Wolfhart Pannenberg

Wolfhart Pannenberg
	;
Biografía
Nacemento	2 de outubro de 1928 ; Szczecin, Polonia
Morte	4 de setembro de 2014 (85 anos); Múnic, Alemaña
Datos persoais
País de nacionalidade	Alemaña
Relixión	Cristianismo
Educación	Universidade Humboldt de Berlín ; Universidade de Heidelberg ; Universidade de Gotinga ; Universidade de Basilea
Actividade
Campo de traballo	Teologia sistemática (pt)
Lugar de traballo	Maguncia ; Múnic
Ocupación	teólogo , profesor universitario , escritor , filósofo
Empregador	Universidade de Múnic ; Universidade Harvard ; Theological College Wuppertal/Bethel (en) ; Universidade de Maguncia ; Universidade de Chicago
Membro de	Academia de Ciências da Baviera (pt)
Lingua	Lingua alemá
	Premios (1995) Orde bavaresa de Maximiliano para a Ciencia e as Artes; (1993) honorary doctor of the University of St Andrews (en) ; (1977) honorary doctor of the University of Manchester (en) ; doutor honoris causa pola Universidade de Cambridge; Orde do Mérito de Baviera; honorary doctor of Babeș-Bolyai University (en) ; honorary doctorate of the University of Glasgow (en) ;

Wolfhart Pannenberg, nado o 2 de outubro de 1928 en Stettin, Polonia (antes Alemaña) e finado en Múnic o 5 de setembro de 2014^[1], foi un teólogo alemán.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Foi bautizado de neno na Igrexa Evanxélica (de confesión luterana), con todo nos seus primeiros anos perdeu todo contacto coa relixión. Contra os dezaseis anos tivo unha intensa experiencia relixiosa e comezou a buscar como comprendela e interpretala. Así, empezou a estudar os grandes xenios da Filosofía e os grandes pensadores do mundo das relixións. Un profesor de literatura que fora membro da Igrexa confesante de Karl Barth enfrontada a Adolf Hitler, animouno a que realizase unha ollada profunda no cristianismo. Isto provocou a súa conversión intelectual, chegando á particular conclusión de que o evanxeo de Xesús de Nazaret era a mellor opción relixiosa. Reingresou, xa que logo, na Igrexa evanxélica. Asemade experimentou a súa vocación de teólogo.

Estudou en Berlín, Göttingen e Bâle. Foi profesor da Facultade de teoloxía de Maguncia e de Múnic e director do Instituto de teoloxía. Foi profesor invitado nas universidades de Harvard,Chicago e Claremont.

Pensamento[editar | editar a fonte]

Teoría da ciencia e teoloxía[editar | editar a fonte]

Pannenberg reflexiona sobre a relación entre a teoloxía como disciplina rigorosa e a súa interacción coa filosofía, as ciencias históricas e as ciencias naturais. Para el a teoloxía é unha ciencia tan metódica e esixente como a física ou a matemática, ocupando un posto central entre as ramas do saber pois o obxecto do seu estudo é a realidade que todo o determina (Deus) e ningunha ciencia pode prescindir ou obviar ese alicerce fondo do real e do ser. A teoloxía é moito máis que mera apoloxética ou reflexión moral, consiste ante todo na confrontación do pensamento racional humano co fundamento último de todo ente. Os enunciados teolóxicos, o mesmo que as doutras proposicións científicas, danse no marco duns contextos teóricos e se poden controlar cientificamente considerando a súa función no contexto dos seus respectivos sistemas teoréticos. Tras a verificación crítica sostida por Karl Popper e a decisión entre paradigmas de Thomas Kuhn, non existe diferenza substancial entre os asertos da teoloxía, as leis hipotéticas das ciencias naturais e as afirmacións históricas da ciencia histórica.

Antropoloxía en perspectiva teolóxica[editar | editar a fonte]

Nesta liña, afirma, dende unha perspectiva antropolóxica, que a dimensión transcendente do ser humano é algo constitutivo de todo home e muller. A súa postergación ten consecuencias para a integridade individual e social da persoa. Pannenberg ten analizado a estrutura e as manifestacións da dimensión relixiosa da vida humana. Entende que a teoloxía cristiá para dar resposta coherente co evanxeo debe aterrar na análise antropolóxica. Os conceptos teolóxicos non son externos aos fenómenos subxectivos, sociais, culturais e históricos, senón que corresponden a unha dimensión que pode poñerse de manifesto neles mesmos. Toda referencia humana a obxectos finitos implica xa unha referencia ao infinito. Só en relación co todo se pode determinar a significación dun obxecto singular.

Historia como revelación[editar | editar a fonte]

A verdade que procura a teoloxía ha de ser un conxunto coherente universal e histórico. Toda pregunta e toda resposta pola verdade é algo que acontece na historia. Unha historia entendida como un proceso de formación de identidade das persoas e dos pobos. Por iso a teoloxía ten un carácter hermenéutico que vai alén da hermenéutica existencial de Martin Heidegger e que coincide ata certo punto co concepto da mesma elaborado por Hans-Georg Gadamer: un proceso de reconstrución e interpretación do transmitido (tradición). Algo que se manifesta dun xeito específico na tradición xudeu-cristiá e na súa plasmación escrita na Biblia, pero que é tamén predicable de todas e cada unha das culturas, na medida en que entende a experiencia histórica da humanidade como revelación de Deus. Con todo, a historia enteira só pode entenderse como narración plena de sentido dende o seu final. Dende esta perspectiva cabe, como labor da teoloxía, unha comparación racional e crítica das distintas relixións na súa capacidade de dar conta da realidade como totalidade. O característico de Israel é xustamente a súa experiencia da historia como lugar onde Deus se manifesta, interpela e chama. A relixión de Israel é unha experiencia histórica de recepción e reinterpretación que ten unha superior capacidade explicativa da realidade como cosmos e como historia.

Panenberg constrúe unha cristoloxía dende abaixo, onde se reinterpreta ao Xesús histórico dende a resurrección. A historia da humanidade ha ser o proceso no que o home se vai formando ata acceder a humanidade plena. Para el a resurrección é un acontecemento histórico que anticipa o destino humano e lle outorga un horizonte de esperanza.