Vladimir Soloviev
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde outubro de 2014.) |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 16 de xaneiro de 1853 (Xuliano) Moscova |
Morte | 31 de xullo de 1900 (Xuliano) (47 anos) Uzkoye (en) |
Lugar de sepultura | cemiterio Novodevichii |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Imperio Ruso |
Relixión | Igrexa católica |
Educación | Faculty of History and Philology of Moscow University (en) |
Actividade | |
Campo de traballo | Filosofía, teoloxía, poesía, xornalismo de opinión e crítica literaria |
Ocupación | filósofo , crítico literario , escritor , profesor universitario , poeta , xornalista de opinión , teólogo |
Empregador | Imperial Moscow University (en) Universidade Estatal de San Petersburgo |
Membro de | |
Alumnos | Sergei Nikolaevich Trubetskoy (en) |
Influencias | |
Lingua | Lingua rusa |
Obra | |
Doutorando | Sergei Nikolaevich Trubetskoy (en) |
Familia | |
Cónxuxe | sen valor |
Pai | Sergey Solovyov (pt) |
Irmáns | Vsevolod Solovyov (pt) , Mikhail Soloviov (pt) e Polyxena Sergeyevna Solovyova (pt) |
Parentes | Sergei Solovyov (en) (sobriño) |
Vladimir Sergeyevich Soloviev (ruso: Влади́мир Серге́евич Соловьёв), nado en Moscova o 16 de xaneiro de 1853 e finado o 31 de xullo de 1900, foi un poeta, pensador e teólogo ruso.[1] En oposición ao positivismo e ao racionalismo europeo, Soloviev intentou desenvolver unha teoría unificada da ciencia, a ética e a relixión, superando tamén o cisma entre o catolicismo e o cristianismo ortodoxo.[1][2]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Inicios[editar | editar a fonte]
Era fillo de Serguei Mikhailovich, un dos historiadores rusos de maior prestixio na súa época.[2] Por vía materna tiña ascendencia ucraína e polaca. Estudou no Quinto Instituto humanista de Moscova. En 1864 entra na universidade na facultade de filoloxía e historia. Cursou tamén estudos en física e matemáticas. Interesouse, así mesmo, polo pensamento de Kant, Hegel, Feuerbach, Leibniz e Schelling.
Fase filosófica[editar | editar a fonte]
En 1874 publica A Crise da Filosofía. Contra os positivistas e ingresa como docente na Universidade de Moscova. Emprende viaxes por Varsovia, Berlín, Londres, O Cairo e París. En Sorrento (Italia) escribirá o tratado esotérico Sophía.
En 1877 comeza a escribir Os principios filosóficos dun coñecemento integral e a Crítica dos principios abstractos. Nelas busca un pensamento integral que supere o racionalismo e o empirismo aos que vía como formas unilaterais do saber. Soloviev procura incorporar ao pensamento as achegas da modernidade pero ceibándoas do reduccionismo e a parcialidade que el vía no positivismo
Vida persoal[editar | editar a fonte]
As súas leccións públicas contaron coa presenza de Dostoievski e Tolstoi, gañándose a amizade do primeiro e o rexeitamento do segundo. Sería Dostoievski quen lle deu a coñecer a obra de Fedorov Filosofía de la obra común que o marcaría profundamente.
Viviu unha relación amorosa atormantada polos escrúpulos con Sophia Petrovna Khitrovo por ser esta unha muller casada. Isto levouno a unha sublimación do desexo que se trasluce na súa obra lírica e tamén no seu pensamento onde aparece unha visión da feminidade idealizada e cuasi mística encarnada na Sophia (Sabedoría) eterna
Foi sonada a petición pública que fixo ao tsar Alexandre III de que non aplicase a pena de morte aos asasinos do seu antecesor Alexandre II. Ao non obter contestación, abandona o ensino e comeza a vivir unha vida precaria. Trala morte de Dostoievski, serán célebres os discursos á súa memoria.
A idea nacional rusa e o xiro teolóxico[editar | editar a fonte]
As súas arelas intelectuais levárono a interesarse polo xudaísmo e o nacionalismo polaco. Soloviev criticou o antisemitismo e amosou a súa simpatía pola causa polaca. Isto fíxolle perder o afecto dos patriotas rusos, partidarios dunha Gran Rusia unida, ortodoxa e eslavófila. En obras como Historia e o futuro da teocracia (1887) ou Rusia e a Igrexa Universal(1889), Soloviev denunciou que o carácter antisemita, antipolaco e anticatólico de Rusia, traicionaba o destino histórico deste país. Isto marxinouno aínda máis dos círculos oficiais e intelectuais e a Igrexa Ortodoxa púxoo baixo sospeita de herexía. Soloviev expresou que a ausencia dunha figura como o Papado, pese aos abusos históricos da Igrexa Católica, conduciu ás Igrexas Ortodoxas ao cesaropapismo e a connivencia co poder estatal. O Papa podería ser un nexo de unión e unha garantía de liberdade. Porén, Soloviev sempre se considerou un patriota ruso e un fiel fillo da Igrexa Ortodoxa.
Soloviev pasou entón a un pensamento abertamente teolóxico apoiando un ecumenismo cristián e unha espiritualidade con raíz nos Pais da Igrexa baseada na divinohumanidade de pensadores como Gregorio Palamas e na transformación da sociedade e o pulo histórico consonte aos valores cristiáns de xustiza, amor e beleza. Este pensamento desembocou nun derradeiro período apocalíptico cuxo fío condutor é a loita do cristianismo contra o mal, de carácter escatolóxico e transhistórico.
Obras[editar | editar a fonte]
- A Crise da Filosofía. Contra os positivistas (1874)
- Os principios filosóficos dun coñecemento integral (1879)
- Crítica dos principios abstractos (1880)
- O xudaísmo e a cuestión cristiá (1884)
- Historia e futuro da Teocracia (1887)
- Rusia e a Igrexa Universal (1889)
- China e Europa (1890)
- Sentido da Arte (1890)
- Sentido do Amor (1894)
- Bizantismo e Rusia (1896)
- Guerra, Progreso e Fin da Historia. Tres diálogos (1900)
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 "Vladimir Sergeyevich Solovyov - Mysticism, Neo-Kantianism, Idealism - Britannica". www.britannica.com (en inglés). Consultado o 2023-12-21.
- ↑ 2,0 2,1 "Solovyov, Vladimir - Internet Encyclopedia of Philosophy" (en inglés). Consultado o 2023-12-22.