Turandot

Turandot
	Cartel da estrea no Teatro alla Scala de Milán.
Forma	Ópera
Actos e escenas	3 actos
Idioma orixinal do libreto	Italiano
Libretista	G. Adami e R. Simoni
Fontes literarias	Turandotte (1762), obra teatral de Carlo Gozzi
Estrea	25 de abril de 1926
Teatro da estrea	Teatro alla Scala
Lugar da estrea	Milán
Duración	1 horas 45 minutos
Música
Compositor	Giacomo Puccinicompletada por Franco Alfano
Personaxes
	Turandot (soprano dramática); Calaf (tenor lírico-spinto); Liù (soprano lírica); Timur (baixo); Altoum (tenor); Ping (barítono); Pong (tenor ligero); Pang (tenor ligero); Un mandarín (barítono); O príncipe de Persia (tenor); Nobles, nenos, sombras, populacho

Turandot é unha ópera en tres actos con música de Giacomo Puccini e libreto en italiano de Giuseppe Adami e Renato Simoni. A ópera, inconclusa pola morte de Puccini, foi completada por Franco Alfano. Foi estreada o 25 de abril de 1926 no Teatro alla Scala de Milán baixo a batuta de Arturo Toscanini e sen as adicións de Alfano. As posteriores representacións realizáronse coa partitura completa.

Unha das partes máis difíciles da ópera encóntrase no segundo acto e se inicia coa frase In questa reggia, cando Turandot explica a razón do seu comportamento. Musicalmente, esta parte exixe sobreagudos a cargo da soprano que, combinados coa capacidade wagneriana que require o personaxe, fana particularmente difícil. No terceiro acto se encontra unha das arias máis coñecidas para tenor, Nessun dorma, que representa a vitoria do amor sobre o odio, onde Calaf canta que ninguén durma para descubrir o nome do xove heroe. Outro aspecto musicalmente notable é o enfrontamento entre tenor e soprano, no segundo acto, que moitos comparan co que fixo antes Puccini en Tosca, tamén no segundo acto, cando enfronta as voces do barítono e a soprano, Scarpia e Tosca.

Turandot é un alcume persa que significa "a filla de Turan", sendo Turan unha rexión de Asia Central que formou parte do Imperio Persa. Segundo o experto na música de Puccini, Patrick Vincent Casali, o "t" final non debe soar na pronunciación desta palabra, e Puccini non a vai pronunciar (de acordo con Rosa Raisa, a primeira cantante en interpretar o papel protagonista) e, segundo as notas de Casali, a estrutura musical da meirande parte das entonacións do nome por parte de Calaf fan do son do t final case un imposible.^[2]

Personaxes[editar | editar a fonte]

Personaxe	Tesitura	Elenco na estrea, 25 de abril de 1926 (Director: Arturo Toscanini)
Princesa Turandot	soprano	Rosa Raisa
O emperador Altoum, seu pai	tenor	Francesco Dominici
Timur, o deposto rei de Tartaria	baixo	Carlo Walter
O príncipe descoñecido (Calàf), seu fillo	tenor	Miguel Fleta
Liù, unha escrava	soprano	Maria Zamboni
Ping, Lord Canciller	barítono	Giacomo Rimini
Pang, Mordomo	tenor	Emilio Venturini
Pong, Xefe da cociña imperial	tenor	Giuseppe Nessi
Un mandarín	barítono	Aristide Baracchi
O príncipe de Persia	tenor	Non mencionado no programa orixinal
O verdugo (Pu-Tin-Pao)	papel mudo	Non mencionado no programa orixinal
Gardas imperiais, os homes do verdugo, nenos, sacerdotes, mandaríns, dignatarios, oito homes sabios, doncellas de Turandot, soldados, portaestandartes, músicos, pantasmas dos pretendientes, público

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Martín Triana, José María (1992). El libro de la ópera (en español) (2.ª ed.). Alianza Editorial, S.A. pp. 394–395. ISBN 84-206-0284-1.
↑ Para unha discusión sobre a pronunciación do nom, cf. The Pronunciation of Turandot: Puccini's Last Enigma, por Patrick Vincent Casali en Opera Quarterly (1997)

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Libreto en italiano e castelán

Este artigo sobre música é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

[1] Martín Triana, José María (1992). El libro de la ópera (en español) (2.ª ed.). Alianza Editorial, S.A. pp. 394–395. ISBN 84-206-0284-1.

[2] Para unha discusión sobre a pronunciación do nom, cf. The Pronunciation of Turandot: Puccini's Last Enigma, por Patrick Vincent Casali en Opera Quarterly (1997)

[1]

[2]