Walther Hermann Nernst

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Walther Hermann Nernst
Walther Hermann Nernst
Datos persoais
Nacemento25 de xuño de 1864
LugarBriesen, Prusia
Falecemento18 de novembro de 1941
LugarOber-Zibelle Alemaña Alemaña
SoterradoCemiterio municipal de Gotinga
ResidenciaAlemaña Alemaña
NacionalidadeAlemán
CónxuxeEmma Lohmeyer (1892)
Actividade
CampoQuímica física
Física
Alma máterUniversidade de Berlín
Universidade de Zuric
Universidade de Graz
Universidade de Wuerzburg
Director de teseMarcellin Berthelot
Contribucións e premios
Coñecido porTerceira Lei da Termodinámica
Lámpada de Nernst
Ecuación de Nernst
Efecto de Nernst
Ecuación de Nernst Planck
Termoquímica
Influído porJames Riddick Partington
PremiosPremio Nobel de Química (1920)
editar datos en Wikidata ]

Walther Hermann Nernst, nado en Briesen, (Prusia, hoxe Wąbrzeźno) o 25 de xuño de 1864 e finado en Ober-Zibelle (Alemaña) o 18 de novembro de 1941, foi un físico e químico alemán, Premio Nobel de Química en 1920.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Nado na Prusia occidental, considerábase alemán, aínda que de nai polaca.

Estudou nas universidades de Zúric, Berlín, Graz e Würzburg. Tras traballar algún tempo en Leipzig, desde 1891 exerceu como profesor de física na Universidade de Gotinga, onde, en 1895, fundou o Instituto de Química, Física e Electroquímica.

Posteriormente, en 1905 trasladouse á Universidade Humboldt de Berlín como profesor e director do Instituto de Química Física. En 1922 foi nomeado presidente do Instituto Fisicotécnico de Berlín-Charlottenburg, cargo que deixou en 1933. Desde entón dedicouse ao estudo da electroacústica e astrofísica.

Casou con Emma Lohmeyer en 1892 con quen tivo dous fillos e tres fillas.[1]

Investigacións científicas[editar | editar a fonte]

Segunda Congreso Solvay (1913), conferencias promovidas por Nernst e Max Planck. Podemos ver a Nernst, situado o primeiro pola esquerda da primeira fila, sentado á beira de Ernest Rutherford

Os seus traballos axudaron a establecer a moderna físico-química. Traballou nos campos da electroquímica, termodinámica, química do estado sólido e fotoquímica. Os seus descubrimentos inclúen a ecuación de Nernst.

Desenvolveu o chamado "teorema da calor", segundo o cal a entropía dunha materia tende a anularse cando a súa temperatura aproxímase ao cero absoluto, e que constitúe a Terceira Lei da Termodinámica. Recibiu o premio Nobel de Química, premio que foi anunciado o 10 de novembro de 1921 e entregado aquel mesmo ano.

Desenvolveu tamén unha teoría osmótica para explicar e determinar o potencial dos eléctrodos dunha pila de concentración e formulou a lei de distribución dunha materia entre dúas fases dadas.

Inventou a chamada lámpada de Nernst, cuxo filamento (constituído por óxidos de circonio e itrio) faise condutor ao quentarse, podendo alcanzar temperaturas superiores en máis de 1000 °C ás doutras lámpadas, máis eficaz que as antigas lámpadas de arco de carbón e que adoita empregarse como fonte de raios infravermellos.

A partir de 1933 dedicouse ao estudo da electroacústica e a astrofísica, inventou unha microbalanza, así como un piano eléctrico en colaboración coas compañías Bechstein e Siemens, e no que utilizou amplificadores de radio.

Recoñecementos[editar | editar a fonte]

Na súa honra bautizouse ao asteroide (24748) Nernst descuberto o 26 de setembro de 1992 por Freimut Börngen e Ludtz D. Schmadel.

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Predecesor:
Fritz Haber
Premio Nobel de Química

1920
Sucesor:
Frederick Soddy