Xulia Alonso Díaz
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 12 de decembro de 1961  (62 anos)A Rúa, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Santiago de Compostela |
| Actividade | |
| Ocupación | escritora |
| Lingua | Lingua galega |
| Obra | |
Obras destacables
| |
 | |
Xulia Alonso Díaz, nada na Rúa o 12 de decembro de 1961, é unha escritora galega.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
A familia do pai e da nai viñan de Quiroga (Bendollo e Carballo), pero ela naceu na Rúa, onde o seu pai traballaba como serranchín[1].
Logo de estudar o Bacharelato e o COU na Rúa, en 1978 matriculouse na Universidade de Santiago de Compostela para iniciar os estudos de Psicoloxía. Como relata na súa peza de autoficción Futuro imperfecto, en Santiago non chega a facer estudos, vende artesanías e comeza a consumir heroína[1].
Empezou a traballar como auxiliar administrativo en xaneiro de 1981 na Xunta de Galicia, cargo que ocupou até setembro de 2008, cando colleu baixa por motivos de saúde[2].
Porén, o consumo de drogas levana a el e o seu home, un mozo vigués a quen coñeceu cara a 1981, a realizar un proceso de desintoxicación, durante o que ela estará primeiro en Oteruelo de Ocón, logo en Biurrun e mesmo durante un tempor en Bélxica[1]. Nos anos oitenta, o consumo de heroína levou por diante a vida de moitos mozos e mozas en Galicia, ben polo consumo en si, ben por apañaren o VIH e desenvolveren a sida, unha enfermidade para a que daquela non había tratamento. Tanto ela como o home saben naquel tempo (febreiro de 1986[2]) que son seropositivos, é dicir, que son portadores do virus.
Despois do proceso de desintoxicación múdanse a vivir a Vigo e teñen unha filla[1]. Porén, ao pouco o home enferma de toxoplasmose[1], unha infección de protozoos incurable que só afecta de importancia as persoas inmunodeprimidas, ou sexa, persoas que teñen moi debilitado o seu sistema defensivo (ben por enfermidades como a sida, ben como consecuencia de procesos médicos, como un transplante).
No ano 2010 publicou o libro Futuro imperfecto, escrito en 2005 para a filla, Lucía. Nel conta a súa vida e maila do seu home, especialmente o proceso de adicción á heroína, desintoxicación e enfermidade, ata o falecemento del o 14 de abril de 1992[1].
Obras[editar | editar a fonte]
Narrativa[editar | editar a fonte]
- Futuro imperfecto (Ed. Galaxia, 2010). Foi traducida ao castelán en 2013.[1]
Premios[editar | editar a fonte]
- Premio Antón Losada Diéguez á creación literaria no 2011, por Futuro Imperfecto
- Premio Arcebispo San Clemente no 2011, por Futuro imperfecto.
- Premio Frei Martín Sarmiento no 2012, por Futuro imperfecto.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 "Futuro imperfecto". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2020. Consultado o 2019-10-22.
- ↑ 2,0 2,1 "Xulia Alonso". Mar maior (en castelán). Consultado o 2023-11-02.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Ficha na web de Galaxia.
- Conferencia impartida por Xulia Alonso na Universidade de Vigo (26 de marzo de 2013), onde recoñece a pegada de Virgina Woolf e do seu libro Un cuarto de seu, como a faísca que a levou a crear na madureza.
