Xoán, conde de Montizón

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Xoán, conde de Montizón
Nome completoJuan Carlos María Isidro de Borbón y Braganza
Nacemento15 de maio de 1822
Lugar de nacementoAranjuez
Falecemento18 de novembro de 1887
Lugar de falecementoBrighton
SoterradoTrieste Cathedral
NacionalidadeEspaña e Francia
Ocupaciónfotógrafo
PaiCarlos María Isidro de Borbón
NaiMaría Francisca de Braganza
CónxuxeMaria Beatriz de Áustria-Este
FillosCarlos, duque de Madrid e Afonso Carlos, duque de San Jaime
IrmánsCarlos Luís de Borbón e Fernando de Bourbon e Bragança
PremiosCabaleiro da Orde do Vélaro de Ouro e Ordem de Santo André
editar datos en Wikidata ]

Xoán de Borbón Braganza, conde de Montizón, nado en 1822 e finado en 1887, foi o pretendente ao trono español da dinastía carlista co nome de Xoán III (1861-1868) e pretendente lexitimista ao trono francés co nome de Xoán III rei de Francia e Navarra (1883-1887).

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Juan Carlos María Isidro naceu como Infante de España en Madrid, fillo de Carlos María Isidro de Borbón e da infanta María Francisca de Portugal. En 1833 trasladouse co seu pai a Portugal e en 1834 a Inglaterra. O 6 de febreiro de 1847 casou coa arquiduquesa Beatriz de Austria-Este, filla de Francisco IV de Módena e a princesa María Beatriz de Savoia, coa que tivo dous fillos Carlos, duque de Madrid e Afonso Carlos, duque de San Jaime.

Xoán e Betriz viviron en Módena ata a revolución de 1848, cando despois dunha estadía en Austria establecéronse en Londres, Xoán desenvolveu tendencias liberais en contradición coa súa propia familia e muller, da que se acabou separando. Cando o 23 de abril de 1860 o seu irmán Carlos Luís de Borbón abdicou tras ser detido polas autoridades españolas logo dunha tentativa frustada de insurrección, Xoán asumiu os dereitos da dinastía carlista, a pesar da retractación de Carlos Luís unha vez liberado e durante uns meses houbo dous pretendentes carlistas, ata que a morte de Carlos Luís en xaneiro deixou a Xoán como o único pretendente, aínda que mantivo escasos apoios entre os carlistas, polo seu ideoloxía liberal, e a viúva de Carlos María Isidro, María Teresa de Braganza, príncesa de Beira exerceu como a verdadeira cabeza do movemento carlista e en 1864 proclamou na Carta aos españois como rei lexítimo ao fillo de Xoán, Carlos co nome de Carlos VII. Aínda que algúns destacados carlistas, como Ramón Cabrera ou o conde de Chambord seguiron a recoñecer a Xoán como o rei lexítimo ata que Xoán abdicou dos seus dereitos o 3 de outubro de 1868 e retirouse a Hove, preto de Brighton e apoiou ao seu fillo na Terceira Guerra Carlista.

O 24 de agosto de 1883 á morte do conde de Chambord, o pretendente lexitimista ao trono de Francia, a viúva e unha parte dos seus seguidores procláronno o seu herdeiro e Xoán converteuse en pretendente ao trono de Francia, aínda que non de forma activa.