Shaquille O'Neal

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Shaquille O'Neal
Posición Pivote
Dorsal 32, 34, 33, 36
Altura 2,16 m (7 ft 1 in)
Peso oficial 147 kg (325 lb)
Nacemento 6 de marzo de 1972 (52 anos)
Newark, Nova Jersey
Carreira
Universidade Louisiana State
NBA Draft 1992 / Rolda: 1 / Elección: 1
Por Orlando Magic
Tempadas 1992–2011
Equipo(s)
Estatísticas (NBA)
Puntos     28 596 (23,7 pp)
Rebotes     13 099 (10,9 pp)
Tapóns     2 732 (2,3 pp)
Stats @ Basketball-Reference.com
Premios

Shaquille Rashaun O'Neal, nado en Newark (Nova Jersey) o 6 de marzo de 1972,[1][2] alcumado como Shaq, é un ex xogador profesional estadounidense de baloncesto, sendo o seu último equipo os Boston Celtics da NBA, onde xogaba como pivote. Está considerado como un dos xogadores máis dominantes da historia da NBA. O'Neal gañou catro campionatos da NBA, tres con Los Angeles Lakers e un con Miami Heat, ademais de finalizar subcampión con Orlando Magic en 1995. En canto a galardóns individuais, O'Neal logrou tres MVP das Finais, un MVP da tempada en 2000, tres MVP do All-Star Game (o último deles, compartido co seu excompañeiro dos Los Angeles Lakers Kobe Bryant) e o Rookie do Ano.

Fixo oficial a súa retirada o 1 de xuño de 2011.[3] Coa selección estadounidense cultivou o ouro olímpico en Atlanta 1996 e no Mundial de 1994 no Canadá. Fóra do mundo do baloncesto, sacou á venda catro álbums de música rap, converténdose o primeiro deles en disco de platino. Ademais ten feito aparición en numerosos filmes, chegando a portagonizar os seus propios reality show, Shaq's Big Challenge e Shaq Vs.

Universidade[editar | editar a fonte]

O'Neal comezou xogando no Linton Middle School antes de liderar ao Insituto de Secundaria Robert G. Cole de San Antonio, Texas, a unha marca de 68 vitorias e unha derrota durante os seus dous anos no equipo. Tamén liderou ao seu equipo a gañar o título estatal no seu ano sénior.[4]

Tras a súa gradación da escola secundaria, O'Neal asistiu á Universidade Estatal de Luisiana, onde foi membro da organización fraternal afroamericana Omega Psi Phi e estudou empresariais. O seu adestrador era Dálle Brown, ao que O'Neal coñeceu hai anos en Europa, debido á vez que o xogador viviu na base do Exército dos Estados Unidos en Wildflecken (Alemaña) polo traballo do seu padrasto. En Louisiana State xogou tres tempadas, desde 1990 até 1992, abandonando a universidade con medias de 21,6 puntos, 13,5 rebotes e 4,6 tapóns nos 90 partidos que disputou. Na súa primeira tempada asinou 13,9 puntos e 12 rebotes por encontro, explotando na súa campaña sophomore (segunda) con 27,6 puntos, 14,7 rebotes (líder da NCAA) e 5 tapóns por partido. Ademais, o 3 de decembro de 1990 colocou dezasete tapóns ante Mississippi State, converténdose nunha marca da NCAA.[5] No seu periplo nos Tigers de Louisiana State, O'Neal foi nomeado en dúas ocasións All-American e Xogador do Ano da Southeastern Conference, e gañou o Premio Adolph Rupp ao mellor xogador do ano da NCAA en 1991. Ademais, no seu terceiro ano liderou a NCAA en tapóns con 5.3 con partido, abandonou a universidade como o máximo taponador da historia dos Tigers e converteuse no primeiro xogador que lidera a Southeastern Conference en rebotes durante tres anos consecutivos desde Charles Barkley.

O'Neal regresou en 2000 á Universidade Estatal de Luisiana e recibiu o Bachelor of Arts en Estudos Xerais.[6] Posteriormente foi incluído no Salón da Fama da universidade.[5]

NBA[editar | editar a fonte]

Orlando Magic[editar | editar a fonte]

O'Neal foi seleccionado na primeira posición do Draft da NBA de 1992 por Orlando Magic. Durante o verán, antes de trasladarse a Orlando, pasou unha gran cantidade de tempo nos Ánxeles baixo a tutela de Magic Johnson. O'Neal completou unha extraordinaria primeira tempada na liga, axudando aos Magic a gañar 20 partidos máis que a anterior tempada aínda que quedaran fóra dos playoffs pola mínima.[7] As súas medias foron de 23,4 puntos e 13,9 rebotes por partido, conseguindo facilmente o Rookie do Ano. Ademais converteuse no primeiro xogador na historia da NBA en ser nomeado Mellor Xogador da Semana na súa primeira semana na liga. O'Neal tamén disputou o All-Star Game, anotando 14 puntos, e gañou en catro ocasións o premio ao mellor rookie do mes (novembro, decembro, xaneiro e febreiro). En dúas ocasións durante a tempada, ambos eran partidos televisados en toda a nación, O'Neal realizou un mate con tanta forza que rachou os soportes do taboleiro. A primeira vez foi nun partido ante Phoenix Suns e a segunda ante New Jersey Nets.

A segunda tempada de Shaq foi incluso mellor que a primeira. Xunto co seu novo compañeiro Anfernee "Penny" Hardaway, O'Neal fixo 29,3 puntos e liderou a NBA en porcentaxe de tiros de campo cun 60% e en dobres-dobres. Xogou por segundo ano consecutivo o All-Star, foi elixido no terceiro mellor quinteto da liga e gañou os premios ao mellor xogador do mes en decembro e en marzo. O 20 de novembro de 1993 asinou o seu primeiro triplo-dobre, ante as Nets, con 24 puntos, 28 rebotes (marca persoal) e 15 tapóns. Aquela tempada foi a primeira na que os Magic accederon a playoffs, caendo eliminados en primeira rolda ante Indiana Pacers por 3-0.

Durante o verán de 1994, O'Neal foi seleccionado para disputar o Mundial de Baloncesto do Canadá. Con 18 puntos por partido de media, foi o oitavo máximo anotador da competición, membro do mellor quinteto do torneo e MVP. SEstados Unidos gañou os oito partidos que disputou, acadando o ouro na final ante Rusia por 137-91.

Na súa terceira tempada nos Magic, O'Neal liderou a NBA en anotación con 29,3 puntos por encontro e foi o terceiro xogador máis votado para disputar o All-Star Game. Orlando gañou 57 partidos e coroouse campión da División Atlántico.[8] En playoffs, por primeira vez accederon ás Semifinais de Conferencia tras derrotar a Boston Celtics en primeira rolda, pero topáronse cos Chicago Bulls de Michael Jordan, que regresou á competición durante esta tempada tras o seu breve retiro. En seis partidos os Magic venceron aos Bulls, e tras gañar a Indiana Pacers nas Finais de Conferencia, os Magic clasificáronse para as primeiras Finais da NBA da súa historia. Con todo foron varridos por Houston Rockets, campións da NBA por segundo ano consecutivo. O'Neal foi elixido no segundo mellor quinteto da tempada e finalizou segundo na votación polo MVP. Segundo o propio Shaq, foi superado en todo momento polo pivote dos Rockets Hakeem Olajuwon, máis experimentado neste tipo de duelos, a pesar dos admirables números na serie do dos Magic. O'Neal declarou que esta foi unha das dúas veces na súa vida que chorou (a outra foi pola morte da súa avoa). O seu pai tamén usou a derrota como motivación, dicindo ao seu fillo que "talvez non deberías chocar a man do Sr. Olajuwon" (en felicitación pola vitoria).

Na tempada 1995-96, O'Neal lesionouse e tivo que pasar 28 partidos no dique seco. Fixo 26,6 puntos por partido, integrou o terceiro mellor quinteto da liga e disputou o seu cuarto All-Star Game (onde foi o máximo anotador do partido con 25 puntos e capturou 10 rebotes). Orlando gañou 60 partidos na tempada regular, pero foi eliminado nas Finais de Conferencia por Chicago Bulls, ao cabo campións da NBA. Ao finalizar a campaña e convertido en axente libre, O'Neal contemplou a posibilidade de deixar o equipo.

Chegados a este punto, Shaq xa probara fortuna no mundo da música, lanzando ao mercado tres discos de rap, o último deles durante o verán de 1996. Tamén aproveitou para dar o salto á gran pantalla coas películas Blue Chips de 1993 e xunto a Nick Nolte, e "Kazaam" de 1996. O 19 de xullo de 1996, Shaq e a súa noiva Arnetta convertéronse en pais co nacemento da súa filla Teheara. Tamén formou parte da selección estadounidense que gañou a medalla de ouro nos Xogos Olímpicos de Atlanta, promediando 9.3 puntos e 5.3 rebotes no oito partidos disputados.

Los Ángeles Lakers[editar | editar a fonte]

Tras a tempada 1995-96, O'Neal optou por abandonar os Magic e fichar por Los Angeles Lakers por sete anos e 122 millóns de dólares. O'Neal viuse obrigado a cambiar o seu dorsal 32 dos Magic polo 34 debido a que o primeiro estaba retirado en honra a Magic Johnson. O xogador atopouse cuns mozos Lakers que recentemente regresaran aos playoffs, pero dos que pouco se podía esperar polo momento. A chegada do pivote cambiou as expectacións, pero debido ás lesións tívose que perder un gran número de partidos durante a tempada 1996-97 e o equipo pagou en exceso a baixa da súa estrela. Para a 1997-98, Rick Fox e Robert Horry chegaron ao equipo e Jerry West foi contratado como "general manager". A pesar de que os Lakers conseguiron 61 vitorias en tempada regular,[9] volveron caer eliminados en playoffs ante Utah Jazz por segunda tempada consecutiva, as dúas primeiras de O'Neal no equipo. En 1997 foron derrotados en Semifinais de Conferencia por 4-1 e en 1998 nas Finais de Conferencia por 4-0.

Co dúo formado entre O'Neal e a nova estrela Kobe Bryant, os Lakers eran un equipo en crecemento. Con todo, durante a tempada 1998-99 realizáronse varios cambios no persoal. Nick Van Exel foi traspasado a Denver Nuggets tras unha disputa con O'Neal, mentres que Eddie Jones e o pivote Elden Campbell foron enviados a Charlotte Hornets por Glen Rice, satisfacendo así as necesidades de O'Neal nas que esixía un tirador. O adestrador Del Harris foi despedido e o ex xogador dos Bulls Dennis Rodman fichou polo equipo, aínda que disputou soamente 23 partidos. O resultado de tantos movementos non foi bo para o grupo, que caeu eliminado en Semifinais de Conferencia por San Antonio Spurs. A posteriori, os Spurs gañaron o seu primeiro campionato da NBA.

En 1999, os Lakers ficharon como adestrador a Phil Jackson, campión en seis ocasiones cos Bulls, polo que a sorte do equipo cambiou de maneira radical. Utilizando o triángulo ofensivo, O'Neal e Bryant lideraron ao equipo a tres títulos consecutivos (2000, 2001 e 2002) e con O'Neal como MVP das Finais en todas elas.

A tempada 1999-00 foi a de máis éxito de O'Neal. Foi nomeado MVP da tempada, quedándose a un voto de converterse no primeiro MVP elixido de maneira unánime na historia da NBA. Fred Hickman, por entón da CNN, foi o único votante que non optou polo pivote para a primeira praza, escollendo a Allen Iverson de Philadelphia 76ers. Ademais de todo, Shaq gañou tamén o MVP do All-Star Game xunto con Tim Duncan e o MVP das Finais, un logrou só conseguido por outros dous xogadores máis na historia (gañar o tres MVP). No apartado estatístico, foi o máximo anotador da tempada regular con 29.7 puntos, finalizou segundo en rebotes e terceiro en tapóns. Por primeira vez na súa carreira formou parte dos mellores quintetos defensivos da liga, concretamente do segundo, e foi elixido mellor xogador do mes en novembro, febreiro e marzo, entrando así na historia ao ser o primeiro xogador en gañar este premio en tres ocasiones durante unha tempada. Os Lakers gañaron 67 partidos en tempada regular e alzáronse co seu primeiro campionato da NBA tras derrotar nas Finais de 2000 a Indiana Pacers en seis partidos.[10]

O'Neal e os Lakers na Casa Branca tras gañar o campionato de 2001.

Na seguinte tempada, os Lakers demostraron estar un chanzo por encima do resto ao gañar o anel de campión cedendo tan só un partido en playoffs. Tanto Portland Trail Blazers (3-0), Sacramento Kings e San Antonio Spurs (4-0 ámbolos) foron varridos polos californianos, chegando estes a as Finais de 2001 invictos en postemporada. Os 76ers de Iverson foi o único equipo que conseguiu batelos, vencendo no primeiro encontro de sériea pero caendo no catro seguintes. Ao ano seguinte, o camiño cara ao título non foi tan sinxelo. Os Lakers enfrontáronse aos Kings nas Finais de Conferencia, e de non ser por un triplo na bucina de Robert Horry no cuarto partido, os Lakers caesen eliminados. Nas Finais ante os New Jersey Nets de Jason Kidd (segundo na votación polo MVP aquela tempada) foi outra historia; 4-0 para os Lakers e three-peat.

Despois de que os Lakers finalizasen a tempada regular 2002-03 na quinta posición da Conferencia Oeste[11] e non revalidasen o seu campionato (foi eliminado polos Spurs en Semifinais de Conferencia), o equipo fixo un esforzo en mellorar o seu persoal. Contrataron aos veteranos axentes libres Karl Malone e Gary Payton, ambos rebaixando substancialmente as súas pretensións económicas debido ás restricións do límite salarial da NBA co obxectivo de fichar polos Lakers e gañar un campionato, algo que se lles resistía aos dous xogadores. O'Neal axudou nas súas fichaxes e convenceunos persoalmente de unirse ao equipo. A principios da tempada 2003-04, con dous anos aínda de contrato cos Lakers, O'Neal informou o equipo do seu desexo dunha extensión do seu contrato; a franquía, en cambio, mantívose indecisa e especialmente preocupante sobre a súa ética de traballo, posibles lesións e unha diminución xeral do seu xogo debido á idade. Outro asunto que incumbía en exceso á directiva dos Lakers era a relación do pivote con Kobe Bryant, xa que ambos entraran nun conflito verbal público durante a pretemporada. O contrato de Bryant cos californianos finalizaba ao terminar a tempada, polo que se cre que O'Neal decidiría non permanecer nos Lakers con Bryant como compañeiro.

Tras o fracaso dos Lakers ao ser derrotados nas Finais de 2004 por Detroit Pistons (4-1), O'Neal mostrou o seu enfado polos comentarios do director xeral do equipo Mitch Kupchak con respecto ao seu futuro no equipo, e pola saída de Phil Jackson a petición do propietario do equipo Jerry Buss. Os comentarios realizados polo'Neal indicaban que sentiu que as decisións tomadas pola franquía estaban centradas nun desexo de tranquilizar a Bryant de todos os problemas e preocupacións, polo que Shaq esixiu o traspaso. Mark Cuban, propietario de Dallas Mavericks, estaba sumamente interesado en contratar ao'Neal, pero Kupchak pediu a cambio a Dirk Nowitzki, a estrela dos Mavs. Cuban rexeitou vender a Nowitzki e as negociacións cos Mavericks chegaron ao seu fin. Con todo, Miami Heat mostrou interese e finalmente fíxose cos servizos do pivote.

Miami Heat[editar | editar a fonte]

O 14 de xullo de 2004, O'Neal foi oficialmente traspasado a Miami Heat a cambio de Lamar Odom, Caron Butler, Brian Grant e unha futura primeira rolda de draft. Posteriormente foi incluído no Salón da Fama da universidade.[5] O'Neal cambiouse o dorsal do 34 que usaba nos Lakers ao 32 que utilizou na súa etapa en Orlando Magic. Na súa presentación cos Heat, Shaq prometeu aos afeccionados un anel de campión.[12]

O'Neal nun partido cos Heat.

Con O'Neal a bordo, os Heat lograron a mellor marca da Conferencia Leste con 59 vitorias e 23 derrotas.[13] O'Neal fixo 22,9 puntos e 10,2 rebotes por partido, sendo elixido por 12º ano consecutivo para xogar o All-Star Game, ademais formou parte do mellor quinteto da liga. A pesar de ter a súa coxa mancada, Shaq liderou aos Heat ás Finais de Conferencia e ao sétimo partido ante Detroit Pistons, perdendo por unha marxe estreita. Steve Nash, base de Phoenix Suns, gañou a O'Neal na votación dun dos MVP da Tempada máis igualados na historia da NBA.[14]

En agosto de 2005, O'Neal asinou unha extensión do seu contrato de cinco anos a razón de 100 millóns de dólares. No segundo partido da tempada 2005-06, o pivote lesionouse do seu nocello dereito e tívose que perder os 18 seguintes partidos. Tras o seu regreso, Pat Riley comezou a limitar os seus minutos de xogo co fin de que chegase aos playoffs san e descansado. Aínda que O'Neal asinase unhas medias baixas en puntos, rebotes e tapóns, declarou nunha entrevista: "Non me importan as estatísticas. Preocúpome por gañar, non polas estatísticas. Se anoto 0 puntos e gañamos, estou contento. Si anoto 50 ou 60 puntos, bato marcas, e perdemos, enfádome". Durante a tempada, os Heat lograron un 50% de vitorias sen O'Neal en pista. O 11 de abril de 2006 logrou o segundo triplo-dobre na súa carreira, con 15 puntos, 11 rebotes e 10 asistencias (marca na súa carreira) ante Toronto Raptors.[15] O'Neal finalizou a liga como líder en porcentaxe de tiros de campo, converténdose xunto a Wilt Chamberlain no único xogador capaz de liderala en nove ocasiones.

O'Neal visitando a Casa Branca cos Heat campións da NBA de 2006.

Nos playoffs de 2006, os Heat non mostraron demasiados problemas en eliminar a Chicago Bulls (4-2 e con Shaq asinando 30 puntos e 20 rebotes no sexto encontro) e New Jersey Nets (4-1) antes de enfrontarse aos Pistons nas Finais de Conferencia. Nesta ocasión, vingaron a derrota do ano anterior e eliminaron os actuais campións de conferencia por 4-2, logrando así os Heat disputar as primeiras Finais da NBA na súa historia. En eleas gañaron a Dallas Mavericks tras empezar perdendo a serie por 2-0; Miami venceu catro partidos consecutivos e alzouse co anel de campión. Dwyane Wade proclamouse MVP das Finais. Este convertíase no cuarto campionato deOo'Neal e nas súas sextas Finais.

Na seguinte tempada, O'Neal perdeuse 30 partidos por culpa dunha lesión no seu xeonllo dereito e os Heat notaron a súa baixa ao pasar de gañar 52 partidos na 2005-06[16] a 44 en 2006-07.[17] Tras a súa volta ás canchas, o equipo gañou sete de oito partidos, pero a mala sorte continuou en Miami dado que Wade dislocouse o seu ombreiro esquerdo e deixou a O'Neal practicamente só no equipo. Dubidábase que o pivote, fóra da súa mellor forma e con 35 anos, puidese botarse o equipo aos seus ombreiros e lideralo a playoffs. O'Neal cumpriu e guiou aos Heat á postemporada, asegurando o seu pase na vitoria do 5 de abril ante Cleveland Cavaliers. Na primeira rolda de playoffs, os Bulls non deron opcións aos actuais campións ao derrotalos por 4-0. Era a primeira vez na carreira de O'Neal que non accedía a unhas Semifinais de Conferencia. Durante esta tempada, O'Neal chegou até os 25.000 puntos, converténdose no décimo cuarto xogador na historia en conseguilo. A pesar dese logro, a 2006-07 foi a primeira tempada na que Shaq quedaba por baixo dos 20 puntos por partido de media.

Xa na 2007-08, as medias 0e O'Neal tanto en puntos, rebotes e tapóns comezaron a descender considerablemente.[18] O seu rol ofensivo nos Heat diminuíu, tentando só 10 tiros de campo por partido polos 17 que tiña de media ao longo da súa carreira. Como consecuencia do seu baixo nivel de xogo e as súas longas ausencias por lesión, O'Neal puxo fin á súa serie de catorce aparicións consecutivas no All-Star Game, xa que non foi seleccionado nin como reserva.

Phoenix Suns[editar | editar a fonte]

O'Neal, coa camiseta dos Suns.

O 6 de febreiro de 2008 foi traspasado a Phoenix Suns por Shawn Marion e Marcus Banks. O'Neal debutou cos Suns o 20 de febreiro ante o seu exequipo os Lakers, anotando 15 puntos e capturando 9 rebotes, aínda que perdendo por 130-124. O'Neal foi positivo na conferencia de prensa post-partido, declarando: "Cúlpome da derrota porque non estaba adaptado aos meus compañeiros [...] Pero dádeme catro ou cinco días e conseguireino."

Con todo, en 28 partidos de tempada regular cos Suns, O'Neal fixo 12,9 puntos e 10,6 rebotes por encontro.[19] Presuntamente, un dos motivos da fichaxe de Shaq era para limitar a Tim Duncan en caso dunha serie de playoffs ante os Spurs, especialmente despois da eliminación dos Suns a mans dos Spurs nos playoffs de 2007. Phoenix enfrontouse aos Spurs na primeira rolda dos playoffs de 2008, caendo eliminado en cinco partidos. O'Neal fixo 15,2 puntos, 9,2 rebotes e unha asistencia por partido durante a serie.[19] O 16 de febreiro do 2009 converteuse en MVP do All-Star Game en Phoenix xunto a Kobe Bryant onde asinou 17 puntos, 5 rebotes e 3 asistencias.

Cleveland Cavaliers[editar | editar a fonte]

O 25 de xuño de 2009 foi traspasado a Cleveland Cavaliers a cambio de Sasha Pavlovic, Ben Wallace, 500.000 dólares e unha segunda rolda de draft.

Boston Celtics[editar | editar a fonte]

No verán de 2010 foi traspasado a Boston Celtics, anunciando a súa retirada ao final da tempada, o 1 de xuño de 2011, mediante un vídeo caseiro.

Vida persoal[editar | editar a fonte]

O'Neal naceu en Newark, Nova Jersey, onde estivo afastado do seu pai biolóxico, Joseph Toney, quen loitaba contra a súa adicción ás drogas e foi encarcerado por falsificar cheques cando Shaq era un neno. Tras cumprir condena, Toney non se ocupou do seu fillo e estivo de acordo en que o seu sitio o ocupase o padrasto de O'Neal, Phillip A. Harrison, un sarxento do exército.[20] O'Neal e Toney nunca falaron, e o xogador non expresou ningún interese a unha reconciliación. No seu álbum de rap de 1994, Shaq Fu: The Return, O'Neal expresou os seus sentimentos cara a Toney na canción "Biological Didn't Bother" ("O biolóxico non me importou"), referíndose ademais a Harrison no verso "Phil é o meu pai". Tras gañar o terceiro campionato da NBA cos Lakers, O'Neal foi preguntado polo seu pai e respondeu: "Non me molesta falar diso, pero ese home non existe para min". Por entón, informouse que Toney vivía e traballaba nunha igrexa de Newark situada a 15 minutos do Continental Airlines Area, pavillón de New Jersey Nets onde O'Neal gañou o seu terceiro anel de campión. Toney dixo estar vivo e arrepentido, pero en cambio o xogador asegurou que o que busca é "diñeiro e fama".

Na súa mansión en Orlando O'Neal ten unha sala de proxección caseira con dúas filas de cinco cadeiras retractables, unha pantalla xigante, luces de Superman e outro símbolo do superheroe no chan, entre outras cousas. Tamén inclúe unha pista de baloncesto interior. O'Neal, cuxa nai, Lucille, é bautista, e o seu padrasto musulmán, non anunciou oficialmente a súa afiliación cunha fe específica aínda que en 2002 o Los Angeles Times identificase a O'Neal como musulmán. Os saúdos que o pivote intercambiou con Hidayet Turkoglu antes de cada partido durante as Finais de Conferencia contra Sacramento Kings daquel ano, o xornal interpretounos como "unha cousa musulmá", e informou que Turkoglu non estaba sorprendido polos xestos de O'Neal debido a que, segundo o turco, "a xente musulmá apóiase o un ao outro".

O'Neal casou con Shaunie Nelson o 26 de decembro de 2002. A parella ten catro fillos (Shareef, Amirah, Shaqir e Me'arah); Nelson ten un fillo dunha relación previa (Myles) e O'Neal unha filla (Taahirah), polo que ambos son pais de seis fillos. A familia reside en Star Island, en Miami, Florida. O 4 de setembro de 2007, O'Neal divorciouse da súa esposa tras cinco anos de matrimonio. Segundo o acordo prenupcial que asinaron, Shaunie obtivo a custodia dos nenos e Shaq contou con libre acceso a visitalos en calquera momento. O xogador argumentou que o "matrimonio entre ambas as partes está irreparablemente roto".

Vida empresarial[editar | editar a fonte]

A dereitos de xestión de imaxe e semellanza de Shaq tenos Authentic Brands Group, do que é accionista, así como de Reebok, que o grupo acordou mercar a Adidas. O'Neal tamén posúe varios negocios de hostalaría.

Carreira musical[editar | editar a fonte]

A partir de 1993, O'Neal comezou a súa carreira no mundo da música. Lanzou ao mercado cinco álbums de estudio e un álbum recompilatorio. Aínda que as súas habilidades como rapeiro adoitan ser criticadas,[21] destacouse que continuamente estivo "progresando como rapeiro en pequenos pasos, non a pasos axigantados".[22] O seu álbum debut en 1993, Shaq Diesel, recibiu certificación de platino pola RIAA.

Álbums[editar | editar a fonte]

Información do álbum
Shaq Diesel
  • Data de lanzamento: 26 de outubro de 1993
  • Posicións en lista: #25 Billboard 200, #10 Top R&B/Hip-Hop Albums
  • Última certificación da RIAA: Platino
  • Singles: "(I Know I Got) Skillz", "I'm Outstanding", "Shoot Pass Slam"
Shaq-Fu: Da Return
  • Data de lanzamento: 8 de novembro de 1994
  • Posicións en lista: #67 Billboard 200, #19 Top R&B/Hip-Hop Albums
  • Última certificación da RIAA: Ouro
  • Singles: "Biological Didn't Bother", "Non Hooks"
You Can't Stop the Reign
  • Data de lanzamento: 19 de novembro de]] 1996
  • Posicións en lista: #82 Billboard 200, #21 Top R&B/Hip-Hop Albums
  • Última certificación da RIAA: Ouro
  • Singles: "Can't Stop The Reign", "Strait Playin'"
Respect

Singles: "The Way It's Going Down", "Blaq Supaman", "Fly Like An Eagle"

Shaquille O'Neal Presents His Superfriends, Vol. 1

Última certificación da RIAA: N/A * Singles: "Connected", "In The Sun", "I Don't Care"

Compilacións e bandas sonoras[editar | editar a fonte]

Compilacións
Información do álbum
The Best of Shaquille O'Neal
  • Data de lanzamento: 12 de novembro de 1996
  • Posicións en lista:
  • Última certificación da RIAA: Ouro
  • Singles: "I'm Outstanding"
Bandas sonoras
Información do álbum
Kazaam

Última certificación da RIAA: Ouro

  • Singles: "I'll Make Your Dream Come True", "Wishes"
Steel
  • Data de lanzamento: 29 de xullo de 1997
  • Posicións en lista: #185 Us, #26 Top R&B/Hip Hop
  • Última certificación da RIAA: Ouro
  • Singles: "Men of Steel", "Straight Playin'"

Filmografía[editar | editar a fonte]

  • CB4 (1993)
  • Blue Chips (1994)
  • Kazaam (1996)
  • Good Burger (1997)
  • Steel (1997)
  • He Got Game (1998)
  • A Great Day in Hip Hop (1998)
  • The Wash (2001)
  • Freddy Got Fingered (2001)
  • Scary Movie 4 (2006)
  • The House Bunny (2008)

WWE[editar | editar a fonte]

Foi convidado para ser o Director Xeral de Monday Night Raw da World Wrestling Entertainment, ao cal aceptou. Foi presentado na edición do 27 de xullo de 2009, na cal protagonizo un violento encontrón con The Big Show, o cal podería quedar nunha pequena rivalidade, pero pasou a un duelo que inmediatamente rematou cun empurrón de Shaq a Big Show, o cal se retirou despois con Chris Jericho, compañeiro de Campionato Unificado por Parellas (Mundial e en Parellas).[23]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Shaquille O'Neal". Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2008. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  2. ↑ "NBA.com: Trophies For Everybody". Arquivado dende o orixinal o 19 de xullo de 2008. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  3. ↑ "Shaquille O'Neal retírase". Arquivado dende o orixinal o 12/03/2016. Consultado o 01/06/2011. 
  4. ↑ "Shaq Timeline". Arquivado dende o orixinal o 18 de decembro de 2007. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 "Shaquille O'Neal - Num 33 - Pos: Center". Arquivado dende o orixinal o 09 de xullo de 2019. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  6. ↑ O'Neal graduates from LSU
  7. ↑ "1992-93 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 04 de outubro de 2012. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  8. ↑ "1994-95 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 04 de outubro de 2012. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  9. ↑ "1997-98 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2016. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  10. ↑ "1999-00 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 04 de outubro de 2012. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  11. ↑ "2002-03 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 04 de outubro de 2012. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  12. ↑ "Shaq: 'I promise' to bring title to Miami". Arquivado dende o orixinal o 16 de setembro de 2019. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  13. ↑ "2004-05 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 04 de outubro de 2012. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  14. ↑ Nash edges Shaq in tight MVP vote
  15. ↑ Heat 106, Raptors 97
  16. ↑ b 2005-06 NBA Season Summary Arquivado 04 de outubro de 2012 en Wayback Machine.
  17. ↑ "2006-07 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 04 de outubro de 2012. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  18. ↑ "Estatísticas de Shaquille O'Neal". Arquivado dende o orixinal o 08 de maio de 2012. Consultado o 31 de marzo de 2010. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Shaquille O'Neal career stats and splits
  20. ↑ "Shaquille O'Neal Biography (1972-)". www.filmreference.com. Consultado o 2023-01-28. 
  21. ↑ "Shaq Diesel" review
  22. ↑ "Shaquille O'Neal Presents His Superfriends, Vol. 1" review
  23. ↑ Shaquille O'neal vs Big Show on Raw

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Shaquille_O%27Neal&oldid=6473217»