Recoñecemento facial en tres dimensións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O recoñecemento facial en 3D é unha técnica de recoñecemento facial, que se basea na xeometría tridimensional da cara para identificar aos usuarios do sistema. Está demostrado que o recoñecemento en tres dimensións ten unha fiabilidade moito maior que as técnicas que analizan imaxes de dúas dimensións.

Actualmente, o recoñecemento facial en 3D aínda se atopa practicamente en fase de investigación, aínda que varias empresas xa ofrecen solucións comerciais.

Historia[editar | editar a fonte]

A comezos de 2003, os xemelgos israelís Michael e Alex Bronstein, por aquel entón con 22 anos, estudaban no Instituto Israelí de Tecnoloxía. Un dos seus profesores fíxolles a seguinte proposta: "si sodes capaces de desenvolver un sistema capaz de identificarvos, teredes un 100"[1]. E conseguiron o 100. O seu sistema de recoñecemento facial en tres dimensións foi capaz de distinguir aos dous xemelgos, aparentemente idénticos.

Proceso[editar | editar a fonte]

Como no resto de métodos de identificación biométrica, o sistema pasará polas seguintes fases: extracción e rexistro na base de datos do patrón asociado ao usuario, e extracción dun novo patrón e comparación co almacenado, cada vez que se necesita identificar ou verificar a un usuario.

Obtención da mostra[editar | editar a fonte]

A obtención da mostra biométrica, e a posterior transformación nun patrón almacenable nun computador, pasa polas seguintes fases:

  • Captura da cara Usando unha luz dunha frecuencia próxima á infra-vermella:
    • proxéctase unha serie de feixes de luz cara a cara,
    • a estruturada proxectada é distorsionada pola superficie da cara,
    • a cámara rexistra o feixe distorsionado.
  • Proceso de reconstrución 3D En tempo real reconstrúese a superficie da cara:
    • o patrón distorsionado é a entrada do algoritmo de reconstrución
    • crease unha malla 3D empregando triangulación
  • Extracción de características e creación do patrón Obtéñense a partir da imaxe 3D, características puntuais que son invariables no tempo (curvaturas do cranio etc.) A partir desas características, crease un patrón numérico almacenable na base de datos. Este será o patrón que identifica ao usuario, e contra o que será comparado cada vez que intente autenticarse no sistema.

Diferenzas con respecto ó recoñecemento facial en 2D[editar | editar a fonte]

Os sistemas baseados en 3D evitan en maior medida os problemas derivados de cambios na iluminación, orientación da cabeza, ou expresión facial, que afectan moito máis aos sistemas 2D. Segundo a empresa A4Vision, os seus sistemas non se ven afectados pola luz dispoñible, afirmando que o seu sistema pode usarse na completa escuridade[2].

A principal limitación do recoñecemento facial en 3D é a adquisición de imaxes en tres dimensións, que normalmente require unha cámara especial. Esta é unha das razóns polas que os sistemas 3D aparecen bastante máis tarde que os métodos 2D.

Tempos de resposta[editar | editar a fonte]

Segundo os fabricantes, tanto a verificación como a identificación do usuario demoran menos dun segundo[3]. O proceso de recrutamento tomaría entre 5 e 15 segundos[4].

Exemplos de uso[editar | editar a fonte]

  • Organismos oficiais, como algunhas dependencias do estadounidense Department of Homeland Security’s Federal Protective Service, dende o 2005[5].
  • Estacións de transporte público, como a estación intermodal de Denver[6].
  • Control de asistencia dos empregados, como na Asemblea Nacional de Kuwait, que alberga o Parlamento[7].
  • Control da inmigración, como na axencia de inmigración de Singapur[8], que no 2005 comezou a probar o sistema de recoñecemento facial en 3D.
  • En marzo do 2007 saíu a primeira cámara de recoñecemento 3D para control de acceso ao PC[9].
  • Control de acceso a instalacións ou edificios, como a sede do banco suízo Pictet & Cie Banquiers dende 2005[10]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Artigo en CNN.com (10 marzo 2003)
  2. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007. 
  3. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007. 
  4. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007. 
  5. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007. 
  6. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007. 
  7. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007. 
  8. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007. 
  9. "A4Vision". Arquivado dende o orixinal o 09 de agosto de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007. 
  10. "A4Vision". Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 04 de agosto de 2007.