Tanga
O tanga é unha peza de roupa interior que substitúe á braga ou calzón, cuxa parte traseira vai dunha delgada corda ata unha tira dun a dous centímetros, que se une á cintura a través dun triángulo ou dun T, deixando ao descuberto ambas nádegas.
Descrición[editar | editar a fonte]
_2.png) | |
| Tipo | Imaxe |
|---|---|
| tanga de tira en T | 
|
| tanga tipo G | 
|
| tanga en V | 
|
| tanga en Y | 
|
Consiste nunha peza estreita de tea, coiro ou satén que cobre ou sostén os xenitais, pasa entre as nádegas, e únese a unha pretina ao redor das cadeiras medante un simple cordón (tanga fío dental). Unha tanga pode ser usada por homes e mulleres. Tamén se pode usar como traxe de baño, onde pode servir como parte inferior do bikini, pero pódese usar só como un monokini ou traxe de baño en topless. Os tangas tamén poden ser usados por bailarines Strippers ou gogós. Como roupa interior, pódese usar unha tanga no canto de bragas para evitar a creación dunha liña de braga visible, ou slips para mellorar o atractivo sexual.
O tanga brasileiro é outro tipo intermedio que cobre un pouco máis que o tanga e menos que a braga. Estes son os dous tipos principais de tangas dos cales existen multitude de variantes e estilos.
Etimoloxía[editar | editar a fonte]
A versión máis estendida é que procede do nome da peza triangular, elaborada con fibras vexetais, que as indíxenas tupí brasileiras colocábanse para taparse a zona xenital, aínda que hai outras versións máis dubidosas que apuntan a unha orixe africana e unha abreviatura de Tanganica, pois alí os homes e as mulleres tamén utilizaban unha peza similar.[1].
Historia[editar | editar a fonte]
_Rear.jpg)
Crese que a tanga, do mesmo xeito que o seu probable predecesor o taparrabos, é unha das primeiras formas de vestimenta humana e tamén se cre que foi usada principalmente ou exclusivamente por homes. [Cómpre referencia]Pénsase que probablemente a tanga desenvolveuse orixinalmente para protexer, soster ou ocultar os xenitais masculinos. O taparrabos é probablemente a forma máis antiga de roupa utilizada pola humanidade, xa que se orixinou nos climas máis cálidos da África subsahariana onde a roupa se usaba por primeira vez hai case 75.000 anos. Moitos pobos tribais, como algúns dos khoisan do sur de África, levaron tangas durante moitos séculos. Do mesmo xeito que o fundoshi xaponés, estas primeiras pezas foron feitas pensando nos xenitais masculinos.
Segundo algúns historiadores da moda, a primeira aparición pública da tanga nos Estados Unidos foi na Feira Mundial de Nova York de 1939. Isto resultou de que Fiorello LaGuardia, o alcalde da cidade de Nova York, ordenou aos bailaríns espidos da cidade que se tapasen.[2] O bikini orixinal de Jacques Heim e Louis Réard de 1946 (que introduciron o termo bikini) tiña un culotte cunha tanga nas costas. Foi reinventada no Brasil polo xenovés Carlos Ficcardi en 1974, e comezada a comercializar polo deseñador de moda Rudi Gerneich, que a mediados da década de 1960 creou o primeiro traxe de baño en topless, ao que chamou monokini,[3][4][5][6] cando comercializou un bikini tanga en resposta a unha prohibición de tomar o sol espido no Concello de Los Ángeles.
As actitudes cara ao uso de tangas varían xeograficamente e entre as sociedades, como é habitual coas roupas moi reveladoras. Antes da súa entrada na moda dominante, as tangas eran usadas principalmente por bailaríns exóticos. No mundo occidental moderno, as tangas son máis comunmente comercializados para as mulleres, pero son usados por ambos sexos. Durante a década de 1980, estrelas do pop como Cher e Madonna usaban tangas no escenario.[7] A finais da década de 1980, o estilo (para as mulleres) abrira o seu camiño na maior parte do mundo occidental; a roupa interior tanga fíxose máis popular durante a década de 1990 debido a programas de televisión como: Baywatch, onde moitas mulleres foron gravadas usando traxes de baño de tanga.
Na década de 1990, a tanga comezou a gañar máis popularidade nos Estados Unidos como roupa interior (e, en menor medida, como roupa de baño), especialmente entre mulleres, pero tamén entre homes. Nos Estados Unidos e Europa, o uso de tangas por parte dos homes estivo limitado principalmente ao calzón de baile, a roupa de pose para os culturistas e o taparrabos dos strippers masculinos. As tangas para homes están agora máis dispoñibles e úsanse habitualmente como roupa interior ou roupa de baño para o día a día, con grandes vendas polo miúdo, e marcas de moda populares como Calvin Klein que venden tangas para homes.[8] As tangas non son comercializadas con tanta forza aos homes como ás mulleres, porén, en Europa, as tangas foron habituais durante moitos anos máis, tanto como roupa interior como de baño.
Na década de 2000, algunhas persoas usaban tangas con pantalóns de talle baixo e expoñéndoas deliberadamente sobre a parte superior dos seus pantalóns, producindo un efecto coñecido popularmente como cola de balea. Isto levou a moitos deseños de tangas destinados a ser usados deste xeito, a estar adornados con xoias e motivos na parte traseira. A principios da década de 2000, as tangas constituían o 31% do mercado de roupa interior feminina.[7] Non obstante, a finais da década de 2000, a exposición dunha tanga por riba dos pantalóns fíxose menos popular e a tendencia virouse cara ao uso de tangas máis baixas que apenas se aprecian por riba dos pantalóns, agás cando se dobra ou se agachan.
Os estudos de mercado en 2011 situaron o número de mulleres francesas que usan tangas como o seu estilo de roupa interior preferido nun 25%, un 5 % menos que en 2008.[9][10] En 2016, as vendas de tangas no Reino Unido estaban en descenso con Marks & Spencer, un importante vendedor polo miúdo de lencería do Reino Unido, informou de que representaban menos do 10% das bragas vendidas.<ref. name=cracks/> Existen moitas razóns polas que a xente pode optar por usar roupa interior tanga ou roupa de baño, como a prevención da liña visible das bragas,[11] prevención de que a roupa interior "se suba" polo que non hai que tirar da roupa interior en público, confort, conciencia da moda incluída a sensación de ser máis adulto,[7] e minimización das liñas de bronceado.[12]
Outras variantes de tangas femininas[editar | editar a fonte]
| Variante | Imaxe | Descrición |
|---|---|---|
| C-string |  |
Tan estreito como un tanga, pero sen o "cordón" de apoio ao redor da liña de cadeira/bragas da usuaria, deixando só unha peza lateral en forma de "C" entre as pernas. Esta mantense firmemente no seu lugar por un marco interno flexible. Dado que non hai material arredor da cintura, a corda C elimina completamente as liñas de bragas que crean as tangas e outras roupas íntimas. As cordas C tamén están deseñadas para usarse como ropa de praia, o que reduce as liñas bronceadas que quedarían polas correas laterais incluso dunha corda G ou V.[13] |
| Descarado/Cheeky | .jpg) |
Un estilo máis conservador chamado descarado cobre un pouco máis de área, pero deixa ao descuberto a parte inferior das nádegas. Algúns cheekies úsanse como roupa interior mentres que outros funcionan como bikinis. |
| T-front |  |
Un tipo de cordón en T na que o cordón chega tamén á parte frontal. Non proporciona cobertura mentres mantén as funcións básicas de roupa interior hixiénica. Normalmente constrúese só con cordóns, ás veces con máis tea ou encaixe ao redor da cintura. Algúns deseños cobren o cordón con perlas por motivos de decoración e estimulación.[14] |
| T-back |  |
Un tipo de cordón en T na que o cordón chega tamén á parte traseira. Non proporciona cobertura mentres mantén as funcións básicas de roupa interior hixiénica. Normalmente constrúese só con cordóns, ás veces con máis tea ou encaixe ao redor da cintura. Algúns deseños cobren o cordón con perlas por motivos de decoración e estimulación. |
| Cordón en V |  |
Un tipo de tanga, introducido por Victoria's Secret,[15] no que o cordón está conectado á cintura por un triángulo que está xusto por riba das nádegas. O cordón conecta directamente coa cintura para formar unha forma de "V" na parte traseira. |
| Maebari | Prendas de taparrabos xaponesas sen suxeición en forma de tira adhesiva que cobre os xenitais. Os Maebari están unidos como pezoneiras e debido a que non teñen unha extensión de suxeición máis aló do perineo (a diferenza do deseño dos cordóns en C), a zona do ano adoita quedar exposta. Aínda que o uso convencional de maebari no Xapón é como roupa interior, nos deseños de traxes de baño estranxeiros se chaman bikini strapless[16] ou bikinis sen condóns[17] de varios fabricantes, os fondos de estilo maebari úsanse con pezoneiras (tops) a xogo. Desde 2014, a deseñadora Jenny Buettner e a súa marca Shibue Couture presentaron un deseño de maebari cunha extensión (cubrindo así o ano) para os consumidores occidentais baixo o nome de Panty Strapless No-Line.[18] |
Tangas de home[editar | editar a fonte]
- Véxase tamén: Slips de natación.
| Variante | Descrición | Imaxe |
|---|---|---|
| Kaupinam | Unha tanga tradicional usada na India,[19][20] por algúns homes como taparrabos ou ropa interior. Está formado por unha tira rectangular de tea de algodón que serve para cubrir os xenitais coa axuda dos cordóns conectados aos catro extremos do tecido para atarlo na cintura do portador. É usado polos loitadores no xogo de Kushti ou loita tradicional india no Akhara (anel de loita libre) e tamén durante sesións de práctica e adestramento. |  |
| Fundoshi | Unha roupa interior tradicional xaponesa para homes adultos, feita cunha banda de algodón. Antes da segunda guerra mundial, o fundoshi era a principal forma de roupa interior dos homes adultos xaponeses. Non obstante, quedou sen uso rapidamente despois da guerra coa introdución de novas roupas íntimas no mercado xaponés, como slips e bóxers. Hoxe en día, o fundoshi úsase principalmente non como roupa interior senón como roupa de festa (matsuri) en Hadaka Matsuri ou, ás veces, como roupa de baño. Hai moitas outras variedades de fundoshi xa que as variacións do principio dun taparrabos son case infinitas. Por exemplo, o mokko-fundoshi (literalmente "taparrabos de cesta de terra" porque se parece aos cestos tradicionais que se usan na construción) faise como o etchyuu-fundoshi pero sen mandil frontal; o pano está asegurado ao cinto para facer un efecto bikini. O kuro-neko fundoshi (literalmente "gato negro fundoshi") é como o mokko-fundoshi agás que a parte que pasa de diante a atrás está adaptada para crear un efecto tanga. | 
|
| Suspensorio | Unha roupa interior deseñada para suxeitar os xenitais masculinos durante deportes ou outras actividades físicas vigorosas. Foi creado pola empresa de artigos deportivos de Chicago Sharp & Smith en 1874.[21] Tecnicamente non é un tanga, xa que non hai unha correa estreita que pase entre as nádegas. Un suspensorio consiste nunha cintura (normalmente elástica) cunha bolsa de sostén para os xenitais e dúas correas elásticas fixadas na base da bolsa e aos lados esquerdo e dereito da cintura na cadeira.[22] A bolsa, nalgunhas variedades, pode ter un peto para albergar unha cunca resistente aos impactos para protexer os testículos e/ou o pene de lesións. Tamén coñecido como suspensor. | 
|
| Cinturón de baile | Un tipo de tanga deseñado para ser usado da mesma maneira que un suspensorio, pero para bailaríns masculinos (especialmente en ballet).[23] A súa finalidade é protexer e apoiar ao bailarín durante as actividades de baile sen ser visto a través de pezas exteriores, como medias, leotardos, leggings de ximnasia ou pantalóns curtos. As tangas adoitan ofrecer un mellor soporte para a anatomía masculina que outros estilos de roupa interior (ademais de eliminar o contacto entre os xenitais e a parte interna das coxas), que é unha das razóns polas que os homes e os nenos poden optar por usalas.[24] | 
|
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Revista Muy Interesante, Verano 2007, pag 58.
- ↑ Apsan, Rebecca (2012). Lessons in Lingerie: Finding Your Perfect Shade of Seduction. Workman Publishing. p. 87. ISBN 9780761175018.
- ↑ Moore, Booth (28 de setembro de 2001). "Fashion designer Rudi Gernreich defied haute-couture rules with socially aware clothes that said ...". Los Angeles Times.
- ↑ Rothman, Lily (2 de abril de 2012). "Rudi Gernreich – All-TIME Top 100 Icons in Fashion, Style and Design – TIME". TIME.com.
- ↑ "Reviving Rudi". The Advocate (Here). 25 de setembro de 2001.
- ↑ Beyerle, Tulga; Hirschberger, Karin (2006). A Century of Austrian Design: 1900-2005. Walter de Gruyter. p. 54. ISBN 9783034608893.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Claire Cohen (18 de setembro de 2017). "Boa tirada á tanga! Despois de décadas de incomodidade, as mulleres finalmente romperon". The Telegraph (United Kingdom). Arquivado dende o orixinal o 12 de xaneiro de 2022.
- ↑ "Calvin Klein Micro Stretch 3-Pack Thong". Calvin Klein. Arquivado dende o orixinal o 03 de decembro de 2019. Consultado o 23 de outubro de 2022.
- ↑ "Male and female views on underwear". Womenology. aufeminin. 16 de febreiro de 2012. Arquivado dende o orixinal o 10 de xaneiro de 2016. Consultado o 8 de xaneiro de 2016.
- ↑ "L'avenir du string compromis face aux shorties et aux tangas". Terrafemina (en francés). 15 de xaneiro de 2012. Consultado o 8 de xaneiro de 2016.
- ↑ Wallis, Claudia (6 de outubro de 2003). "The Thing About Thongs: Why the bottom line has become a battleground for parents of tweens". Time. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2007. Consultado o 7 de xaneiro de 2012.
- ↑ Brooke Bobb (28 de xullo de 2017). "Te atreverías a usar un bikini tanga na praia?". Vogue.
...é a roupa perfecta para evitar liñas de bronceado innecesarias.
- ↑ Cletus P. Stillwater Jr. (9 de maio de 2013). "The C-String Replaces the Thong Bikini as the Summer's Hottest Beachwear (Gallery + Video)". TMR Zoo.
- ↑ Cynthia Ejike. "Pearls Gone Wild: Can You Rock The Single Strand Pearl Thong?". Complete Fashion. Arquivado dende o orixinal o 24 de decembro de 2017. Consultado o 21 de setembro de 2017.
- ↑ Why the bikini became a fashion classic, BBC
- ↑ "Pastease Strapless Micro-Bikini". Pastease Australia.
- ↑ "Micro No String Bikini". The-Bikini.com.
- ↑ "Shibue Story". Arquivado dende o orixinal o 5 de agosto de 2015. Consultado o 10 de agosto de 2020.
- ↑ Mary Ellen Snodgrass, World of Clothing and Fashion, page 84, Routledge, 2015, ISBN 9781317451679
- ↑ Kanaiyalal Maneklal Munshi, Krishnavatara (Volume 6), page 25, Bharatiya Vidya Bhavan, 1971
- ↑ Kimmel, Michael; Milrod, Christine; Kennedy, Amanda (2014). Cultural Encyclopedia of the Penis. Rowman & Littlefield. p. 97. ISBN 9780759123144.
- ↑ "Cal é a diferenza entre un suspensorio, unha tanga e un g-string?". VOCLA Style. 7 de outubro de 2014. Consultado o 15 de marzo de 2018.
- ↑ "Complete guide to dance belt". Dancebelt.info. Consultado o 7 de xaneiro de 2012.
- ↑ "Studio Area Dress Codes". Beta.byui.edu. Arquivado dende o orixinal o 31 de decembro de 2011. Consultado o 7 de xaneiro de 2012.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Tanga  |
