Teoloxía

Teoloxía é literalmente estudo de Deus (do grego θεος, theos, «Deus»; + λογος, logos, «estudo»).

Este termo foi usado por primeira vez por Platón en «A República» para referirse á comprensión da natureza divina por medio da razón, en oposición á comprensión literaria propia dos seus poetas coetáneos. Máis tarde, Aristóteles empregou o termo en numerosas ocasións con dous significados:

• Teoloxía como a rama fundamental da ciencia filosófica, tamén chamada filosofía primeira ou ciencia dos primeiros principios, máis tarde chamada Metafísica polos seus seguidores.
• Teoloxía como denominación do pensamento mitolóxico inmediatamente previo á Filosofía, nun sentido pexorativo, e sobre todo usado para chamar teólogos aos pensadores antigos non-filósofos (como Hesíodo e Ferécides de Siros).

O termo teoloxía, xa que logo, non é inicialmente de orixe cristiá . Só a través dun proceso progresivo imponse tanto en Oriente como en Occidente o uso cristián do termo “teoloxía”. Para Clemente de Alexandría, indica o “coñecemento das cousas divinas”. Para Oríxenes expresa a “verdadeira doutrina sobre Deus e sobre Xesucristo como Salvador”. Corresponde a Eusebio de Cesarea o privilexio de aplicar por primeira vez o atributo theologos a Xoán o Evanxelista, xa que no seu evanxeo escribiu unha “eminente doutrina sobre Deus”. A partir del, a teoloxía indicará a verdadeira doutrina, a cristiá, en oposición á falsa doutrina que ensinaban os pagáns e os herexes.

O termo teoloxía é unha palabra composta que, no seu significado literal, pode indicar un falar de Deus, ou ben un discurso sobre Deus. Se en termos xerais a teoloxía é unha reflexión sobre Deus (e neste sentido existe tamén unha teoloxía filosófica), no sentido máis corrente da Igrexa Católica é unha reflexión que intenta coñecer e comprender a fe a partir da razón. Así pois, a teoloxía presupón a fe como fundamento experiencial e intenta nela e a través dela o coñecemento e a comprensión da fe. Noutras palabras, é unha actividade intelectual, metódica e crítica que presupón a adhesión á fe católica. Para indicala sinteticamente, resúmese a miúdo á fórmula de Anselmo: “Fides quaerens intellectum”: (a teoloxía é a vontade da fe de comprender).

Santo Agostiño tomou o concepto teoloxía natural (theologia naturalis) da grande obra «Antiquitates rerum divinatum», de M. Terencio Varrón, como única teoloxía verdadeira de entre as tres presentadas por Varrón: a mítica, a política e a natural. Sobre esta, situou a teoloxía sobrenatural (theologia supernaturalis), baseada nos datos da revelación e xa que logo considerada superior. A teoloxía sobrenatural, situada fose do campo de acción da Filosofía, non estaba por baixo, senón por encima desta, e considerábaa a súa serva, que a axudaría na comprensión de Deus.

Teodicea é un termo empregado actualmente como sinónimo de teoloxía natural. Foi creado no s. XVIII por Leibniz como título dunha das súas obras: «Ensaio de Teodicea. Acerca da bondade de Deus, a liberdade do home e a orixe do mal», aínda que Leibniz referíase con teodicea a calquera investigación cuxo fin fose explicar a existencia do mal e xustificar a bondade de Deus.

A constitución do Saber Teolóxico

Na constitución do saber teolóxico poden indicarse o seu obxecto, as súas fontes e o seu lugar. O “obxecto” da teoloxía é Deus -de xeito directo-, e o mundo e o home á luz de Deus. As “fontes do coñecemento teolóxico” e os seus criterios de verdade son a razón humana e a revelación divina, de xeito privilexiado. O “lugar” da teoloxía é a Igrexa como comunidade de fe .

De aquí derívase que a Igrexa ten que poder establecer de forma autorizada criterios para a reflexión teolóxica. Segundo a Igrexa católica, a investigación e o traballo teolóxico inscríbense dentro dun saber racional [por iso a teoloxía é ciencia] cuxo obxecto é dado pola revelación [é dicir, a Palabra de Deus] transmitida e interpretada pola Igrexa baixo a autoridade do Maxisterio [xa que é imposible evitar a mediación da Igrexa], e acollida pola fe [importancia do asentimento da comunidade].

A Teoloxía pregúntase acerca da natureza, as propiedades e a esencia de Deus usando como fonte a Revelación e como método a lóxica trinitaria. Neste sentido a Teoloxía é na súa maior parte cristiá, aínda que tamén as relixións non cristiás teñen unha respectable tradición teolóxica, pero baseada noutros principios.

As Igrexas cristiás e a súa Teoloxía fúndanse sobre dous misterios aceptados por todas: O Misterio Trinitario e o Misterio Cristolóxico.

Misterio Trinitario É a doutrina que explica a existencia dun só Deus en tres persoas diferentes e identificables: Pai, Fillo e Espírito Santo; A teoría do tres nun. A pluralidade nunha unidade.

Misterio Cristolóxico É a enteira vida de Xesús Cristo, -a segunda Persoa ou o Fillo-: O seu nacemento, paixón, morte e resurrección, pola que reconcilia aos homes con Deus Pai. O misterio radica na imposibilidade de entender como coinciden na mesma Acode dúas naturezas, a Divina, infinita e eterna, coa humana, finita e mortal, de maneira que se dea por exemplo a paradoxo de que a mesma Persoa de Xesús, do venres de crucifixión ao domingo de resurrección, estea morta como home e ao mesmo tempo viva como Deus xunto ao Pai e ao Espírito Santo. É o misterio de que sexa, a partir do seu nacemento histórico, verdadeiro Deus e verdadeiro home.

Ademais, a teoloxía dedícase tamén ao estudo doutras realidades:

Eclesioloxía Sobre o papel da Igrexa mesma dentro do plan da Salvación divina.

Escatoloxía Relacionado coa eclesioloxía, trata sobre o destino último da Igrexa, así como das realidades últimas tanto de cada persoa como da humanidade en xeral.

No medievo xurdiron múltiples cismas ao redor da natureza de Cristo e en referencia á virxindade de María (Marioloxía). Con respecto a esta última, a controversia en parte viraba en que en Mateo 1:23 o anxo anuncia o nacemento en condición virxinal, mentres que Isaías na súa profecía alude a unha alma que en hebreo significa nena ou moza, pero non a unha bethulah que significa virxe. Este é un pequeno exemplo das dificultades da teoloxía como disciplina científica, ao ter que atopar a non contradición entre os argumentos filolóxicos e filosóficos, e as afirmacións dogmáticas do Maxisterio da Igrexa católica, sostidas por ser asístidas polo Espírito Santo.

Evolución histórica da Teoloxía

O primeiro milenio está caracterizado pola unidade entre o saber teolóxico e o ministerio pastoral dos bispos. Os teólogos son os grandes doutores da Igrexa. E estes, con algunhas excepcións, son bispos. O maxisterio do bispo desenvolvíase sendo teólogo e viceversa; apondo de manifesto a unidade e a complementariedade das dúas funcións. A teoloxía era considerada como comentario e esforzo de penetración na Palabra de Deus para podela vivir concretamente.

En Occidente, é sobre todo Agostiño de Hipona o que mantén con forza o sentido relixioso de teoloxía: compréndese a teoloxía como o esforzo por penetrar cada vez máis na intelixencia da Escritura e da Palabra de Deus. Anselmo de Aosta avanza na comprensión da teoloxía e crea o principio básico da teoloxía: quaero intelligere ut credam, sede credo ut intelligam (busco entender para crer, pero creo para poder entender).

A aparición das primeiras universidades no século XII e o comezo da distinción nos estudos escolásticos levará á teoloxía a converterse en cuestionamentos e sentenzas sobre a fe, e a recoñecerse cada vez máis como «ciencia». Convértese así nunha forma de coñecemento racional do dato revelado. O que a fe acolle como don, a teoloxía explícao utilizando as leis da comprensión racional. Os teólogos identifícanse cos grandes mestres das universidades e as ordes monásticas convértense no berce privilexiado para a súa formación. A identificación entre bispo e teólogos é xa só unha excepción. A doutrina crece na comprensión grazas á axuda da razón, pero, con todo, comeza a primeira gran división entre as escolas teolóxicas, é dicir entre modos distintos de comprender e explicar a mesma fe.

Percíbese unha acepción particular da palabra «teólogo» a partir do século XIX. A teoloxía, comprendida case exclusivamente como xustificación da doutrina do Maxisterio, identifica ao teólogo como a aquel que apoia esta doutrina (do Maxisterio) tanto á luz dos principios teóricos da filosofía como no plano da investigación histórica. De todos os xeitos, a súa función vese reducida á de comentador .

O Concilio Vaticano II (1962-1965) permitiunos ver á teoloxía máis animada pola Escritura (DV 24) e máis en contacto coa vida eclesiástica. Así pois, a teoloxía segue estando ancorada na revelación como fundamento seu e á fe como a súa intelixencia crítica, para que a vida de fe do crente poida ser motivada e significativa.

Nova Teoloxía no S. XX

Foi extraordinariamente influída polo filósofo Althusser, quen na súa reinterpretación de Karl Marx, establece que o totalitarismo non é unha condición sine qua non do marxismo, e que o verdadeiramente relevante é a transformación social e a loita contra as inxustizas. A partir de aquí a nova pléiade de teólogos exporá que se pode ser marxista e soster a idea de Deus. Agora ben, debido ao desprestixio do marxismo, nas súas aplicacións históricas, deixará de ser utilizado como termo na teoloxía. Ata as súas derivacións como a teoloxía da liberación deixarán de ser usadas na linguaxe pastoral.

Pero subsistirá o núcleo básico que é a anulación da esperanza. Mantéñense as teses de Marx no sentido de que toda apelación a un máis aló é alienante, e que toda a atención debe ser encamiñada a este mundo. Iso leva implícito a relectura das outras dúas grandes virtudes: Fe e Caridade, en clave temporal de redención humana.

Ao manterse termos convencionais como Cristo, Igrexa, Biblia, Fe, percíbese a sensación dunha permanencia no depósito clásico teolóxico, pero as audiencias non informadas non comprenden a falta da Esperanza, ou mellor devandito, traducida como esperanza intramundana nun mundo mellor, vén abaixo toda a estrutura da fe, a esperanza e a caridade.

Pero entre Althusser e a nova teoloxía, que domina unha parte xa enorme dos escenarios pastorais e xerárquicos, atópase a teoloxía de Bloch, precisamente dedicada ao principio esperanza e que paradoxalmente á vez que a trata, confínaa ao espazo intramundano, e xa que logo anúlaa, nunha aporía formidable.

Dado que a vida humana termina coa morte, a anulación do saber e a práctica sobre o máis aló, característico da sabedoría e praxe católica, impón unha perda do horizonte espiritual, que ten consecuencias nefastas sobre a calidade ata psicolóxica da existencia, así como dos valores humanos, e unha depresión formidable na vida espiritual das persoas.

Contra esta orde argumental, a nova teoloxía e as súas derivas pastorais opón simplemente cualificativos simples criminalizadores, como tradicionalismo, integrismo, e apóiase en anécdotas de abusos históricos na predicación, elevándoas a categorías globais, para xustificar a moderna amputación da esperanza.

Tarefa do Teólogo

Pódese pensar no teólogo como naquel que, por vocación, entrégase ao estudo dun acontecemento que afunde as súas raíces no pasado, pero como fillo do seu tempo, cargado das provocacións e tensións do presente, tendo que producir instrumentos para que ese acontecemento sexa comprensible e significativo tamén para o día de hoxe. Como crente, vese levado na súa investigación pola certeza da fe, pero como científico está suxeito ás regras do saber crítico.

O teólogo é ante todo un crente. A súa investigación está xa posta no horizonte da revelación, que non é de seu obxecto demostrativo do seu traballo teolóxico. El acepta esta verdade tal como transmitiulla a tradición eclesiástica. Isto é o que constitúe o obxecto da súa fe. O teólogo, xa que logo, non dubida dos fundamentos do seu saber teolóxico nin establece ideas novas. O seu traballo non é o de producir a verdade, senón o de buscar a intelixibilidade daquela verdade que el acepta e que sabe que é tal pola fe. A súa tarefa como científico será a de inventar linguaxes e formas de comunicación que permitan recoñecer como o acontecemento histórico Xesús de Nazaret é de forma definitiva e insuperable a revelación do amor trinitario de Deus. Esta verdade é a que ten que destacar con toda a súa plenitude de sentido.

A Palabra de Deus, obxecto de estudo do teólogo, vénlle na Igrexa e a través da Igrexa. A comprensión desta Palabra, eclesiasticamente mediada desde a súa orixe, oriéntase primariamente á comunidade crente, para que saiba dar razón da súa fe (1 Pe 3,15). Neste horizonte é onde se pon outra característica do teólogo: a eclesialidade, é dicir vivir, pensar e sentir como parte da Igrexa.

O ministerio do teólogo faise máis visible cando, en virtude da súa competencia, froito da investigación e do estudo persoal, insignia aos demais. Pero ao ser un ministerio na Igrexa e da Igrexa, que a relaciona dun xeito totalmente peculiar coa revelación, o ensino do teólogo nunca se lle dá a título persoal. En canto teólogo, é sempre unha persoa «pública», xa que expresa a intelixencia da fe eclesiástica. O teólogo como home de ciencia necesita claramente competencia e preparación científica, pero como suxeito eclesiástica esíxeselle obediencia e fidelidade para o seu ensino (oral e escrita) (1 Cor 4,1). O teólogo é «responsable» do seu ministerio e, por conseguinte, o teólogo terá que atender, como obxectivo permanente, a pasar constantemente da procura da “intelixencia” á conquista da “sabedoría”.

Véxase tamén

Outros artigos

• Teoloxía da Liberación.
• Teoloxía Humanista.
• Teoloxía Mística.
• Filosofía Cristiá.
• Escolástica.

Ligazóns externas

• Cursos de Teoloxía
• Artigo en www.monografias.com: Filosofía, relixión e cienia-Unha solución integral á crise mundial (A segunda parte contén a proposta dunha nova concepción teolóxica).
• Teoloxía.com.es - Enciclopedia libre de Teoloxía