Advaita Vedanta

A doutrina Advaita Vedanta ou Vedānta Advaita, ás veces referida simplemente como Advaita é a corrente máis influente do Vedanta. Esta escola afirma a unidade entre as almas (Atman) e a divindade (Brahman). A persoa que consolidou os principios do Advaita Vedanta foi Adi Shankara.

Non dualidade ou a-dualidade

A doutrina Vedanta Advaita postula a existencia dun ser unido á totalidade dos seres existentes, de tal xeito que non pode falarse de relación entre os distintos seres, senón da unidade total. A unión entre o suxeito que percibe, o que é percibido, e o acto de percibir.

A falsa aparencia da multiplicidade é debida á función mental de conceptualizar, que consiste en definir e, xa que logo, dividir en partes o que non está dividido. Así, cando a mente abandona o proceso de conceptualización, a realidade do ser un é revelada, sen lugar a dúbidas, coma un feito puramente obxectivo.

Ante a pregunta fundamental «quen son eu?», a resposta é a non conceptualización.

Advaita no século XX

Así como Adi Shankara (tamén coñecido como Shankaracharya) é considerado como a referencia primordial da antiga doutrina Advaita, máis recentemente xorde a figura de Ramana Maharshi, principal referente no século XX, que se ben difería da ortodoxia Advaita en aspectos puntuais, tiña a esta e aos comentarios de Adi Shankara coma principal referente.

Outros referentes modernos do Advaita Vedanta son Sri Nisargadatta Maharaj, autor do libro Eu son, e Atmananda Krishna Menon, cuxas obras máis coñecidas son "Atma Darsan" e "Atma Nirvriti"

Mención especial merecen tamén, entre outros, os diferentes estudos sobre o Vedanta, o Ioga e a meditación de Swami Sivananda ou Sri Aurobindo.

Semellanzas do Advaita Vedanta con outras ensinanzas

O Advaita Vedanta ten unha grande afinidade con diversos movementos no seu aspecto máis místico. Atópanse resonancias co zen, o sufismo, o taoísmo, o tantrismo, os místicos cristiáns etc.

Textos chave

Os textos chave na escola Vedānta son os chamados Prasthana Trayi (tres probas): as Upanishads, o Bhagavad Gita e os Brahma Sutras.

Máis recentemente, xa no século XX, xurdiron os valiosos textos de Ramana Maharshi e o libro máis coñecido de Nisargadatta Maharaj, Eu son.

Tamén compre destacar a aparición de libros de autores contemporáneos máis enfocados ao público occidental, sen o exceso de terminoloxía hindú habitual nas obras anteriores. Exemplo destes últimos son Eternity Now de Francis Lucille, ou Beyond Knowlegde, do seu mestre Jean Klein.

Véxase tamén

Bibliografía

• Vedāntasāra. La esencia del Vedānta, Editorial Trotta, 2009. ISBN 978-84-9879-059-7.