Siconulfo de Salerno
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século IX Italia |
| Morte | 849 |
| Actividade | |
| Ocupación | Principado de Salerno |
| Outro | |
| Título | Prince of Salerno (en)  (839–851) |
| Cónxuxe | Itta (en) |
| Fillos | Sicón II de Salerno |
| Pai | Sico I de Benevento |
| Irmáns | Sicardo de Benevento |
 | |
Siconulfo, falecido en 851, fillo do príncipe de Benevento Sicón I de Benevento, foi o primeiro príncipe de Salerno, un principado que se separou do Principado de Benevento como consecuencia das loitas que seguiron ao asasinato da sucesor de Sicón e irmán de Siconulfo, Sicardo, príncipe de Benevento (832-839), que foi asasinado polo usurpador Radalxiso.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
En resposta ao asasinato do seu irmán, a xente de Salerno proclamou príncipe a Siconulfo, opoñéndose aos desexos do usurpador Radalxiso, que o tiña prisioneiro na cidade de Taranto. Siconulfo foi liberado por xentes de Salerno e Amalfi, que asaltaron a súa prisión disfrazados de comerciantes amalfitanos, o rescataron e o levaron a Salerno. [1]
Foi Radalxiso quen chamou primeiro na súa axuda a mercenarios sarracenos contra Siconulfo en 841, aínda que Siconulfo pronto respondeu facendo o mesmo contra o seu opoñente. A guerra durou dez anos, durante os cales os estragos causados polos sarracenos empeoraron e moitas igrexas foron espoliadas. Finalmente, en 849, o rei de Italia e co-emperador do Sacro Imperio Lois II o Mozo, mediou no conflito, e confirmou a división. A chamada Radelgisi et Siginulfi Divisio Ducatus Beneventani do principado beneventano, forzando aos dous rivais a asinar unha paz e facendo a Siconulfo príncipe de Salerno. As cidades principais do novo principado eran Taranto, Cassano, Cosenza, Paestum, Conza, Sarno, Cimitile (Nola), Capua, Teano e Sora.
Siconulfo morreu pouco despois, en 851, e sucedeuno o seu fillo Sicón II, que gobernou en minoría de idade, sendo o poder real manexado polo seu padriño e rexente do Principado de Salerno, Pedro de Salerno.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Barbara M. Kreutz, Before the Normans: South Italy in the Ninth and Tenth Centuries, University of Pennsylvania Press, Philadelphia, 1991, p. 23.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Gwatkin, H. M., Whitney, J. P., editores The Cambridge Medieval History: Volume III. Cambridge University Press, 1926.
