Abigail de Andrade

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaAbigail de Andrade

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento1864 Editar o valor em Wikidata
Vassouras, Brasil (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte1890 Editar o valor em Wikidata (25/26 anos)
12.º arrondissement de Paris, Francia (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Causa da morteMorte natural Editar o valor em Wikidata (Tuberculose Editar o valor em Wikidata)
Lugar de sepulturaCimetière parisien d'Ivry (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeBrasil Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoPintura, debuxo e artes visuais Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónpintora , debuxante Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua portuguesa Editar o valor em Wikidata
Familia
FillosAngelina Agostini (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Niterói, 1885, óleo sobre lenzo

Abigail de Andrade, nada en 1864 en Vassouras e finada arredor de 1890 en París, foi unha pintora e debuxante brasileira.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Naceu na pequena vila de Vassouras, entón na provincia de Río de Xaneiro no Segundo Reinado do Imperio brasileiro ,en 1864. Aínda non se coñecen moitas datas exactas da súa vida. Recibiu a súa formación artística de Angelo Agostini e Insley Pacheco en 1882 no Liceu de Artes e Oficios do Rio de Janeiro, despois de que en 1881 as mulleres fosen admitidas para estudar arte alí.[1][2] O seu traballo artístico inclúe pinturas e debuxos da vida cotiá, bodegóns e retratos.

En Río foi alumna do debuxante Angelo Agostini, editor do Diabo Coxo e pioneiro da banda deseñada no Brasil; estaba casado pero ambos mantiveron unha relación ilexítima, que deu lugar a un embarazo e ao nacemento de Angelina Agostini, que chegaría ser tamén pintora recoñecida. Provocaron un escándalo en Río e a parella fuxiu a París.

O segundo fillo finou en abril de 1890, seguido pouco despois pola nai. Abigail de Andrade era unha artista prometedora daquela, moi aclamada pola crítica e a única muller que recibiu a medalla de ouro en 1884 pola súa obra exposta no Salão Nacional de Belas-Artes, a Exposición Nacional da Academia Imperial de Belas Artes (AIBA), xunto a Thomas Georg Driendl, Giovanni Battista Castagneto e Johannes Georg Grimm.

En 1882 participou na exposición colectiva organizada pola Sociedade Propagadora das Belas Artes no Liceu de Artes e Oficios, fundada a sociedade de arte e escola de arte por Francisco Joaquim Béthencourt da Silva, influente no mundo artístico de Río.

De 1884 a 1888 participou no Salão Nacional de Río de Janeiro, e en 1886 realizou exposicións individuais nas casas Costrejean e Vicitas.[3][4] O recoñecido crítico Gonzaga Duque eloxiou que é unha profesional entre os artistas afeccionados e que pode ser considerada unha pintora "moderna" a través das súas innovadoras escenas de xénero da vida cotiá. A socióloga da arte e comisaria Ana Simioni fai mención ao bodegón O cesto de compras, primeiro executado a lapis e tinta, despois como pintura ao óleo, a precisa representación realista dunha instantánea na técnica tradicional do claroscuro, que podería estar relacionado co uso de fotografías do Insley Pacheco como modelo.

En particular, a concesión da medalla de ouro a ela en 1884 como primeira galardoada é destacada pola crítica actual, xa que marca un cambio na percepción das mulleres artistas no Brasil, doutro xeito minimizadas polo mundo da arte como afeccionadas [5] durante moito tempo sen posibilidade de recibir educación artística académica. Hoxe pertence ao canon de nomes dos pioneiros da pintura brasileira de finais do Segundo Reinado.

Exposicións[editar | editar a fonte]

  • 1882, Liceu de Artes e Oficios, Río de Xaneiro
  • 1884, 26 Exposición Geral de Belas Artes, Río de Xaneiro
  • 1886, Casa Costrejean, Río de Janeiro, exposición individual
  • 1886, Casa Vicitas, Río de Janeiro, exposición individual
  • 1989, O Rio de Janeiro de Machado de Assis, Centro Cultural Banco do Brasil, Río de Xaneiro
  • 2004, Mulheres Pintoras: a casa eo mundo, Pinacoteca do Estado de Sao Paulo, Sao Paulo
  • 2007, From Austria to the New World, Brasil, Kunsthalle Krems, Krems: A hora do pão (1889)
  • 2015, Mulheres artistas: as pioneiras (1880–1930), Pinacoteca do Estado de Sao Paulo, Sao Paulo [6]
  • 2017, Invenções da Mulher Moderna, para além de Anita e Tarsila, Instituto Tomie Ohtake, São Paulo [7]

Obras[editar | editar a fonte]

  • Trecho de paisagem, o. J., óleo sobre lenzo, 19 × 58 cm, col. particular Fadel
    Trecho de paisagem, o. J., óleo sobre lenzo, 19 × 58 cm, col. particular Fadel
  • Estrada do Mundo Novo com Pam de Açúcar ao fundo (estrada con Pan de Azucre), 1888, óleo sobre tea, 49,5 x 72,5 cm, col. particular Fadel.
    Estrada do Mundo Novo com Pam de Açúcar ao fundo (estrada con Pan de Azucre), 1888, óleo sobre tea, 49,5 x 72,5 cm, col. particular Fadel.
  • O cesto de compras, 1884, óleo sobre lenzo
    O cesto de compras, 1884, óleo sobre lenzo
  • Corcovado (Corcovado ), óleo sobre lenzo, 55 × 38,5 cm
    Corcovado (Corcovado ), óleo sobre lenzo, 55 × 38,5 cm
  • A hora do pão, 1889, óleo sobre lenzo, 73,5 × 50 cm, col. privada Fadel
    A hora do pão, 1889, óleo sobre lenzo, 73,5 × 50 cm, col. privada Fadel

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Andrade, Abigail de. Union List of Artist Names. Consultado o de xullo de 2017 (inglés).
  2. ↑ Liceu de Artes e Ofícios do Rio de Janeiro. In: Enciclopédia Itaú Cultural. 8-7-2017 (portugués).
  3. ↑ Andrade, Abigail. In: Dicionário brasileiro de artistas plásticos. MEC / INL, Brasília 1973. Carlos Cavalcanti (Hrsg.): Band 1: A a C, S. 80.
  4. ↑ Catalogo Illustrado da Exposição Artistica na Imperial Academia das Bellas-Artes do Rio de Janeiro. Organisado por L. de Wilde. Río de Xaneiro 1884. (PDF; 26,8 MB; abgerufen am 8. Juli 2017; portugiesisch).
  5. ↑ Ana Paula Cavalcanti Simioni: Profissão artista: mulheres, atividades artísticas e condicionantes sociais no Brasil de finais do Oitocentos. XXIV Cóloquio CBHA. Abgerufen am 8. Juli 2017 (portugiesisch).
  6. ↑ Mulheres artistas: as pioneiras (1880–1930). Arquivado 25 de setembro de 2017 en Wayback Machine. Ausstellungsinformation. Abgerufen am 8. Juli 2017 (portugiesisch).
  7. ↑ Invenções da Mulher Moderna, para além de Anita e Tarsila. Arquivado 26 de setembro de 2017 en Wayback Machine. Ausstellungsinformation. Abgerufen am 8. Juli 2017 (portugiesisch).

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Teodoro Braga: Artistas pintores no Brasil. Sao Paulo Ed., Sao Paulo 1942.
  • Luiz Gonzaga Duque Estrada: A brazilian art. Lombaerts, Río de Janeiro 1888, pp. 210–211. Nova ed.: Mercado de Letras, Campinas 1995, ISBN 85-85725-14-1 .
  • Ferreira Gullar: et alii . 150 anos de pintura brasileira. Colorama, Río de Xaneiro 1989.
  • Mulheres pintoras: a casa e o mundo . Catálogo da exposición realizada na Pinacoteca do Estado em agosto/outubro de 2004. Presentación e texto de Ruth Sprung Tarasantchi. Pinacoteca/Sociarte, São Paulo 2004.
  • Ana Paula Cavalcanti Simioni: Profissão artista: pintoras e escultoras brasileiras, 1884-1922. EDUSP/ FAPESP, São Paulo 2008, páx 209.
  • Sergio Fadel (ed.): 5 visões do Rio na Coleção Fadel. Edições Fadel, Río de Janeiro 2009.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Abigail_de_Andrade&oldid=6669151»