Tarsila do Amaral

Tarsila do Amaral
	; (1925)
Biografía
Nacemento	1 de setembro de 1886 ; Capivari, Brasil (pt)
Morte	17 de xaneiro de 1973 (86 anos); São Paulo, Brasil
Lugar de sepultura	Cemitério da Consolação (pt) , quadra 36, terreno 46
Datos persoais
País de nacionalidade	Brasil
Educación	Academia Julian (pt)
Actividade
Campo de traballo	Artes visuais, Pintura no Brasil (pt) e Escultura do Brasil (pt)
Ocupación	pintora , debuxante , escultora , artista
Lingua	Lingua portuguesa
Obra
	Obras destacables (1928) Abaporu (pt) ; (1933) Operários (pt) ;
Familia
Cónxuxe	Oswald de Andrade (1926–1930)
Páxina web	tarsiladoamaral.com.br

Tarsila do Amaral, nada en Capivari o 1 de setembro de 1886 e finada en São Paulo o 17 de xaneiro de 1973, foi unha pintora brasileira.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Tarsila do Amaral é a pintora máis representativa da primeira fase do movemento modernista brasileiro. O seu cadro Abaporu de 1928, inicia o movemento antropofáxico nos artistas plásticos do país. Comezou a aprender pintura no ano 1917, da man de Pedro Alexandrino e máis tarde, estudará con George Fischer Elphons. En 1920 viaxa a París onde frecuentou a Académie Julien, onde recibe a orientación de Émile Renard. En Francia coñeceu a Fernand Léger e participou do Salón oficial de artistas franceses de 1922, desenvolvendo técnicas influenciadas polo Cubismo. De volta no Brasil únese a Anita Malfatti, Menotti de Picchia, Mário de Andrade e Oswald de Andrade, conformando o grupo dos cinco, que defende as ideas da semana da arte moderna e se coloca á fronte do movemento modernista do Brasil.

En 1926 casa con Oswald de Andrade e nese mesmo ano realiza a súa primeira exposición individual na Galería Percier, en París. A partir dese momento as súas obras adquiren grandes características primitivas e nativistas. É característico desta época o seu cadro Abaporu, que serve de guía no movemento antropofáxico.

En 1933 desenvolveu unha pintura máis conectada a temas sociais, da cal son exemplos as obras Obreiros e Segunda Clase. Expuxo nas dúas primeiras bienais de San Paulo e chegou a gañar unha retrospectiva no Museo de Arte Moderna de San Paulo no 1960. En 1964, presentouse á bienal de Venecia.

Na súa honra batizouse como Amaral un cráter do planeta Mercurio