A. J. P. Taylor

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «A.J.P. Taylor»)
Infotaula de personaA. J. P. Taylor

Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(en) Alan John Percivale Taylor Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento25 de marzo de 1906 Editar o valor em Wikidata
Birkdale, Reino Unido (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte7 de setembro de 1990 Editar o valor em Wikidata (84 anos)
Londres, Reino Unido Editar o valor em Wikidata
Causa da mortePárkinson Editar o valor em Wikidata
Lugar de sepulturaGolders Green Crematorium (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeReino Unido de Gran Bretaña e Irlanda (–1927)
Reino Unido Editar o valor em Wikidata
EducaciónOriel College (en) Traducir
Bootham School (en) Traducir
The Downs, Malvern College Prep School (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónhistoriador da idade moderna , profesor universitario , xornalista Editar o valor em Wikidata
Período de actividade1934 Editar o valor em Wikidata -
EmpregadorUniversidade de Manchester
University of North London (en) Traducir
Magdalen College
University College de Londres
Victoria University of Manchester (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Partido políticoPartido Laborista Editar o valor em Wikidata
Membro de
AlumnosJames Campbell (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua inglesa Editar o valor em Wikidata
Carreira militar
ConflitoSegunda guerra mundial Editar o valor em Wikidata
Obra
DoutorandoPaul Kennedy (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Arquivos en
Premios
Discogs: 1724086 Find a Grave: 6821289 Editar o valor em Wikidata

Alan John Percivale "A. J. P." Taylor, nado en Birkdale (Lancashire) o 25 de marzo de 1906 e finado en Londres o 7 de setembro de 1990, foi un historiador, xornalista e escritor inglés especializado na diplomacia europea dos séculos XIX e XX. Tanto como xornalista e como locutor, fíxose moi coñecido por millóns de televidentes a través das súas conferencias por televisión. A súa combinación de rigor académico e atractivo popular levou o historiador Richard Overy a describilo como "o Macaulay da nosa época".[1]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

Birkdale, lugar de nacemento de Taylor.

Taylor naceu en 1906 en Birkdale, preto de Southport, que entón formaba parte do condado de Lancashire. Os seus pais eran ricos e de tendencias esquerdistas, algo que el herdou. Tamén eran pacifistas, que se opuxeron á primeira guerra mundial, e enviaron o seu fillo a escolas cuáqueras como unha forma de protesta contra a guerra. Educouse en varias destas escolas, incluíndo Bootham School[2][3] en York. Geoffrey Barraclough, un contemporáneo en Bootham School, lembrou a Taylor como "unha estimulante, vital personalidade, violentamente antiburgués e anticristián".[4] En 1924, entrou no Oriel College, en Oxford, para estudar historia moderna.

Na década de 1920, a nai de Taylor, Constance, foi membro da Internacional Comunista, mentres que un dos seus tíos era un membro fundador do Partido Comunista de Gran Bretaña. Constance era unha sufraxista, feminista e defensora do amor libre que practicaba os seus ensinos a través dunha cadea de relacións extramaritais, máis notablemente con Henry Sara, un comunista que de moitas maneiras se converteu en pai substituto de Taylor. O propio Taylor foi recrutado no Partido Comunista de Gran Bretaña por un amigo da familia, o historiador militar Tom Wintringham, mentres que estaba no Oriel; foi membro de 1924 a 1926 e rompeu co partido sobre o que el consideraba que era o seu soporte ineficaz durante a folga xeral de 1926. Despois de saír, foi un gran partidario do Partido Laborista polo resto da súa vida, permanecendo como membro durante máis de sesenta anos.[5] A pesar da súa ruptura co Partido Comunista, visitou a Unión Soviética en 1925 e, de novo, en 1934.

Carreira académica[editar | editar a fonte]

Taylor graduouse en Oxford en 1927. Despois de traballar brevemente como empregado xudicial, comezou o seu traballo de posgrao e viaxou a Viena para estudar o impacto do movemento cartista na Revolución de 1848. Cando este tema resultou non ser factible, pasou a estudar a cuestión da unificación de Italia durante un período de dous anos. Isto deu lugar ao seu primeiro libro, The Italian Problem in European Diplomacy, 1847–49, publicado en 1934.

Anos en Manchester[editar | editar a fonte]

Taylor deu clases de historia na Universidade de Manchester de 1930 a 1938. Chegou a vivir coa súa esposa en primeiro lugar nun piso sen amoblar no último andar dunha casa do século XVIII fronte á entrada do parque Didsbury chamado The Limes en 148 Wilmslow Road, no extremo sur de Didsbury Village e situado detrás da rúa.[6]

Converteuse en membro do Magdalen College de Oxford en 1938, cargo que ocupou ata 1976, e tamén deu conferencias de historia moderna en Oxford de 1938 ata 1963. En Oxford foi un orador tan extraordinariamente popular que tiña que dar as súas clases ás 8.30 da mañá para evitar que a sala estivese demasiado concorrida.

En 1964, cando Oxford se negou a renovar o seu mandato como conferenciante polas consecuencias da polémica ocasionada polas orixes da segunda guerra mundial, converteuse en profesor no Instituto de Investigacións Históricas en Londres, University College London, e na Politécnica do Norte de Londres.

Un paso importante na "rehabilitación" de Taylor foi un compendio de artigos organizado na súa honra por Martin Gilbert en 1965; foi honrado con dous Festschriften, en 1976 e 1986. Os Festschriften eran testemuños da súa popularidade entre os seus antigos alumnos, como recibir incluso un só Festschrift é considerado como unha honra extraordinaria e rara.

Segunda guerra mundial[editar | editar a fonte]

Durante a segunda guerra mundial, Taylor serviu na Garda Nacional e fíxose amigo dos estadistas emigrantes de Europa do Leste, como o expresidente húngaro, o conde Mihály Károlyi e o presidente checoslovaco Edvard Beneš. Estas amizades axudaron a mellorar a súa comprensión da rexión. A súa amizade con Beneš e Károlyi pode axudar a explicar a súa interpretación de usar delas, en particular, Károlyi, a quen Taylor retrata como unha figura santa. Durante o mesmo período, Taylor foi empregado polo Executivo Político de Guerra como experto en Europa Central e frecuentemente falou na radio e en diversas reunións públicas. Durante a guerra, fíxo presión para que o Goberno británico recoñecese a Josip Broz Tito, xefe dos partisanos, como o goberno lexítimo de Iugoslavia.

Xubilación[editar | editar a fonte]

Taylor foi ferido de gravidade en 1984, cando foi atropelado por un coche mentres cruzaba Old Compton Street, en Londres. O efecto do sinistro deu lugar ao seu retiro en 1985. Nos seus últimos anos, tivo que soportar a enfermidade de Párkinson, que o deixou incapaz para a escritura. A súa última aparición pública foi na súa 80 aniversarios, en 1986, cando un grupo dos seus antigos alumnos, incluíndo a Sir Martin Gilbert, Alan Sked, Norman Davies e Paul Kennedy, organizaron unha recepción pública na súa honra. Memorizou, con considerable dificultade, un breve discurso, que pronunciou dunha maneira que logrou ocultar o feito de que a súa memoria e a mente foran danadas de xeito permanente pola enfermidade de Párkinson.

En 1987, ingresou nun fogar de anciáns en Londres, onde morreu o 7 de setembro de 1990, aos 84 anos de idade.

Vida persoal[editar | editar a fonte]

Taylor casou tres veces. A súa primeira esposa, Margaret Adams, en 1931 (divorciáronse en 1951) e con ela tivo catro fillos. Durante un tempo na década de 1930, el e a súa esposa compartiron casa co escritor Malcolm Muggeridge e a súa esposa.

Taylor viviu por un tempo en Disley, Cheshire, onde Dylan Thomas (quen era o amante da súa primeira esposa) era o seu invitado; máis tarde proporcionou a Thomas unha cabana en Oxford para que puidese recuperarse dunha ruptura. A súa segunda esposa foi Eva Crosland, con quen Taylor casou en 1951 e divorciouse en 1974; tivo dous fillos con ela. Mesmo despois de divorciarse de Margaret Adams, Taylor continuou vivindo con ela, mentres que mantiña un fogar con Eve. A súa terceira esposa foi a historiadora húngara Éva Haraszti, con quen casou en 1976.[7]

Traballos[editar | editar a fonte]

  • The Italian Problem in European Diplomacy, 1847–49, 1934
  • The Struggle for Mastery in Europe 1848–1918, 1954
  • Bismarck: The Man and the Statesman, 1955
  • The Origins of the Second World War, 1961
  • English History 1914–1945, 1965
  • The Reichstag Fire, 1964
  • War by Timetable, 1969
  • Biography of Lord Beaverbrook, 1972

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Overy, Richard. "Riddle Radical Ridicule". The Observer. 
  2. ↑ Bootham Old Scholars Association (2011). Bootham School Register. York, Inglaterra: BOSA. 
  3. ↑ Oxford Dictionary of National Biography
  4. ↑ Burk, Kathleen (2000). Troublemaker: The Life and History of A. J. P. Taylor. New Haven e Londres: Yale University Press. p. 41. 
  5. ↑ Taylor, A. J. P. (1984). An Old Man's Diary. Londres: Hamish Hamilton. p. 101. 
  6. ↑ Kathleen Birk Biography and Autobiography
  7. ↑ A. J. P. Taylor, "A Personal History". Londres: Hamish Hamilton, 1983, páx. 267

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Burk, Kathleen (2000). Troublemaker: The Life and History of A. J. P. Taylor. New Haven e Londres: Yale University Press. 
  • Martel, Gordon (editor) (1986, rev. 1999) The Origins Of The Second World War Reconsidered: A. J. P. Taylor and the Historians Londres; Nova York: Routledge.
  • Wrigley, Chris J. (2006) A. J. P. Taylor: Radical Historian of Europe. Londres: I. B. Tauris.
  • Bosworth, Robert Explaining Auschwitz and Hiroshima: History Writing and the Second World War, 1945–90, Londres: Routledge, 1993.
  • Boyer, John "A. J. P. Taylor and the Art of Modern History" pages 40–72 from Journal of Modern History, Volume 49, Número 1, marzo de 1977.
  • Cole, Robert A. J. P. Taylor: The Traitor Within The Gates Londres: Macmillan, 1993.
  • Cook, Chris and Sked, Alan (editors) Crisis and Controversy: Essays In Honour of A. J. P. Taylor, Londres: Macmillan Press, 1976
  • Dray, William, Concepts of Causation in A. J. P. Taylor's Account of the Origins of the Second World War páxinas 149–172 de History and Theory, Volume 17, Número #1, 1978.
  • Gilbert, Martin (editor) A Century of Conflict, 1850–1950; Essays for A. J. P. Taylor, Londres, H. Hamilton 1966.
  • Hauser, Oswald "A. J. P. Taylor" pages 34–39 from Journal of Modern History, Volume 49, Número #1, marzo de 1977.
  • Hett, Benjamin C. "Goak Here: A. J. P. Taylor and the Origins of the Second World War" pages 257–280 from Canadian Journal of History, Volume 32, Número #2, 1996.
  • Johnson, Paul "A. J. P. Taylor: A Saturnine Star Who Had Intellectuals Rolling In The Aisles" page 31 from The Spectator, Volume 300, Número #9266, 11 de marzo de 2006.
  • Johnson, R. W., Look Back in Laughter: Oxford's Golden Postwar Age, Threshold Press, 2015.
  • Kennedy, Paul "A. J. P. Taylor 'Profound Forces' in History" páxinas 9–13 de History Today, Volume 33, Número #3, marzo de 1986.
  • Kennedy, Paul "The Nonconformist" páxinas 109–114 de The Atlantic, Volume 287, Número #4, abril de 2001.
  • Louis, William (editor) The Origins of the Second World War: A. J. P. Taylor And His Critics, Nova York: Wiley & Sons, 1972.
  • Mehta, Ved Fly and Fly Bottle: Encounters with British Intellectuals, Londres: Weidenfeld & Nicolson, 1962.
  • Pepper, F. S., Handbook of 20th century Quotations, Sphere Study Aids, 1984, passim.
  • Robertson, Esmonde (editor) The Origins of the Second World War: Historical Interpretations, Londres: Macmillan, 1971.
  • Sisman, Adam A. J. P. Taylor: A Biography Londres: Sinclair-Stevenson, 1994.
  • Smallwood, J. "A Historical Debate of the 1960s: World War II Historiography—The Origins of the Second World War, A. J. P. Taylor and his Critics" páxinas 403–410 de Australian Journal of Politics and History, Volume 26, Número #3, 1980.
  • Watt, D.C. "Some Aspects of AJP Taylor's Work as Diplomatic Historian" páxinas 19–33 de Journal of Modern History, Volume 49, Número #1, marzo de 1977.
  • Williams, H. Russell "A. J. P. Taylor" from Historians of Modern Europe editado por Hans Schmitt, Baton Rouge: Louisiana State Press, 1971.
  • Wrigley, Chris (editor) A. J. P. Taylor: A Complete Bibliography and Guide to his Historical and Other Writings, Brighton: Harvester, 1982.
  • Wrigley, Chris (editor) Warfare, Diplomacy and Politics: Essays In Honour Of A. J. P. Taylor, Londres: Hamilton, 1986.
  • Wrighley, Chris 'A. J. P. Taylor: a Nonconforming Radical Historian of Europe" páxinas 74–75 de Contemporary European History, Volume 3, 1994.
  • "Taylor, A(lan) J(ohn) P(ercivale)" páxinas 389–392 de Current Biography 1983 editado por Charles Moritz, H.W. Wilson Company, Nova York, US, 1983, 1984.
  • "A. J. P. Taylor" páxinas 564–570 de The Annual Obituary 1990 editado por Deborah Andrews, St. James Press, Chicago, Illinois, 1991.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=A._J._P._Taylor&oldid=6334960»