Tuzo Wilson

Tuzo Wilson
	;
Biografía
Nacemento	24 de outubro de 1908 ; Otava, Canadá
Morte	15 de abril de 1993 (84 anos); Toronto, Canadá
Datos persoais
País de nacionalidade	Canadá
Educación	Universidade de Trinity College (pt) ; Universidade de Princeton ; St John's College (pt)
Director de tese	Harry Hess (pt) e William Taylor Thom (en)
Actividade
Campo de traballo	Xeofísica
Ocupación	xeólogo , xeofísico , profesor universitario
Empregador	Universidade de Toronto
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (Foreign Associate of the National Academy of Sciences (en) ) (1968–); Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Sociedade Real de Edimburgo (pt) ; Sociedade Real do Canadá ; Royal Society
Profesores	Harry Hess (pt)
Lingua	Lingua inglesa
Obra
Doutorando	Harold Williams (en) e Richard Doncaster Russell (en)
Arquivos en	University of Toronto Archives & Records Management Services (en) ;
Familia
Pais	John Armistead Wilson (pt) e Henrietta Tuzo (pt)
	Premios (1989) Medalha Alfred Wegener (pt) ; (1981) A.G. Huntsman Award for Excellence in the Marine Sciences (en) ; (1981) Maurice Ewing Medal (en) ; (1980) Medalha Maurice Ewing (pt) ; (1978) Prêmio Vetlesen (pt) ; (1978) J. Tuzo Wilson Medal (en) ; (1978) Medalha Wollaston (pt) ; (1975) Prémio John J. Carty (pt) ; (1968) Prêmio Bancroft (pt) ; (1968) Medalha Logan (pt) ; (1968) Medalha Penrose (pt) ; (1968) Medalha Walter H. Bucher (pt) ; (1955) Medalha Willet G. Miller (pt) ; Lexionario da Lexión do Mérito; Companion of the Order of Canada (en) ; Membro da Sociedade Real de Edimburgo; Fellow of the Royal Society of Canada (en) ; Oficial da Orde do Imperio Británico ;

John Tuzo Wilson foi, nado en Otava (Ontario o 24 de outubro de 1908 e finado en Toronto o 15 de abril de 1993, foi un xeólogo e xeofísico canadense que alcanzou notoriedade como un dos principais autores da formulación final da tectónica de placas e do desenvolvemento da teoría do ciclo de Wilson.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Os seus pais, John Wilson e Armistead Henrietta L. eran de orixe escocesa. Iniciou os seus estudos de xeofísica na Universidade de Toronto en 1930. Tras a súa graduación continuou cos seus estudos de xeofísica no St John´s College, na Universidade de Cambridge e na Universidade de Princeton. A súa carreira como académico culminou coa obtención do título de doutor en xeoloxía en 1936. Pouco despois uniuse a Geological Survey of Canada e realizou traballo de campo nos territorios do noroeste.

Ao comezo da segunda guerra mundial, Wilson alistouse na Royal Canadian Army Engineers. Cando as deixou tiña o grao de coronel. En 1946, incorporouse á Universidade de Toronto como mestre de xeofísica e, en 1967, foi nomeado director da University´s Erindale College. En 1974, Wilson foi nomeado director xeral da Ontario Science Centre. En 1969, foi condecorado co grao de Oficial da Orde do Canadá, da cal foi ascendido a Grande Oficial en 1974. Tamén foi nomeado académico da Royal Society of Canada.

Na súa honra a Canadian Geophisical Union creou a John Wilson Medal, destinada a recoñecer a excelencia na investigación científica e tecnolóxica no campo da xeofísica.

Ciclo de Wilson[editar | editar a fonte]

Esta é a súa teoría máis coñecida. O ciclo comeza cando unha placa continental fractura creando un rift continental. Neste rift suceden sismos e aparecen volcáns. No rift, ao estar situado a unha menor atura que o terreo do redor, acumúlase auga creando lagos. Nesta situación atópase o Rift de Valley, en África.

Este rift irá aumentando de tamaño ata converterse nun mar, situación na que se atopa o Mar Vermello, e continuará aumentando ata converterse nun océano, como é o caso do océano Atlántico. No fondo do océano podemos observar a dorsal oceánica na cal se está a renovar o fondo oceánico. Nesta zona prodúcense sismos e aparecen volcáns.

Co aumento de tamaño, esta placa pesará cada vez máis, o que provocará que subduza baixo unha placa continental veciña. Nesta zona crearase unha fosa oceánica e aparecerán arcos insulares, como é o caso do Xapón. Co paso do tempo, estes arcos insulares acabarán formando unha cordilleira pericontinental no límite da placa continental. Nela crearanse volcáns e se producirán sismos provocados polo roce entre as dúas placas. Nesta situación atopamos a placa de Nafca que está a subducir baixo a placa suramericana creándose a cordilleira dos Andes.

Ao final estas dúas placas rematarán colidindo e creando unha cordilleira entre as dúas. Nesta situación atópase a India, que está situada na placa indoaustraliana, que colidiu contra China, na placa euroasiática; creando a cordilleira do Himalaia.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]