René Pontoni
René Pontoni | |||
---|---|---|---|
Información persoal | |||
Nome | René Alejandro Pontoni | ||
Nacemento | 18 de maio de 1920 | ||
Lugar de nacemento | Santa Fe, Arxentina | ||
Falecemento | 14 de maio de 1983 | ||
Lugar de falecemento | Santa Fe, Arxentina | ||
Posición | Dianteiro | ||
Carreira xuvenil | |||
Gimnasia y Esgrima de Santa Fe | |||
Carreira sénior | |||
Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
1940–1945 | CA Newell's Old Boys | 110 | (67) |
1945-1948 | CA San Lorenzo | 98 | (66) |
1949-1952 | Independiente de Santa Fe | 44 | (27) |
1952-1953 | Portuguesa Desportos | 17 | (5) |
1954 | CA San Lorenzo | 4 | (0) |
Total | 273 | (165) | |
Selección nacional | |||
1942-1947 | Arxentina | 19 | (19) |
Adestrador | |||
1962 | CA San Lorenzo de Almagro | ||
Na rede | |||
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
René Alejandro Pontoni, nado o 18 de maio de 1920 en Santa Fe e finado o 14 de maio de 1983 foi un xogador e adestrador de fútbol arxentino.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Pontoni comezou a xogar no Gimnasia y Esgrima de Santa Fe, de aí pasou a Newell's Old Boys en 1940. Tres anos despois Newell's acada o seu primeiro título internacional, a Copa de Ouro Rioplatense, torneo amigábel disputado co sistema de Todos contra todos entre Nacional, Peñarol, Boca Juniors, San Lorenzo, Racing Club e CA Independiente.
En 1945 fichou polo San Lorenzo de Almagro, deixando o Newell's cuns números que o converten no xogador coa mellor media de goles/encontro da historia do club.
Debutou con San Lorenzo o 22 de abril de 1945, anotando tres goles. Un ano despois o equipo logra o Campionato de Primeira División arxentina, formando unha dianteira histórica, o terceto de ouro con Farro e Martino. Ese ano tamén realizaron unha xira por Europa.
A súa carreira en San Lorenzo truncouse cunha grave lesión en 1948, a fractura da rótula, menisco e ligamentos da perna dereita, despois da cal nunca volveu ser o mesmo xogador.
Unha vez recuperado da lesión fichou polo Independiente de Santa Fe de Colombia, ata 1952 cando fichou polo Portuguesa Desportos brasileira.
En 1954 regresa a San Lorenzo, onde se retirou ese mesmo ano.
Pontoni foi internacional coa Selección de fútbol da Arxentina entre os anos 1942 e 1947, neste tempo disputou tres Copas América (1945, 1946 e 1947) acadando o equipo arxentino o título de campión nas tres ocasións.
Unha vez retirado traballou coma adestrador en diferentes equipos arxentinos, coma San Lorenzo de Almagro.
Palmarés[editar | editar a fonte]
Campionatos Nacionais[editar | editar a fonte]
Título | Club | País | Ano |
---|---|---|---|
Primeira división arxentina | San Lorenzo de Almagro | Arxentina | 1946 |
Campionatos Internacionais[editar | editar a fonte]
Título | Sede | Equipo | Ano |
---|---|---|---|
Copa América | Chile | Selección de fútbol da Arxentina | 1945 |
Copa América | Arxentina | Selección de fútbol da Arxentina | 1946 |
Copa América | Ecuador | Selección de fútbol da Arxentina | 1947 |
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Tomás Rodríguez (7 de xuño de 2008). "El inigualable René "Huevo" Pontoni surgió en los potreros de Santa Fe". El Litoral (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 05 de outubro de 2013. Consultado o 30 de xuño de 2014.
- Nados na provincia de Santa Fe
- Nados en 1920
- Finados en 1983
- Futbolistas da Arxentina
- Dianteiros de fútbol
- Xogadores do CA San Lorenzo de Almagro
- Xogadores do CA Newell's Old Boys
- Xogadores do Club Independiente de Santa Fe
- Xogadores do Associação Portuguesa de Desportos
- Xogadores da selección de fútbol da Arxentina
- Adestradores de fútbol da Arxentina
- Adestradores do CA San Lorenzo de Almagro
- Arxentinos de ascendencia italiana
- Futbolistas gañadores da Copa América