Sopa primitiva

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Sopa primordial»)
O Grand Prismatic Spring do Parque Nacional Yellowstone (Estados Unidos). Suponse que o ambiente deste lago con elevadas temperaturas e ambiente redutor (ausencia de oxíxeno), sería similar ao ambiente primixenio dos mares da Terra.

A sopa primitiva, ou caldo primitivo (tamén chamados primarios, primixenios, da vida ou primordiais) é unha das hipóteses sobre a creación da vida no noso planeta.

O experimento para xustificala baséase principalmente en reproducir nun lugar hermético as condicións que se deron na Terra hai millóns de anos xunto co caldo primitivo, é dicir, os elementos nas proporcións nas que, supostamente, se encontraban entón. O líquido, rico en compostos orgánicos, componse de carbono, nitróxeno e hidróxeno maioritariamente, exposto a raios ultravioletas e enerxía eléctrica. O resultado é que se xeran unhas estruturas simples de ARN, no seu momento versión primitiva do ADN, base das criaturas vivas. Parte deste resultado deu orixe á teoría dawkinsiana (que non darwiniana) da evolución biolóxica.

O concepto débese ao biólogo ruso Aleksandr Ivanovich Oparin que, en 1924 postulou a hipótese de que a orixe da vida na Terra debeuse á evolución química gradual a partir de moléculas baseadas no carbono, todo iso de maneira abiótica. O bioquímico Robert Shapiro resumiu a teoría da "sopa primitiva" de Oparín e J. B. S. Haldane na súa "forma madura" como segue:[1]

  1. A Terra primitiva tiña unha atmosfera redutora.
  2. Nesta atmosfera, exposta a diversos tipos de enerxía, orixináronse compostos orgánicos simples ("monómeros").
  3. Estes compostos acumuláronse no mar nunha "sopa", que se puido concentrar en varias localizacións (zonas costeiras, pozas, chemineas oceánicas etc.).
  4. Posteriores transformacións darían lugar a compostos orgánicos máis complexos ou polímeros, e finalmente desenvolveríase a vida na sopa.

Modelo experimental[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Experimento de Miller e Urey.

Stanley Miller demostrou un modelo experimental do caldo primixenio en 1953 na Universidade de Chicago. Introduciu auga, metano, amoníaco e hidróxeno nun recipiente de vidro para simular as supostas condicións da Terra primitiva. A mestura expúxose a descargas eléctricas e, unha semana despois, unha cromatografía en papel mostrou que se formaran varios aminoácidos e outras moléculas orgánicas. O modelo postula que a orixe da vida produciuse a partir de tales moléculas que, despois de formarse na atmosfera primitiva, foron arrastradas pola chuvia até o océano primordial, onde se combinaron para formaren proteínas, ácidos nucleicos e outras moléculas da vida.

Argumentación[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Orixe da vida.

O problema central é o tempo de vida dos polímeros, debido á ruptura dos mesmos por hidrólise no océano primitivo. Ademais, a síntese abiótica produce unha mestura racémica de isómeros D e L, e os seres vivos utilizan case exclusivamente formas L. Suxeriuse que os polímeros primixenios ensambláronse sobre minerais sólidos, como a arxila. Así, conseguíronse sintetizar no laboratorio polinucleótidos e polipéptidos dunhas 50 unidades.

Traballo posterior[editar | editar a fonte]

Christopher Wills e Jeffrey Bada da Universidade de California, San Diego, sosteñen que moléculas orgánicas pequenas puideron reaccionar con moléculas maiores en películas aceitosas en praias e pozas de marea. Algunhas moléculas que permaneceron na película e resistiron o lavado das ondas foron seleccionadas de acordo coas regras da selección natural. Gradualmente, evolucionaron cara a sistemas máis complexos con primitivas funcións bioquímicas. Finalmente, tales sistemas comezaron a replicarse por mecanismos xenéticos máis simples que os do ADN e ARN actuais.

Os ribozimas poden catalizar a unión de nucleótidos para orixinar curtos oligonucleótidos, que son cadeas complementarias deles mesmos, seguindo as regras de emparellamento das bases nitroxenadas. É posíbel que a vida comezase con ARN antes de que as proteínas empezasen a actuar como enzimas, e que o ADN adquirise o papel xenético que desempeña nas formas de vida actuais. Estas ideas vense apoiadas polo feito de que a ribosa (compoñente do ARN pero non do ADN) sexa unha parte esencial na estrutura de moléculas universais e claves para a vida, como o ATP, NAD, FAD, coenzima A, AMP cíclico etc., mentres que a desoxirribosa se encontra case exclusivamente no ADN.

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]