Xoán Bautista de La Salle
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
  | |
| Nome orixinal | (fr) Jean-Baptiste de La Salle |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 30 de abril de 1651 Reims, Francia |
| Morte | 7 de abril de 1719 (67 anos) Ruán, Francia |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Relixión | Catolicismo |
| Educación | Reims |
| Actividade | |
| Ocupación | teólogo , mestre , sacerdote católico , pedagogo |
| Lingua | Lingua francesa |
| Orde relixiosa | Instituto dos Irmáns das Escolas Cristiás |
| Enaltecemento | |
| Día de festividade relixiosa | 7 de abril |
  | |
Xoán Bautista de La Salle, nado o 30 de abril de 1651 en Reims (Francia) e finado en Ruan o 7 de abril de 1719, foi o fundador da comunidade dos Irmáns das Escolas Cristiáns ou lasalianos.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Nado no seu dunha familia nobre, estudou teoloxía en París, foi canónico e presbítero. Sensibilizado coa situación da xuventude marxinal das capas máis baixas da poboación, repartiu os seus bens entre os necesitados e acolleu na súa casa a mestres pobres. Fundou unha comunidade de laicos non sacerdotes, aínda que co tempo foron asumindo os votos de pobreza e celibato para mellor cumprir o seu compromiso a prol da educación e promoción humana da xuventude das masas campesiñas esfameadas, dos fillos de artesáns depauperados e da primeira xuventude proletaria, para a que fundou escolas dominicais. Incidiu tamén na rehabilitación de mozos delincuentes.
Os seus métodos pedagóxicos foron innovadores: potenciación da lingua vernácula e materna fronte ao latín, clases en grupo para fomentar o compañeirismo e os valores de camaradería e axuda mutua, formación de mestres, así como o fincapé no reforzo positivo máis que na mera disciplina e a represión.
As súas iniciativas espertaron desconfianza na xerarquía eclesiástica e a oposición de nobres influentes. O carácter laical e gratuíto das escolas e centros de formación suscitou oposición e receo, pero isto non impediu a consolidación da súa orde, incluída na propia París e a súa expansión por toda Europa. En 1698, redacta a regra da Congregación.
Deixou escritas algunhas obras de espiritualidade e pedagoxía.
Significación[editar | editar a fonte]
Foi beatificado en 1888 e canonizado en 1900 por León XIII. Está considerado na Igrexa Católica como un dos patróns dos mestres e educadores ao igual que Xosé de Calasanz ou Xoán Bosco.
As súas experiencias pedagóxicas son o xermolo da escola primaria francesa. O número de rapaces e mozos labregos, artesáns e traballadores alfabetizados explica o éxito da difusión de panfletos propagandísticos dos ideais revolucionarios e a organización das capas máis desherdadas que foron a forza de choque utilizada pola burguesía para facer triunfar Revolución Francesa.
En Prusia durante o Kulturkrampf a orde lasaliana foi prohibida, reanudándose a súa presenza despois de 1918, para volver a ser prohibida polo nazismo.
| Control de autoridades |
|
|---|
