Unió Esportiva Lleida

Lleida
Nome	Unió Esportiva Lleida
Alcume(s)	Blaus, de la Terra Ferma
Fundación	1939
Desaparición	2011
Estadio	Camp d'Esports,; Lleida, España
Capacidade	13.500
Na casa	Fóra

A Unió Esportiva Lleida foi un club de fútbol español da cidade de Lleida, en Cataluña. Fundouse en 1939 e desapareceu en 2011.

Nos últimos anos, a entidade tivo graves problemas económicos, que a levaron a declarar o seu concurso de acredores en xullo de 2010. A débeda da UE Lleida ascendía a 28 millóns de euros e non existían posibilidades de rebaixala, polo que se decretou a súa desaparición e a venda da súa praza en Segunda B. O seu substituto é o Club Lleida Esportiu.

Historia[editar | editar a fonte]

Os primeiros anos[editar | editar a fonte]

Logo da Guerra civil española, na primavera de 1939, membros de varias sociedades deportivas como o Lleida Sport Club, o Club de Fútbol Calaveres e a AEM fundan o Lleida Balompié, froito da necesidade dun club de fútbol na cidade de Lleida. Esa mesma tempada, con Sebastià Tàpies como presidente e José Pérez como adestrador, o equipo proclámase campión de Segunda Rexional Ordinaria, aínda que perde a promoción co Olot. Con todo, nos anos posteriores, vive a súa primeira época dourada e na tempada 1943-44 debuta en Terceira división. O 9 de marzo de 1947, o Lleida Balompié fusiónase co Club Deportivo Leridano, equipo fundado en 1941 e de ideoloxía franquista, nacendo así a Unión Deportiva Lleida. Na tempada 1949-50, a do debut en Segunda división, o equipo consegue o ascenso a Primeira división logo de terminar a competición e a liguiña de ascenso como subcampión. En apenas dez anos, o club xa está entre os mellores.

Un debut para esquecer[editar | editar a fonte]

A tempada 1950-51, a do debut en Primeira, é unha mestura de esperanza e desilusión, xa que o equipo descende logo de gañar só seis partidos e encaixar 134 goles (marca en toda a historia da competición). O club, presidido por Eduard Estadella, e o equipo, adestrado por Emili Vidal, fai todos os esforzos posibles pero encaixa goleadas de escándalo como un 10-0 ante o Athletic ou un 10-1 contra o Deportivo. Froito deste esforzo, chegan a Lleida os tres primeiros xogadores estranxeiros da súa historia: o italiano Sergio Del Pinto e os arxentinos José Valle e Vicente Di Paola. Con todo, o mellor xogador desta campaña foi o dianteiro vasco Ignacio Bidegain, con 8 goles en 17 partidos. Posteriormente, o Lleida roza o ascenso de novo, na tempada 1953-54, pero perde a promoción de ascenso logo de terminar terceiro a competición con "Lelé" no banco. O Lleida mantense entre Segunda e Terceira as seguintes tempadas pero toca fondo co descenso a Rexional Preferente na tempada 1969-70.

De Segunda B a Primeira[editar | editar a fonte]

O Lleida renace das súas cinzas e na tempada 1977-78 convértese nun dos fundadores dunha nova categoría, a Segunda B, na que permanece as dez primeiras campañas. Ademais, é un dos equipos habituais nas últimas roldas da Copa do Rei e na tempada 1985-86 consegue unha das súas mellores actuacións chegando a oitavos de final, onde o Barça elimínalle pola mínima. A finais da tempada 1987-88, co equipo abocado ao descenso a Segunda B tras dúas campañas en Segunda, chega ao banco o que será o mellor adestrador do club en toda a súa historia, José Manuel Esnal "Mané". Co de Balmaseda, que dirixiu 250 partidos no Lleida, conséguese o retorno á categoría de prata e o retorno a Primeira 43 anos despois, logrando o título máis importante ata a data, o de campión de Segunda na tempada 1992-93. Os azuis terminan a competición con só catro derrotas e 20 goles encaixados, polo que o porteiro croata Mauro Ravnic consegue o trofeo Zamora da categoría.

Outro desencanto[editar | editar a fonte]

A tempada do retorno a Primeira volve ser decepcionante, xa que se volve a descender. A pesar de que o Lleida logra dúas vitorias de mérito: 0-1 no campo do Barça e 2-1 ante o Real Madrid no Camp d'Esports, o persoal non se axusta o suficiente e termina penúltimo con sete vitorias e a tres puntos da promoción. O club non acerta coas fichaxes e menos cos xogadores estranxeiros, xa que o danés Soren Andersen, chamado a ser o goleador do equipo, termina a Liga con só dous tantos, mentres que o bosníaco Nikola Milinkovic faino con seis. Os que si cumpren son Ravnic e o uruguaio Gustavo Matosas, que chega mediada a tempada e co equipo abocado ao descenso. Mané segue no cargo ao terminar a tempada e á seguinte rózase o retorno a Primeira. Con todo, o Lleida, que terminara a competición terceiro, perde a promoción contra o Sporting de Gijón tras un 2-2 no Camp d'Esports e un agónico 3-2 no Molinón. É o fin da era de Mané, oito tempadas cheas de éxitos.

Desaparición[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Club Lleida Esportiu.

O 25 de xuño de 2010, o máximo accionista Tatxo Benet abandonou a xestión do club, e cedeu tódalas súas accións á empresaria Annabel Junyent. Poucos días despois, a UE Lleida declarou o seu concurso de acredores, nun último intento para reflotar a empresa. Con todo, a nova directiva non entregou no prazo previsto un plan de viabilidade.

No informe realizado para o concurso de acredores, estableceuse a débeda total da entidade en 28 millóns de euros, dos cales a metade correspondían a débedas coa Seguridad Social. Posto que non se entregou o plan de viabilidade, decretouse a liquidación da Unió Esportiva Lleida e a súa desaparición. O derradeiro partido que disputou foi o 15 de maio de 2011 contra o CE L'Hospitalet. Cando rematou a tempada, puxo a súa praza en Segunda B a poxa. Un grupo investidor liderado polo empresario local Sisco Pujol adquiriuna, e creou como substituto o Club Lleida Esportiu.

Estadio[editar | editar a fonte]

O Lleida xogaba no Camp d'Esports, inaugurado en 1919, con capacidade para 13.500 persoas aproximadamente. Ten unhas dimensións de 102 x 68 metros.

Uniforme[editar | editar a fonte]

Uniforme titular: Camiseta azul, pantalón branco e medias azuis.
Uniforme alternativo: Camiseta vermella, pantalón negro e medias vermellas.

As cores distintivas de Unió Esportiva Lleida son o azul na camiseta e o branco no pantalón. A primeira xunta directiva do club escolleu estes tons ao ser as cores marianas da AEM (Asociación de ex alumnos Maristas), unha das entidades fundadoras de Unió Esportiva Lleida.