Richard Rogers

Richard Rogers
Biografía
Nacemento	23 de xullo de 1933 ; Florencia, Italia
Morte	18 de decembro de 2021 (88 anos); Londres, Reino Unido
Membro da Cámara dos Lords
	17 de outubro de 1996 – 11 de maio de 2021
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino Unido
Educación	Yale School of Architecture (en) (–1962); Architectural Association School of Architecture (pt) (–1959); St John's School, Leatherhead (en) ; Kingswood House School (en)
Actividade
Campo de traballo	Arquitectura e Funcionalismo
Ocupación	arquitecto , deseñador
Partido político	Partido Laborista
Membro de	Academia Real Inglesa (pt) ; Académie d'architecture (en) ; Accademia delle Arti del Disegno
Movemento	Arquitectura moderna
Lingua	Lingua inglesa
Obra
	Obras destacables (1951) Estadio Kleanthis Vikelidis; (1977) Centro Georges Pompidou; (1986) Edificio Lloyd's; (1994) European Court of Human Rights building (en) ; (2000) Millennium Dome; (2003) Nittele Tower (en) ; (2006) Senedd (pt) ;
Familia
Cónxuxe	Ruth Rogers (pt) (1973–2021); Su Rogers (pt) (1960–valor descoñecido), divorcio
Fillos	Roo Rogers (pt) ; () Ruth Rogers (pt)
Pais	Nino Rogers (en) e Dada Gelringer (en)
	Premios (2014) Royal Designers for Industry (pt) ; (2007) Premio Pritzker; (2006) Golden Lion (pt) ; (2005) Honorary doctorate from university of Florence (en) ; (2000) Praemium Imperiale; (1985) Medalla de Ouro do RIBA; (1978) Auguste Perret Prize (en) ; Knight Bachelor; Fellow of the Royal Institute of British Architects (en) ; Programa Fulbright ;

Richard George Rogers, nado en Florencia o 23 de xullo de 1933 e finado en Londres o 18 de decembro de 2021,^[1] foi un arquitecto británico coñecido ao redor do mundo polos seus modernos e funcionais deseños. Estudou na Architectural Association School of Architecture de Londres, antes de obter o graduado na Escola de Arquitectura da Universidade Yale no 1962. Entre outros moitos recoñecementos, recibiu o Premio Pritzker de Arquitectura no 2007.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Na Universidade de Yale coñeceu a Norman Foster, co cal formaría no seu retorno á Inglaterra o grupo de practicas Team 4 (Equipo de catro) e mais coas súas respectivas mulleres, Sue Rogers e Wendy Cheesman. Non pasou moito tempo para que comezaran a gañar reputación e fama polos seus deseños industriais high-tech.

No 1967, logo de rematar o seu período de prácticas, únese ao arquitecto Renzo Piano. Un dos seus primeiros encargos foi unha casa e estudo para Humphrey Spender preto de Maldon, Essex. Tratábase dun cubo de vidro cunha estrutura feita na súa meirande parte con vigas de aceiro en I. A súa carreira colleu pulo cando gañou o concurso para o deseño do Centro Pompidou de París o 13 de xullo de 1971 xunto con Renzo Piano e Peter Rice. Neste deseño establecíase un dos sinais máis recoñecíbeis do que logo será o seu estilo. Trátase de deixar visíbeis ao exterior a maioría das instalacións do edificio, como a instalación de auga, calefacción e escaleiras, deixando deste xeito os espazos interiores baleiros e cun certo orde.

Aínda que o Centro Pompidou é agora un dos espazos máis visitados e admirados da capital francesa, non se librou dunha certa controversia por parte dos críticos nos primeiros anos logo da súa inauguración, poñendo en dúbida o novidoso estilo "inside-out" (o de dentro para fóra).