Celulosa

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Tunicina»)
Celulosa[1]
Celulosa, un polímero liñal de unidades de D-glicosa (móstranse dúas) ligadas por enlaces glicosídicos β(1→4).
Estrutura tridimensional da celulosa.
Identificadores
Número CAS 9004-34-6
UNII SMD1X3XO9M
Número CE 232-674-9
ChEMBL CHEMBL1201676
Propiedades
Fórmula molecular (C6H10O5)n
Aspecto po branco
Densidade 1.5 g/cm3
Punto de fusión descompose
Solubilidade en auga ningunha
Perigosidade
EU Index non listado
NFPA 704
1
1
0
Compostos relacionados
Compostos relacionados Amidón

Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.
As pontes de hidróxeno fórmanse entre as distintas cadeas de celulosa

A celulosa é un polímero formado pola repetición de monosacáridos de glicosa. É unha molécula insoluble en auga, e é a biomolécula máis abundante que hai na Terra. Plantas, bacterias ou algas producen cada ano unha cantidade aproximada de cen mil millóns de toneladas de celulosa.

Estrutura da celulosa[editar | editar a fonte]

A celulosa forma cadeas lineais, formadas por monómeros de β-glicosa mediante enlaces β-1,4-O-glicosídico, que se unen unhas ás outras mediante pontes de hidróxeno. A unión de moitas cadeas forma feixes cilíndricos chamados microfibriñas de celulosa. As microfibriñas son moi resistentes, polo que teñen unha función estrutural, e estas atópanse na parede celular dos vexetais.

Funcións da celulosa[editar | editar a fonte]

A celulosa é un compoñente estrutural nas plantas, xa que é unha molécula moi resistente. Tamén hai animais, como algúns microrganismos (fungos ou bacterias) ou ruminantes que teñen no seu organismo a enzima celulasa que é capaz de romper os enlaces da β-glicosa, e a celulosa sérvelles coma fonte de enerxía. Pero a celulosa non pode ser empregada polos seres humanos, xa que non temos os enzimas axeitados para poder romper os enlaces que presenta. Aínda así é imprescindible tomar algunha cantidade de celulosa xa que axuda no proceso do tránsito intestinal e como fonte de enerxía para as bacterias intestinais.

Aplicacións da celulosa[editar | editar a fonte]

A celulosa obtense da madeira, algodón, liño, palla etc. Úsase para a fabricación de papel e variantes do papel, así como tamén para a fabricación dalgunhas substancias químicas como por exemplo explosivos).

Celulosa en animais[editar | editar a fonte]

Aínda que a celulosa é típica dos vexetais, hai excepcións entre os animais que poden producir celulosa, como é o caso dos tunicados mariños (por exemplo ascidias), que teñen unha túnica formada por celulosa, que nestes animais foi denominada historicamente tunicina.[2]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Nishiyama, Yoshiharu; Langan, Paul; Chanzy, Henri (2002). "Crystal Structure and Hydrogen-Bonding System in Cellulose Iβ from Synchrotron X-ray and Neutron Fiber Diffraction". J. Am. Chem. Soc 124 (31): 9074–82. PMID 12149011. doi:10.1021/ja0257319. 
  2. Endean, R (1961). "The Test of the Ascidian, Phallusia mammillata". Quarterly Journal of Microscopical Science 102 (1): 107–117.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]