólito, en nós mesmos.

Pero, basicamente, o complexo de superioridade maniféstase como unha afectación da personalidade que conduce á adopción de posturas prepotentes ou arrogantes no trato cos demais.

A síndrome de superioridade é unha consecuencia dun previo complexo de inferioridade mal resolto. Quen non sente a "inferioridade", non precisa exhibir a súa "superioridade"; por outra banda, quen é claramente superior, é así percibido polos demais, sen requirir unha manifestación maior.

De todos os xeitos é importante advertir que un individuo, aínda que exhiba comportamentos autoritarios e arrogantes, ou desenvolva actitudes de prepotencia, non necesariamente se achará nun auténtico "complexo de superioridade", se non é consecuencia dunha percepción previa de ser inferior en algo. E isto, por certo, dito á marxe do pouco valiosas que puidesen resultar as súas actitudes na convivencia social. A motivación do individuo debe quedar esclarecida mediante o diagnóstico, a fin de evitar erros de terapia.

Os complexos de superioridade e inferioridade son a miúdo presentados ambos polas mesmas persoas, e maniféstanse de maneiras diferentes. Con todo, os dous complexos poden existir o un sen o outro.

Influencia[editar | editar a fonte]

Adler formou moitos discípulos, aínda que moitos dos máis importantes se separaron da súa escola como Oswald Schwarz, Rudolf Allers e Viktor Frankl (fundador da logoterapia), que conformaban un grupo dentro do adlerismo que avogaba por unha fundamentación da teoría de Adler dende a antropoloxía filosófica. Tamén se separou del o coñecido psiquiatra e caracterólogo Fritz Künkel, fundador da psicoloxía do "Nós". Foron ademais discípulos de Adler a súa filla Alexandra Adler, Hans e Rowena Ansbacher, Erwin Wexberg e Rudolf Dreikurs, entre outros.

Sen ser propiamente os seus discípulos, pódese atopar a pegada da influencia de Adler nos neopsicanalistas Karen Horney e Erich Fromm, no fundador da psicoloxía da personalidade Gordon Allport, e en Albert Ellis, fundador da terapia racional emotiva condutual (TREC).

Obras[editar | editar a fonte]

As publicacións clave de Adler foron The Practice and Theory of Individual Psychology (1927), Understanding Human Nature (1927) e What Life Could Mean to You (1931). Outras obras importantes son The Pattern of Life (1930), The Science of Living (1930), The Neurotic Constitution (1917) e The Problems of Neurosis (1930). Na súa vida publicou máis de 300 libros e artigos.

Vida privada[editar | editar a fonte]

Durante os seus anos de estudo, relacionouse cun grupo de estudantes socialistas, entre os que estaba a que logo foi a súa dona, Raissa Timofeyewna Epstein, unha intelectual e activista rusa que estudaba en Viena. Casaron en 1897 e tiveron catro fillos, dous dos cales foron psiquiatras.^[3] Os seus fillos foron a escritora, psiquiatra e activista socialista Alexandra Adler;^[4] o psiquiatra Kurt Adler;^[5] a escritora e activista Valentine Adler;^[6] e Cornelia "Nelly" Adler.^[7]

A escritora e xornalista Margot Adler (1946-2014) foi neta de Adler.

Tributos artísticos[editar | editar a fonte]

Os dous personaxes principais na novela Plant Teacher, de Caroline Alethia, están comprometidos nunha sesión adleriana de interpretación de estilo de vida, sometidos a unha interpretación de memoria temperá.^[8]