Alcinda Abreu
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 13 de outubro de 1953 (70 anos) Búzi (distrito) (pt)  |
| Member of the Council of State of Mozambique (en) | |
| 26 de marzo de 2020 – | |
| Minister of Environment (en) | |
| 27 de marzo de 2008 – 15 de xaneiro de 2015 | |
| Ministro dos Negócios Estrangeiros de Moçambique (pt) | |
| 11 de febreiro de 2005 – 27 de marzo de 2008 | |
| Membro da Assembleia da República de Moçambique (pt) | |
| Lexislatura: VIII Legislatura da Assembleia da República de Moçambique (pt) | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Mozambique |
| Educación | University College de Londres |
| Actividade | |
| Ocupación | política |
| Partido político | Frente de Libertação de Moçambique (pt) |
Alcinda António de Abreu , nada en Nova Sofala, Sofala, o 13 de outubro de 1953, é unha política mozambiqueña. Foi Ministra de Asuntos Exteriores do seu país de 2005 a 2008, despois de ser Ministra de Benestar Social. Traballou tamén como Ministra de Ambiente.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
Naceu o 13 de outubro de 1953 no pequeno pobo pesqueiro de Nova Sofala, Distrito Buzi da provincia Sofala, no centro de Mozambique. A súa educación universitaria completouna en 1974 en Liceu Pêro de Anaia en Beira. Logo estudou na Universidade Eduardo Mondlane en Maputo até 1982. En 1990 graduouse en psicoloxía e pedagoxía na Universidade Pedagóxica de Maputo. Realizou máis estudos en ciencia política e xénero na University College de Londres e en 1996 en xestión de desenvolvemento na Universidade de Witwatersrand.[1]
Foi membro da Asociación Xuvenil de Mozambique e traballou como vicesecretaria xeral a finais da década de 1970 e a principios da década de 1980.[2]
Carreira[editar | editar a fonte]
Despois de completar a súa educación, Joaquim Alberto Chissano nomeouna no seu gabinete en 1994, e de 1994 a 1997 estivo a cargo do Ministerio de Benestar Social. Logo foi convocada polo seu partido, o Frelimo, para a Comisión Electoral Nacional e foi responsable da organización das eleccións locais en 1998 e as eleccións parlamentarias e presidenciais en 1999. En 2002, o Congreso do Frelimo elixiuna para ser un dos 15 membros da comisión política do partido.[1][2]
Armando Guebuza convocouna ao seu gabinete.[3] De 2005 a 2008 dirixiu o Ministerio de Asuntos Exteriores; e nunha reorganización do gabinete o 10 de marzo de 2008, foi nomeada titular do Ministerio de Ambiente.[1][4][5] Foi xuramentada 17 días despois, o 27 de marzo. Encargou unha estratexia nacional sobre o impacto do cambio climático sobre as mulleres de Mozambique, sendo a primeira estratexia dese tipo ideada en calquera parte do mundo.[6] Explicou que as sociedades deben adaptar os seus plans para permitir que as mulleres das zonas rurais participen nos traballos sobre o cambio climático, debido ao impacto que ten na agricultura de subsistencia.[7] Desempeñou o cargo até 2015.
Vida persoal[editar | editar a fonte]
É viúva e ten dous fillos. O seu esposo, Maradali Mamadhusen, faleceu con Samora Machel nun accidente aéreo en Suráfrica en 1986.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Joseph Hanlon (1 de febreiro de 2010). "Detalhes do novo Governo" (PDF). Boletim sobre o processo político em Moçambique (en portugués). CIP / AWEPA.
- ↑ 2,0 2,1 "President Guebuza appoints his government". Mozambique News Agency. 16 de febreiro de 2005. Arquivado dende o orixinal o 08 de agosto de 2008. Consultado o 28 de marzo de 2021.
- ↑ Chale, Mateus (4 de febreiro de 2005). "Guebuza names cabinet to fight poverty". IOL.
- ↑ "President undertakes major reshuffle" (en inglés). Mozambique News Agency. 2008. Arquivado dende o orixinal o 31 de outubro de 2021. Consultado o 28 de marzo de 2021.
- ↑ "Moz president 'does it again'". IOL. 11 de marzo de 2008. Consultado o 4 de ndeovembro 2016.
- ↑ Seager, Joni (11 de abril de 2011). "Eye of the Storm". The Daily Beast. Consultado o 4 de novembro de 2016.
- ↑ Phakathi, Mantoe (29 de novembro de 2012). "Las mujeres rurales de Kenia tienen una embajadora en Doha". EuroXpress. Consultado o 4 de novembro de 2016.