Víctor Erice

Víctor Erice
	;
Biografía
Nacemento	30 de xuño de 1940 (83 anos); Carranza, España
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Universidade Complutense de Madrid
Actividade
Ocupación	director de cinema , guionista , realizador
Período de actividade	1961 -
Lingua	Lingua castelá
	Premios (1995) Medalla de Ouro ao Mérito nas Belas Artes; (1992) FIPRESCI Prize of the Festival de Cannes (en) , premiado polo traballo El sol del membrillo (pt) ; (1992) Prêmio do Júri do Festival de Cannes (pt) , premiado polo traballo El sol del membrillo (pt) ; (1973) Cuncha de Ouro á Mellor Película, premiado polo traballo El espíritu de la colmena ;

Víctor Erice Aras, nado en Karrantza (Biscaia) o 30 de xuño de 1940 é un director de cinema español.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Erice naceu en Carranza en 1940, mais con poucos meses se trasladou coa súa familia a Donostia, onde viviu ata os dezasete anos. Tralo bacharelato estableceuse en Madrid, onde estudou Ciencias Políticas e Dereito na Universidade Central. En 1961 entrou no Instituto de Investigacións e Experiencias Cinematográficas.

Escribiu críticas de cinema en publicacións como Cuadernos de Arte y pensamiento ou Nuestro cine. Ademais traballou en diversos oficios cinematográficos, sendo guionista para Miguel Picazo (Oscuros sueños de agosto) e Antonio Eceiza (El próximo otoño) e actor para Manuel Revuelta (Antoñito vuelve a casa). O seu proxecto de fin de carreira, a mediometraxe Los días perdidos (1963) representou a Escola Cinematográfica Española no Festival de San Sebastián, durante os encontros internacionais de escolas de cinema.

En 1969 participou cun segmento na longametraxe colectiva Los desafíos, xunto con Claudio Guerín e José Luis Egea, coa participación de Rafael Azcona no guión. Os tres directores foran escollidos polo produtor do filme, Elías Querejeta, coma os máis prometedores dos graduados da escola. O filme recibiu a Cuncha de Prata en San Sebastián.

En 1973 Erice realizou o seu primeiro filme en solitario, El espíritu de la colmena, inicialmente un filme de terror de encargo escrito co crítico e guionista Ángel Fernández Santos. Debido á falta de medios aproveitaron a ocasión para convertela nunha obra máis persoal, protagonizada por Fernando Fernán Gómez. Supuxo o debut na actriz Ana Torrent e recibiu a Cuncha de Ouro entre outros filmes. Tralo filme Erice dedicouse un tempo á realización publicitaria e de programas de televisión.

A relación coa escritora Adelaida García Morales, que foi a súa parella durante varios anos, deu como resultado El sur (1982), baseado nun relato da autora, con Iciar Bollain, Omero Antonutti e Rafaela Aparicio nos papeis principais. A longametraxe non se puido filmar na súa totalidade debido á interrupción do proxecto por parte de Querejeta, que argumentou que co rodado existía material suficiente para unha boa historia. A boa acollida crítica imposibilitou para sempre a posibilidade de completar a rodaxe. Para Erice os motivos de Querejeta foron económicos e a obra debe de considerarse incompleta.

Tralo filme Erice tenteou varios proxectos, mais ao non formalizarse ningún volveu á televisión e á publicidade. Dirixiu ademais a dobraxe ao castelán do filme O derradeiro emperador, de Bernardo Bertolucci. Dentro da súa faceta de crítico, escribiu xunto con Jos Oliver o libro Nicholas Ray y su tiempo (1986).

A súa terceira longametraxe foi El sol del membrillo (1992), un retrato documental do pintor realista Antonio López.

En 1994 recibiu o encargo de Andrés Vicente Gómez para realizar La promesa de Shanghai, adaptación da novela de Juan Marsé El Embrujo de Shanghai. Erice dedicoulle tres anos e fixo dez versións do guión, do que a versión definitiva recibiu o entusiasmo do novelista. O proxecto, que tiña unha duración de tres horas, non convenceu o produtor, que impuxo un recorte de corenta minutos. Erice aceptou e en 1998 preparouse un plan de rodaxe. Mais de súpeto a produtora interrompeu o proxecto por motivos financeiros e foi parar a mans de Fernando Trueba. O guión de Erice (non empregado por Trueba) foi finalmente publicado.

A finais da década de 1990 fundou a produtora Nautilus films, coa que levou a cabo a súa obra posterior, que comprende curtametraxes e segmentos en filmes colectivos.