Rebecca Clarke

Este é un artigo de calidade da Galipedia
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Rebecca Clarke
Clarke cunha viola en 1919.
Alcume(s)Anthony Trent
Nacemento27 de agosto de 1886
 Harrow (Londres), Reino Unido Reino Unido
Falecemento13 de outubro de 1979 (93 anos)
 Cidade de Nova York (Nova York), Estados Unidos de América Estados Unidos
NacionalidadeReino Unido
Educada enRoyal Academy of Music e Royal College of Music
Instrumento(s)Viola
Parella/sJames Friskin
Na rede
Rebecca Clarke Society
Musicbrainz: 876477d7-f8a8-46a8-9f19-56b07dfe2cf8 Discogs: 1894872 IMSLP: Category:Clarke,_Rebecca Allmusic: mn0001331757 WikiTree: Clarke-11804 Editar o valor em Wikidata
[ editar datos en Wikidata ]

Rebecca Clarke, nada o 27 de agosto de 1886 en Londres (Inglaterra) e finada o 13 de outubro de 1979 na cidade de Nova York (Estados Unidos), foi unha compositora e violista coñecida especialmente pola súa produción camerística para viola. Nada no borough londiniense de Harrow, estudou na Royal Academy of Music e no Royal College of Music de Londres, posteriormente converteuse nunha das primeiras mulleres en tocar en orquestras profesionais. Sorprendida polo inicio da segunda guerra mundial nos Estados Unidos, estableceuse de xeito permanente na cidade de Nova York e casou co compositor e pianista James Friskin en 1944. Clarke morreu na súa casa de Nova York aos 93 anos de idade.

Aínda que Clarke escribiu pouco, en parte polas súas ideas sobre o rol da muller compositora, a súa obra foi recoñecida pola súa mestría. A maioría das súas obras aínda non foron publicadas (ou foron publicadas recentemente), e foron esquecidas durante moito tempo despois de que deixara de compoñer. O estudo e o interese nas súas composicións reviviu en 1976. A Rebecca Clarke Society creouse no ano 2000 para promover o estudo e a interpretación da súa música.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

O Royal College of Music de Londres, onde Clarke estudou entre 1907 e 1910.

Clarke naceu no barrio londiniense de Harrow, Inglaterra, filla de Joseph Thacher Clarke, un estadounidense, e a súa muller alemá, Agnes Paulina Marie Amalie Helferich.[1] O seu pai estaba interesado na música, e levouna aprender a tocar o violín aos nove anos.[2] Comezou os seus estudos na Royal Academy of Music en 1903, mais foi retirada polo seu pai en 1905 despois de que o seu profesor Percy Hilder Miles propuxéralle matrimonio (posteriormente el deixaríalle o seu violín stradivarius no seu testamento).[Cómpre referencia] Realizou a primeira das súas numerosas viaxes aos Estados Unidos pouco despois de deixar a Royal Academy.[2] Posteriormente estudou no Royal College of Music dende 1907 ata 1910, converténdose nunha das primeiras alumnas de composición de Sir Charles Villiers Stanford.[3] Ante a insistencia de Stanford mudou a súa atención do violín á viola, que estaba comezando a ser vista como un instrumento solista lexítimo.[1] Estudou con Lionel Tertis, que era considerado por algúns como o mellor violista da época.[1] En 1910 compuxo un arranxo de poesía chinesa, chamado "Tears", en colaboración cun grupo de compañeiros do RCM.[2] Tamén cantou baixo a dirección de Ralph Vaughan Williams nun ensemble de estudantes organizado por Clarke para estudar e interpretar a música de Palestrina.[2]

Logo das súas críticas polas relacións extramatrimoniais do seu pai, este botouna da casa e cortoulle o sustento económico.[4] Tivo que deixar o Royal College en 1910 e manterse a si mesma tocando a viola. Clarke converteuse nunha das primeiras mulleres en ser músico profesional nunha orquestra, cando foi seleccionada por Sir Henry Wood para tocar na Queen's Hall Orchestra en 1912.[3][5] En 1916 trasladouse aos Estados Unidos para continuar a súa carreira como intérprete. Unha pequena e lírica peza para viola e piano titulada Morpheus, e composta baixo o pseudónimo de "Anthony Trent", foi estreada no seu recital conxunto coa violonchelista May Muklé en 1918 na cidade de Nova York. Os críticos eloxiaron a "Trent", e ignoraron en gran medida as obras acreditadas a Clarke estreadas no mesmo recital.[4] A súa carreira como compositora alcanzou o seu punto máximo nun breve período de tempo, comezando coa sonata para viola que presentou a un concurso en 1919 patrocinado por Elizabeth Sprague Coolidge, a veciña de Clarke e mecenas das artes. Entre un total de 72 participantes, a sonata de Clarke empatou na primeira posición cunha composición de Ernest Bloch. Coolidge posteriormente declarou gañador a Bloch. Os críticos especularon con que "Rebecca Clarke" era só un pseudónimo do propio Bloch, ou canto menos que non podía ter sido Clarke a que escribira esas pezas,[5] coa idea de que unha muller puidera escribir unha obra era socialmente inconcibible. A sonata foi ben recibida e foi interpretada por primeira vez no festival de música de Berkshire en 1919. En 1921 Clarke volveu facer unha impresionante demostración no concurso de composición de Coolidge co seu trío con piano, aínda que unha vez máis non puido levarse o premio. En 1923 seguiulle unha rapsodia para violonchelo e piano patrocinada por Coolidge, facendo de Clarke a única muller en recibir este patrocinio.[5] Estas tres obras representan o cumio da carreira compositiva de Clarke.[1]

Vida posterior e matrimonio[editar | editar a fonte]

Rebecca Clarke.

En 1924, Clarke embarcouse nunha carreira como solista e intérprete de conxunto en Londres, logo de rematar a súa primeira xira mundial en 1922 e 1923.[6] En 1927 axudou a formar o English Ensemble, un cuarteto con piano no que tamén participaba ela xunto con Marjorie Hayward, Kathleen Long e May Muklé. Tamén tocou en varias gravacións nos anos 1920 e 1930, e participou en transmisións musicais da BBC. A súa produción compositiva reduciuse considerablemente nese período.[1] Con todo, seguiu interpretando, participando na Exposición Colonial de París en 1931 como parte do English Ensemble.[7] Entre 1927 e 1933 mantivo unha relación sentimental co barítono británico John Goss, que tiña oito anos menos que ela e estaba casado.[3] El estreou varias das súas cancións de madurez, dúas das cales lle adicara, "June Twilight" e "The Seal Man". O seu "Tiger, Tiger", completado no momento no que finalizou a súa relación, resultou ser a súa derradeira composición para voz solista ata principios dos anos 1940.[8]

Cando estalou a segunda guerra mundial, Clarke encontrábase nos Estados Unidos visitando aos seus dous irmáns e non puido obter visa para regresar ao Reino Unido. Durante un tempo viviu coas familias dos seus irmáns e posteriormente, en 1942, aceptou un traballo como gobernanta para unha familia de Connecticut.[9] Compuxo 10 obras entre 1939 e 1942, incluída a súa Passacaglia on an Old English Tune.[2] Clarke coñecera ao que sería o seu marido, James Friskin (un compositor, concertista de piano e membro fundador da Juilliard School), cando ambos eran estudantes no Royal College of Music. Ambos retomaron a súa amizade logo dun encontro casual nunha rúa de Manhattan en 1944 e casaron en setembro dese mesmo ano, cando ambos estaban avanzados nos 50 anos. Segundo a musicóloga Liane Curtis, Friskin foi "un home que lle deu [a Clarke] unha sensación de profunda satisfacción e equilibrio".[3]

Clarke ten sido descrita por Stephen Banfield como a compositora británica máis distinguida da xeración de entreguerras.[10] Con todo, a súa produción posterior foi esporádica.[1] Ela sufriu de distimia, unha forma crónica de depresión;[11] a falta de aprobación —ás veces directa desaprobación— que recibiu polo seu traballo fíxoa tamén reticente a compoñer.[3] Clarke non se consideraba capaz de equilibrar a súa vida persoal coas esixencias da composición: "Non podo facelo a non ser que sexa a primeira cousa que pense cada mañá cando me levanto e a última que pense cada noite antes de ir durmir". Despois de casar, deixou de compoñer, a pesar do apoio do seu marido, aínda que seguiu a traballar en arranxos ata pouco antes da súa morte. Clarke tamén deixou de interpretar.[1][3]

Clarke vendeu o stradivarius que herdara e estableceu o premio May Muklé na Royal Academy. O premio aínda é entregado anualmente a violonchelistas excelentes.[12] Despois da morte do seu marido en 1967, Clarke comezou a escribir as súas memorias, tituladas I Had a Father Too (or the Mustard Spoon); que finalizou en 1973 pero que non foron publicadas. Nelas describe os seus primeiros anos, marcados polas frecuentes malleiras do seu pai e que afectaron á súa percepción do seu propio lugar na vida.[3] Clarke morreu en 1979 na súa casa da cidade de Nova York aos 93 anos e foi incinerada.[1]

Música[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Lista de composicións de Rebecca Clarke.
Programa de 1918 amosando a obra de Clarke. Aquí, o seu dúo Morpheus é acreditado baixo o nome de "Anthony Trent".

Boa parte da música de Clarke conta coa viola, da que foi intérprete profesional durante moitos anos. Gran parte da súa produción musical foi escrita para ela mesma e as agrupacións camerísticas integradas por mulleres nas que ela tocou, incluído o Norah Clench Quartet, o English Ensemble, e Aranyi Sisters. Clarke tamén realizou xiras por todo o mundo, especialmente coa violonchelista May Muklé. As súas obras estaban fortemente influenciadas por varias tendencias da música clásica do século XX. Clarke tamén coñeceu a moitos compositores destacados da súa época, entre eles Bloch e Ravel, cos que foi comparada a súa obra.[1]

O impresionismo de Debussy é frecuentemente mencionado en relación coa obra de Clarke, particularmente as súas texturas exuberantes e harmonías modernistas. A Sonata para viola (publicada no mesmo ano que as sonatas para viola de Bloch e Hindemith) é un exemplo disto, co seu tema pentatónico inicial, espesas harmonías, a súa natureza emocionalmente intensa, e as súas texturas densas e ritmicamente complexas. A Sonata continúa a formar parte do repertorio estándar para viola. Morpheus, composta un ano antes, foi a súa primeira obra extensa, logo de máis dunha década de cancións e miniaturas. A Rhapsody que Coolidge patrocinou é a obra máis ambiciosa de Clarke: dura aproximadamente 23 minutos, con ideas musicais complexas e tonalidades ambiguas que contribúen aos estados de ánimo cambiantes da peza. En contraste, Midsummer Moon, escrita ao ano seguinte, é unha miniatura lixeira, cunha liña de violín só que semella flotar.[4]

Ademais da súa produción camerística para cordas, Clarke escribiu numerosas cancións. Case todas as primeiras pezas de Clarke son para voz solista e piano. O seu Tiger, Tiger de 1933, un arranxo do poema The Tyger de William Blake, é escuro e melancólico, case expresionista. Traballou nel durante cinco anos excluíndo outras obras durante a súa tumultuosa relación con John Goss e revisouna en 1972.[5] A maioría das dúas cancións, con todo, son de natureza máis lixeira. As súas primeiras obras foron cancións de salón, e pasou a construír un corpo de obras a partir principalmente dos textos clásicos de Yeats, Masefield, e A.E. Housman.[1]

Entre 1939 e 1942, o último período prolífico próximo ao final da súa carreira como compositora, o seu estilo tornouse máis claro e contrapuntístico, con énfase en elementos motívicos e estruturas tonais, os sinais de identidade do neoclasicismo. Dumka (1941), unha obra para violín, viola e piano recentemente publicada, reflicte os estilos folclóricos de Europa do Leste de Bartók e Martinů.[5] A Passacaglia on an Old English Tune, tamén de 1941 e estreada pola propia Clarke, está baseada nun tema atribuído a Thomas Tallis que aparece ao longo da obra. A peza é modal, principalmente escrita no modo dórico, mais aventúrase no modo frixio rara vez oído. A obra está adicada a "BB", aparentemente a sobriña de Clarke, Magdalen; os estudosos teñen especulado con que a dedicatoria é dirixida máis probablemente a Benjamin Britten, quen organizou un concerto en conmemoración da morte do amigo de Clarke e a súa maior influencia Frank Bridge.[13] O Prelude, Allegro, and Pastorale, tamén composto en 1941, é outra peza de influencia neoclásica, escrita para clarinete e viola (orixinalmente para o seu irmán e a súa cuñada).[4]

Clarke non compuxo obras a grande escala como sinfonías. A súa produción total de composicións comprende 52 cancións, 11 obras corais, 21 pezas de cámara, o Trío con piano, e a Sonata para viola.[5] A súa obra foi case esquecida durante moito tempo, mais o interese na mesma reviviu en 1976 a raíz dunha retransmisión dun programa de radio no seu 90 aniversario. Máis da metade das composicións de Clarke permanecen aínda sen publicar e na posesión persoal dos seus herdeiros, xunto coa maioría dos seus escritos.[11] Con todo, a principios dos anos 2000 moitas das súas obras foron impresas e gravadas.[14] Algúns exemplos de publicacións recentes inclúen dous cuartetos e Morpheus, publicadas en 2002.[4]

A recepción moderna da obra de Clarke ten sido xeralmente positiva. Unha crítica de 1981 da súa Sonata para viola cualificouna como unha "peza reflexiva, ben construída dunha compositora relativamente descoñecida";[15] unha crítica de 1985 sinalou a "intensidade emocional e o uso de cores sonoras sombrías".[16] Andrew Achenbach, na súa crítica dunha gravación de Helen Callus de varias obras de Clarke, referiuse a Morpheus como "sorprendente" e "lánguida".[17] Laurence Vittes sinalou que o Lullaby de Clarke era "moi doce e tenro".[18] Unha crítica de 1987 concluíu que "parece sorprendente que este tipo de música esplendidamente escrita e profundamente móbil teña permanecido na escuridade todos estes anos".[19]

A Sonata para viola foi a protagonista do recoñecemento do programa de radio da BBC Radio 3 Building a Library o 17 de outubro de 2015. A primeira recomendación, escollida por Helen Wallace, era a de Tabea Zimmermann (viola) e Kirill Gerstein (piano).[20]

Selección de obras[editar | editar a fonte]

Música de cámara
  • 2 Pieces: Lullaby and Grotesque para viola (ou violín) e violonchelo (ca. 1916)
  • Morpheus para viola e piano (1917–1918)
  • Sonata para viola (ou violonchelo) e piano (1919)
  • Piano Trio (1921)
  • Rhapsody para violonchelo e piano (1923)
  • Passacaglia on an Old English Tune para viola (ou violonchelo) e piano (?1940–1941)
  • Prelude, Allegro and Pastorale para viola e clarinete (1941)
Vocal
  • Shiv and the Grasshopper para voz e piano (1904); texto de The Jungle Book de Rudyard Kipling
  • Shy One para voz e piano (1912); texto de William Butler Yeats
  • He That Dwelleth in the Secret Place (Salmo 91) para solistas e coro mixto (1921)
  • The Seal Man para voz e piano (1922); texto de John Masefield
  • The Aspidistra para voz e piano (1929); texto de Claude Flight
  • The Tiger para voz e piano (1929–1933); texto de William Blake
  • God Made a Tree para voz e piano (1954); texto de Katherine Kendall
Coral

Rebecca Clarke Society[editar | editar a fonte]

A Rebecca Clarke Society foi creada en setembro de 2000 para promover a interpretación, o estudo, e o coñecemento da obra de Rebecca Clarke. Fundada polos musicólogos Liane Curtis e Jessie Ann Owens, e con sede no Studies Research Center da Universidade Brandeis, a Sociedade ten promovido a gravación e o estudo da obra de Clarke, incluíndo varias estreas mundiais, gravacións de material non publicado, e numerosas publicacións en revistas.[21]

A Sociedade puxo a disposición do público composicións antes inéditas da herdanza de Clarke. Binnorie, unha canción de 20 minutos baseada no folclore celta, foi descuberta en 1997 e non foi estreada ata 2001. Máis de 25 obras inéditas foron publicadas dende a creación da Sociedade. Varias obras de cámara de Clarke, incluída Rhapsody para violonchelo e piano, e Cortège, a súa única obra para piano, foron gravadas por primeira vez en 2000 polo selo Dutton, empregando material da casa de Clarke. En 2002, a Sociedade organizou e patrocinou a estrea internacional das sonatas para violín de 1907 e 1909.[22]

A presidenta da Rebecca Clarke Society, Liane Curtis, é a editora de A Rebecca Clarke Reader, orixinalmente publicado por Indiana University Press en 2004. O libro foi retirado da circulación pola editorial debido ás queixas do xerente da casa de Clarke sobre a citación de exemplos de escritos non publicados de Clarke.[23] Con todo, o Reader xa foi reeditado pola propia Rebecca Clarke Society.[24]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 Ponder, Michael (2004). "Clarke, Rebecca Helferich (1886–1979)". Oxford Dictionary of National Biography (en inglés). Oxford University Press. (require subscrición)
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Curtis, Liane (2005). "Rebecca Clarke and the British Musical Renaissance". En Curtis, Liane. A Rebecca Clarke reader (en inglés). Rebecca Clarke Society. pp. 19–42. ISBN 978-0-9770079-0-5. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Curtis, Liane (maio de 1996). "A Case of Identity" (PDF). Musical Times (en inglés). pp. 15–21. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Ponder, Michael (2000). Rebecca Clarke: Midsummer Moon. Dutton Laboratories
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Curtis, Liane. "Rebecca Clarke". Grove Music Online (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 21 de xullo de 2007. Consultado o 9 de xullo de 2016.  (require subscrición)
  6. ↑ Reich, Nancy B. (2005). "Rebecca Clarke: An Uncommon Woman". En Curtis, Liane. A Rebecca Clarke reader (en inglés). Rebecca Clarke Society. pp. 10–18. ISBN 978-0-9770079-0-5. 
  7. ↑ Clarke, Rebecca (Outono de 1931). "La Semaine Anglaise at the Paris Colonial Exhibition". BMS Bulletin (en inglés). New Series I. pp. 7–11. 
  8. ↑ Stein, Deborah (2005). "'Dare seize the fire': An introduction to the songs of Rebecca Clarke". En Curtis, Liane. A Rebecca Clarke Reader (en inglés). Rebecca Clarke Society. pp. 43–78. ISBN 978-0-9770079-0-5. 
  9. ↑ Ammer, Christine (2001). Unsung: A History of Women in American Music (en inglés) (2ª ed.). Amadeus. p. 167. ISBN 1-57467-058-1. 
  10. ↑ Banfield, Stephen (1995). "Clarke, Rebecca (Thacher)". The Norton/Grove Dictionary of Women Composers. W.W. Norton and Co. p. 120. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Curtis, Liane (2003). "When Virginia Woolf met Rebecca Clarke". Newsletter of the Rebecca Clarke Society. 
  12. ↑ Schleifer, Martha Furman (2000). Notas ao programa da Sonata para viola e piano de Clarke. Hildegard Publishing Company.
  13. ↑ Curtis, Liane (1999). Notas ao programa de "Passacaglia on an Old English Tune". Hildegard Publishing Company.
  14. ↑ Curtis, Liane, ed. (2005). A Rebecca Clarke reader (en inglés). The Rebecca Clarke Society. pp. 3–5. 
  15. ↑ "Review: Britten. Lacrymae, Op. 48, Clarke. Viola Sonata". Gramophone (en inglés). xullo de 1981. p. 48. 
  16. ↑ "Review: Clarke. Viola Sonata". Gramophone (en inglés). xullo de 1985. p. 42. 
  17. ↑ Achenbach, Andrew (febreiro de 2003). "Review: A Portrait of the Viola". Gramophone (en inglés). p. 65. 
  18. ↑ Vittes, Laurence (novembro de 2005). "Viola View". Gramophone (en inglés). p. 49. 
  19. ↑ "Review: Clarke. Piano Trio". Gramophone (en inglés). marzo de 1987. p. 75. 
  20. ↑ "Programa do 17 de outubro de 2015 de Building a Library" (en inglés). BBC. 17 de outubro de 2015. Consultado o 8 de xullo de 2016. 
  21. ↑ "About the Rebecca Clarke Society" (en inglés). Rebecca Clarke Society. Arquivado dende o orixinal o 23 de setembro de 2010. Consultado o 10 de xullo de 2016. 
  22. ↑ "News and Events" (en inglés). Rebecca Clarke Society. Arquivado dende o orixinal o 09 de novembro de 2010. Consultado o 10 de xullo de 2016. 
  23. ↑ Byrne, Richard (16 de xullo de 2004). "Silent Treatment". The Chronicle of Higher Education (en inglés). Consultado o 10 de xullo de 2016. 
  24. ↑ "A Rebecca Clarke Reader" (en inglés). Rebecca Clarke Society. Consultado o 10 de xullo de 2016. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Callus, Helen, Robert McDonald, Rebecca Clarke, Freda Swain, Janetta Gould, e Pamela Harrison, A portrait of the viola Rebecca Clarke and her contemporaries, Londres: ASV, 2002. OCLC 50508857
  • Curtis, Liane e Rebecca Clarke, A Rebecca Clarke reader, Bloomington: Indiana University Press, 2004. ISBN 0-253-34395-X
  • Man, Pauline, The viola in early 20th century music: a performer's analysis of works by rebecca Clarke, Paul Hindemith and Ernest Bloch, St. Lucia, Qld., 2005. OCLC 70258151
  • Ann M. Woodward, program notes to Clarke's Sonata for Viola and Piano, J. & W. Chester, Ltd., 1985.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rebecca_Clarke&oldid=6413163»