Rálidos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Rallidae»)
Rallidae
Rango fósil: Eoceno temperán- Actual

Gallinula tenebrosa
Clasificación científica
Reino: Animalia
Clase: Aves
Orde: Gruiformes
Familia: Rallidae
Rafinesque, 1815
Xéneros

Uns 40 xéneros vivos, e ver texto.

Os rálidos (Rallidae) son unha gran familia de aves de mediano a pequeno tamaño que viven no chan de distribución cosmopolita. A familia comprende, entre outros as galiñolas, galiñas/pitas de auga/río, poliñas, camóns, rascóns ou guións de paspallás, con varias especies que viven en Galicia pertencentes aos xéneros Fulica, Gallinula, Porzana, Porphyrio, Rallus e Crex. Moitas especies están asociadas con zonas húmidas, aínda que a familia ten especies que poden encontrarse en todos os hábitats terrestres excepto os desertos secos, rexións polares e áreas alpinas por riba da liña das neves. O hábitat máis común dos rálidos son as marismas e os bosques densos. Gústalles especialmente a vexetación densa. Os rálidos poden encontrarse en todos os continentes agás na Antártida. Hai numerosas especies propias de illas.[1]

Morfoloxía[editar | editar a fonte]

A galiñola (Gallinula chloropus) é un dos rálidos que vive en Galicia.
Takahē da illa Sur de Nova Zelandia (Porphyrio hochstetteri) visto por detrás, mostrando as súas plumas rémixes curtas, suaves e esponxosas típicas dos rálidos non voadores.

Os rálidos son unha familia bastante homoxénea de aves que viven no chan de pequeno a medio tamaño, que miden de 12 cm a 63 cm de lonxitude e pesan de 20 g a 3.000 g. Algunhas especies teñen pescozos longos e en moitos casos están comprimidas lateralmente.

O bico destas aves é moi variable dentro da familia. Nalgunhas especies é máis longo que a cabeza (como no Rallus crepitans americano), noutros pode ser curto e ancho (como nas galiñolas do xénero Fulica), ou masivo (como nos Porphyrio).[2] Algunhas galiñolas teñen un escudo frontal, que é unha extensión carnosa en dirección posterior do bico superior; o máis complexo é o da Fulica cornuta.[3]

Os rálidos mostran pouco dimorfismo sexual tanto en plumaxe coma en tamaño.

Especies voadoras e non voadoras[editar | editar a fonte]

As ás de todos os rálidos son curtas e arredondadas. O voo dos rálidos con capacidade de voar non é moi potente, pero pode sustentalas durante longos períodos de tempo, e moitas especies migran anualmente. Porén, esta debilidade do seu voo significa que son doadamente levadas polo vento fóra da súa ruta e é común atopar aves errantes, unha cracterística que fixo que colonizasen moitas illas oceánicas afastadas. Ademais, estas aves adoitan preferir correr antes que voar, especialmente en hábitats densos. Algunhas son tamén aves non voadoras durante certos períodos da súa muda.[4]

O imposibilidade de voar de moitos rálidos é un dos mellores exemplos de evolución paralela no reino animal. Das ~150 especies de rálidos historicamente coñecidas, en 31 especies existentes ou extinguidas recentemente evolucionou a perda da capacidade de voar a partir de antepasados voadores.[5] Este proceso creou as poboacións de rálidos endémicas de illas do Pacífico que non poden voar.

Moitos rálidos que viven en illas non poden voar porque nos hábitats das pequenas illas sen mamíferos depredadores non hai necesidade de voar para escapar ou moverse a longas distancias. O voo crea intensas demandas, como, por exemplo, que a quilla e os músculos do voo constitúen un cuarto do peso total da ave nas especies de rálidos voadores. A redución dos músculos de voo, coa correspondente diminución das demandas metabólicas, reduce os gastos de enerxía dos rálidos non voadores.[6] Por iso, a incapacidade de voar fai máis doada a supervivencia e a colonización de illas nas que os recursos son limitados.[7] Isto permite tamén a evolución de rálidos non voadores de diversos tamaños na mesma illa, xa que as especies diversifican os seus nichos.[8]

Ademais do aforro de enerxía, certas características morfolóxicas afectan tamén á evolución dos rálidos. Teñen ás relativamente acurtadas, o cal, en combinación cos seus hábitos terrestres e comportamento pouco voador, acelera a evolución da perda da capacidade de voar, que pode ser moi rápida;[9] por exemplo, a Porzana palmeri tardou só uns 125.000 anos en perder a capacidade de voar e reducir as súas ás, hoxe curtas e grosas, que só usa para equilibrarse cando corre rápido.[10] Argumentouse que a evolución da perda do voo nos rálidos sería posible medila en xeracións máis que en milenios.[7]

Outro factor que contribúe á aparición de especies non voadoras é un clima que non faga necesaria unha migración estacional a longa distancia; isto evidénciase pola tendencia a que evolucione a perda do voo con moita maior frecuencia nas illas tropicais que nas illas temperadas ou polares.[11]

É paradoxal que se os rálidos son remisos a voar, a evolución da perda do voo necesitase primeiro que se producise unha gran dispersión ata chegaren a illas afastadas.[12] Non obstante, tres especies de rálidos de pouco peso, que son: Gallirallus philippensis, Porphyrio porphyrio e Porzana tabuensis, teñen unha persistente alta capacidade de dispersión a longas distancias entre illas do Pacífico,[12] aínda que só as dúas últimas deron lugar a especies endémicas non voadoras en illas do Pacífico.[13] Examinando a filoxenia de G. philippensis parece claro que, aínda que a especie é polifilética, non é o devanceiro da maioría dos seus supostos descendentes non voadores, o que indica que a condición non voadora evolucionou nos rálidos antes de que a especiación fose completa.[13]

Unha consecuencia do menor gasto de enerxía dos rálidos non voadores de illas foi tamén asociada coa evolución da súa "tolerancia" e "aproximabilidade" (non atacan se se aproxima outro animal).[11] Isto observouse tamén noutras aves, por exemplo, os Cyanistes caeruleus de Córsega (que non son rálidos) mostran un baixo nivel de agresión e un comportamento reducido de defensa territorial en comparación cos seus conxéneres da zona continental europea,[14] pero esta tolerancia pode estar limitada aos seus parentes próximos.[15] O fenómeno altruísta da seleción de parentesco resultante reasigna os recursos para producir menos crías que son máis competitivas e beneficiaría á poboación no seu conxunto, en vez de seguir a estratexia de producir moitas crías que terían menos fitness.[11] Desafortunadamente, coa ocupación humana da maioría das illas nos pasados 5.000 a 35.000 anos, a selección indubidablemente fixo reverter a tolerancia aumentando a cautela ante os humanos e depredadores, facendo que as especies mal equipadas para ese cambio fosen susceptibles á extinción.[11]

Comportamento e ecoloxía[editar | editar a fonte]

En xeral os rálidos son xeralistas omnívoros. Moitas especies comen invertebrados, e tamén froitas e brotes. Unhas poucas especies son principalmente herbívoras.[1] As chamadas que emiten os rálidos varían en adoitan ser bastante altas. Algunhas son como asubíos ou chíos, mentres que outras non parecen de aves.[16] As chamadas altas son últiles en zonas de vexetación alta ou pola noite cando é difícil ver aos outros membros da especie. Algunhas chamadas son territoriais.[2]

Os membros máis típicos da familia ocupan zonas de densa vexetación en ambientes húmidos preto de lagos, pantanos ou ríos. As xunqueiras son zonas especialmente favorables. As especies que migran fano de noite.

A maioría aniñan en vexetación densa. En xeral son tímidos, silenciosos e difíciles de observar. A maioría das especies camiñan ou corren vigorosamente coas súas fortes patas e teñen longas dedas que están ben adaptadas a pisar sobre superficies moles e irregulares. Adoitan ter ás curtas e arredondadas e aínda que xeralmente teñen un voo débil, poden cubrir grandes distancias. As especies de illas son a miúdo non voadoras e moitas delas están agora extinguidas debido á introdución de predadores terrestres, como gatos, ratas e porcos.

Moitas especies que viven en xunqueiras son silenciosas (deixando á parte as chamadas altas que fan ás veces), crepusculares e teñen corpos aplanados lateralmente. A especie máis pequena é Coturnicops exquisitus, de 13 cm de lonxitude e 25 gramos. A maior é o takahē de Nova Zelandia, de 65 cm e 2,7 kg.

Reprodución[editar | editar a fonte]

O comportamento reprodutor de moitas especies de rálidos coñécese pouco. A maioría crese que son monógamas, aínda que tamén hai casos de polixinia e poliandria.[17] Na maior parte dos casos poñen de cinco a dez ovos. Tamén se sabe de postas de só un ovo ou de quince.[17] Os ovos non sempre eclosionan ao mesmo tmpo. Os poliños son móbiles despois duns poucos días. Xeralmente dependen dos seus pais ata que empluman, o que ocorre arredor do mes de idade.[3]

Relacións cos humanos[editar | editar a fonte]

O Gallirallus owstoni de Guam é un exemplo de especie de rálido de illa que foi moi afectada pola introdución de especies.

Algúns dos rálidos grandes e máis abundantes son cazados e os seus ovos recollidos como alimento.[18] O Gallirallus wakensis foi cazado ata a extinción pola esfameada gornición militar xaponesa da illa de Wake cando se bloquearon as subministracións á illa durante a Segunda guerra mundial.[19] Polo menos dúas especies, a Gallinula chloropus e a Porphyrio martinicus, foron nalgún tempo consideradas pragas.[18]

Ameazas e conservación[editar | editar a fonte]

Debido á súa tendencia a facérense non voadoras, moitas especies de illas foron incapaces de soportar a introdución de especies foráneas. A extinción máis drástica causada polos humanos ocorreu no océano Pacífico cando se produciu a colonización de Melanesia, Polinesia e Micronesia, durante a cal se estima que se extinguiron entre 750 e 1.800 especies de aves, a metade das cales eran rálidos.[20] Algunhas especies que chegaron preto da extinción, como o Gallirallus sylvestris da illa Lord Howe, Australia, e o takahē de Nova Zelandia, experimentaron unha modesta recuperación debido aos esforzos das organizacións conservacionistas. O rálido de Guam Gallirallus owstoni chegou perigosamente preto da extinción ao introducirse a serpe Boiga irregularis na illa, pero algúns dos últimos individuos que quedaban foron mantidos en catividade e reproducíronse ben, aínda que os intentos de reintroducilos na natureza tiveron resultados variados.

Sistemática e evolución[editar | editar a fonte]

A familia Rallidae foi creada (co nome Rallia) polo erudito francés Constantine Samuel Rafinesque en 1815.[21][22] A familia foi tradicionalmente agrupada con dous familias de aves grandes, as grúas e as avetardas, e varias familias menores de aves anfibias de mediano tamaño normalmente "primitivas", formando entre todas a orde Gruiformes. A taxonomía de Sibley-Ahlquist alternativa, eleva a familia á categoría de orde, co nome Ralliformes. Dada o insegura que é a monofilia dos gruiformes, isto pode ser correcto ou non. Por outra parte, ese grupo incluiría probablemente tamén aos Heliornithidae, un grupo exclusivamente tropical que presenta certa evolución converxente cos Podicipediformes, e xeralmente xúntase cos rálidos no taxon Ralli.

Xéneros vivos[editar | editar a fonte]

Rallina fasciata
Rallus aquaticus
Porzana porzana inmatura

Adicionalmente, hai moitos rálidos prehistóricos pertencentes a xéneros actuais, coñecidos só por restos fósiles ou subfósiles, como o rálido de Ibiza Rallus eivissensis. Estes non figuran nesta lista.

Debuxo de Pieter van den Broecke de 1617 do rálido de Mauricio, Aphanapteryx bonasia (á dereita).

Filoxenia[editar | editar a fonte]

Cladograma da filoxenia dos rálidos baseada no traballo de John Boyd.[23]

?Rougetius

Rallinae

Anurolimnas

?Biensis

Rallus

?Gymnocrex

Gallirallus

?†Aphanapteryx

?†Erythromachus

Dryolimnas

Crex

Lewinia

Gallinulinae
Pardirallini

Pardirallus

Mustelirallus

Amaurolimnas

Aramides

Gallinulini

?Pareudiastes

Tribonyx

Porzana

Paragallinula

Gallinula

Fulica

Porphyrioninae
Porphyrionini

Aphanocrex

Porphyrio

Himantornithini

Himantornis

Megacrex

Aenigmatolimnas

Poliolimnas

Gallicrex

Amaurornis

Zaporniini

Rallina

Zapornia

Laterallinae

Micropygia

Rufirallus

Laterallus

?Mundia

Creciscus

Coturnicops

Hapalocrex

Limnocrex

Xéneros extintos recentemente[editar | editar a fonte]

  • Xénero Nesotrochis (3 especies; extinción prehistórica ou posterior)
  • Xénero Diaphorapteryx (extinto no século XIX)
  • Xénero Aphanapteryx (2 especies; extinto a mediados do xéculo XVIII)
  • Xénero Cabalus (de Chatham, ás veces incluído en Gallirallus; extinto contra 1900)
  • Xénero Mundia (de Ascensión, aneriormente incluído en Atlantisia; extinto a finais do século XVII)
  • Xénero Aphanocrex (de Santa Helena, antes incluído en Atlantisia; extinto no século XVI)

O rálido non descrito de Fernando de Noronha, de xénero e especie indeterminado, probablemente sobreviviu ata tempos históricos.

Extincións prehistóricas do final do Cuaternario[editar | editar a fonte]

Rexistro fósil[editar | editar a fonte]

As especies fósiles de rálidos extinguidas hai moito tempo en época prehistórica están abundantemente documentadas en formacións xeolóxicas ben estudadas de Europa[25] e Norteamérica, e en estratos estudados menos exhaustivamente noutras partes do mundo:

  • Xénero Eocrex (Eoceno temperán de Wasatch de Steamboat Springs, EUA; Eoceno tardío – ?Oligoceno e Isfara, Taxiquistán)
  • Xénero Palaeorallus (Eoceno temperán de Wasatch de Wyoming, EUA)
  • Xénero Parvirallus (Eoceno medio a temperán de Inglaterra)
  • Xénero Fulicaletornis (Eoceno medio de Bridger de Henry's Fork, EUA)
  • Xénero Latipons (Eoceno medio de Lee-on-Solent, Inglaterra)
  • Xénero Ibidopsis (Eoceno medio de Hordwell, Reino Unido)
  • Xénero Quercyrallus (Eoceno tardío -? Oligoceno tardío de Francia)
  • Xénero Belgirallus (Oligoceno temperán de Europa)
  • Xénero Rallicrex (Oligoceno medio/tardío de Corbula de Kolzsvár, Romanía)
  • Rallidae gen. et sp. indet. (Oligoceno tardío de Billy-Créchy, Francia)[26]
  • Xénero Palaeoaramides (Oligoceno tardío/temperán – Mioceno tardío de Francia)
  • Xénero Rhenanorallus (Oligoceno tardío/Mioceno temperán de Mainz Basin, Alemaña)
  • Xénero Paraortygometra (Oligoceno tardío/?Mioceno temperán -? Mioceno medio de Francia) – inclúe Microrallus
  • Xénero Australlus (Oligoceno tardío – Mioceno medio de Queensland, Australia)
  • Xénero Pararallus (Oligoceno tardío? – Mioceno tardío de Europa) – posiblemente pertence a Palaeoaramides
  • Rallidae gen. et sp. indet. (Mioceno medio/temperán de Bathans de Otago, Nova Zelandia)[27]
  • Rallidae gen. et sp. indet. (Miocenomedio/temperán de Bathans de Otago, Nova Zelandia)[28]
  • Xénero Miofulica (Mioceno medio das areas negras de Antuerpen de Antuerpen, Bélxica)
  • Xénero Miorallus (Mioceno medio de Sansan, Francia -? Mioceno tardío de Rudabánya, Hungría)
  • XéneroYoungornis (Mioceno medio de Shanwang de Linqu, China)
  • Rallidae gen. et sp. indet. (Mioceno medio de Sajóvölgyi de Mátraszõlõs, Hungría)[29]
  • Rallidae gen. et sp. indet. (Mioceno medio de Grive-Saint-Alban, Francia)[30]
  • Rallidae gen. et sp. indet. (Mioceno tardío de Lemoyne Quarry, EUA)
  • Rallidae gen. et sp. indet. UMMP V55013-55014; UMMP V55012/V45750/V45746 (Plioceno tardío de Rexroad de Saw Rock Canyon, EUA)
  • Rallidae gen. et sp. indet. UMMP V29080 (Plioceno tardío de Rexroad de Fox Canyon, EUA)
  • Xénero Creccoides (Plioceno tardío/Plistoceno temperán de Blanco de Crosby County, EUA)
  • Rallidae gen. et sp. indet. (Bermuda, Atlántico occidental)
  • Rallidae gen. et sp. indet. (antes Fulica podagrica) (Plioceno tardío de Barbados)[31]
  • Xénero Pleistorallus (Plistoceno medio de Nova Zelandia).[32] O holotipo de Pleistorallus flemingi está na colección do Museum of New Zealand Te Papa Tongarewa.[33]

De situación dubidosa aquí[editar | editar a fonte]

Estes taxons non é seguro que sexan rálidos:

  • Xénero Ludiortyx (Eoceno tardío) – inclúe "Tringa" hoffmanni, "Palaeortyx" blanchardi e "P." hoffmanni
  • Xénero Telecrex (Eoceno tardío de Irdin Manha da montaña Cheminea, China)
  • Xénero Amitabha (Eoceno medio de Bridger de Forbidden City, EUA) – un fasiánido?
  • Xénero Palaeocrex (Oligoceno temperán de Trigonias Quarry, EUA)
  • Xénero Rupelrallus (Oligoceno temperán de Alemaña)
  • Neornithes incerta sedis (Oligoceno tardío de Riversleigh, Australia)[34]
  • Xénero Euryonotus (Plistoceno da Arxentina)

O presunto escolopácido Limosa gypsorum (Eoceno tardío de Montmartre, France) é ás veces considerado un rálido e situado no xénero Montirallus.[35]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 Horsfall & Robinson (2003): pp. 206–207
  2. 2,0 2,1 Horsfall & Robinson (2003): p. 208
  3. 3,0 3,1 Horsfall & Robinson (2003): p. 210
  4. Horsfall & Robinson (2003): p. 209
  5. Kirchman (2012)
  6. McNab & Ellis (2006)
  7. 7,0 7,1 McNab (1994)
  8. Trewick (1997)
  9. Livezey 2003
  10. Slikas et al. (2002)
  11. 11,0 11,1 11,2 11,3 McNab 2002
  12. 12,0 12,1 McNab and Ellis 2006
  13. 13,0 13,1 Kirchman 2012
  14. Perret and Blondel 1993
  15. Granjon and Cheylan 1989
  16. Horsfall & Robinson (2003): p.207
  17. 17,0 17,1 Horsfall & Robinson (2003): pp. 209–210
  18. 18,0 18,1 Horsfall & Robinson (2003): p. 211
  19. BLI (2007)
  20. Steadman (2006)
  21. Rafinesque, Constantine Samuel (1815). Analyse de la nature ou, Tableau de l'univers et des corps organisés (en French). Palermo: Self-published. p. 70. 
  22. Bock, Walter J. (1994). History and Nomenclature of Avian Family-Group Names. Bulletin of the American Museum of Natural History. Number 222. New York: American Museum of Natural History. pp. 136, 252. 
  23. Boyd, John (2007). "GRUAE I- Opisthocomiformes & Gruiformes". Consultado o 30 December 2015. 
  24. "Vitirallus watlingi; holotype". Collections Online. Museum of New Zealand Te Papa Tongarewa. Consultado o 18 July 2010. 
  25. Mlíkovský (2002)
  26. Unha especie pequena de rálido: Hugueney et al. (2003)
  27. Ducias de cranios principalmente rotos e illados e ósos das extremidades dun rálido do tamaño dun Gallirallus striatus ou pequeno Gallirallus philippensis: Worthy et al. (2007)
  28. Óso cadrado (MNZ S.40957) e 2 fémures (MNZ S.42658, S.42785) dun rálido do tamaño dun gran Gallirallus philippensis: Worthy et al. (2007)
  29. Varios ósos das extremidades dun pequeno rálido: Gál et al. (1998–99)
  30. Man parcial dun rálido do tamaño dunha Gallinula chloropus: Ballmann (1969)
  31. Storrs L. Olson: A new species of Nesotrochis from Hispaniola, with notes on other fossil rails from the West Indies (Aves: Rallidae) In: Proceedings of the Biological Society of Washington 87, 38:p 439–450, 1974
  32. Worthy, T.H. (1997). "A mid-Pleistocene rail from New Zealand". Alcheringa: an Australasian journal of palaeontology 21 (1): 71–78. doi:10.1080/03115519708619186. 
  33. "Pleistorallus flemingi; holotype". Collections Online. Museum of New Zealand Te Papa Tongarewa. Consultado o 18 July 2010. 
  34. Espécime QM F40203. Cacho dun carpometacarpo esquerdo dunha ave o tamaño do rálido de Lewin, Lewinia pectoralis. Probablemente dun rálido, pero está demasiado deteriorado para determinar a súa afiliación con máis precisión: Boles (2005)
  35. Olson (1985), Mlíkovský (2002)

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Ballmann, Peter (1969): Les Oiseaux miocènes de la Grive-Saint-Alban (Isère) [The Miocene birds of Grive-Saint-Alban (Isère)]. Geobios 2: 157–204. [en francés cun resumo en inglés] doi 10.1016/S0016-6995(69)80005-7 (resumo en HTML)
  • BirdLife International (BLI) (2007): Wake Island Rail BirdLife Species Factsheet Arquivado 29 de setembro de 2007 en Wayback Machine.. Consultado o 2007-07-04.
  • Boles, Walter E. (2005): A New Flightless Gallinule (Aves: Rallidae: Gallinula) from the Oligo-Miocene of Riversleigh, Northwestern Queensland, Australia. (2005) Records of the Australian Museum 57(2): 179–190. ODF texto completo
  • Dinkins, Walter (2014): The Rail Bird Hunter's Bible. A History of Rail Bird Hunting in the USA. Virtualbookworm.com Publishing.
  • Gál, Erika; Hír, János; Kessler, Eugén & Kókay, József (1998–99): Középsõ-miocén õsmaradványok, a Mátraszõlõs, Rákóczi-kápolna alatti útbevágásból. I. A Mátraszõlõs 1. lelõhely [Middle Miocene fossils from the sections at the Rákóczi chapel at Mátraszőlős. Locality Mátraszõlõs I.]. Folia Historico Naturalia Musei Matraensis 23: 33–78. [Hungarian with English abstract] PDF texto completo
  • Granjon, L., e G. Cheylan (1989): The fate of black rats (rattus-rattus, l) introduced on an island, as revealed by radio-tracking. Comptes Rendus De L Academie Des Sciences Serie Iii-Sciences De La Vie-Life Sciences 309:571–575.
  • Horsfall, Joseph A. & Robinson, Robert (2003): Rails. In: Perrins, Christopher (ed.): Firefly Encyclopedia of Birds. Firefly Books.
  • Hugueney, Marguerite; Berthet, Didier; Bodergat, Anne-Marie; Escuillié, François; Mourer-Chauviré, Cécile & Wattinne, Aurélia (2003): La limite Oligocène-Miocène en Limagne: changements fauniques chez les mammifères, oiseaux et ostracodes des différents niveaux de Billy-Créchy (Allier, France) [The Oligocene-Miocene boundary in Limagne: faunal changes in the mammals, birds and ostracods from the different levels of Billy-Créchy (Allier, France)] [en francés cun resumo en inglés]. Geobios 36(6): 719–731. doi 10.1016/j.geobios.2003.01.002 (resumo en HTML)
  • Kirchman, J. J. (2012). "Speciation of flightless rails on islands: A DNA-based phylogeny of the typical rails of the Pacific". The Auk 129 (1): 56–69. doi:10.1525/auk.2011.11096. 
  • Livezey, B. (2003): Evolution of Flightlessness in Rails (Gruiformes: Rallidae): Phylogenetic, Ecomorphological, and Ontogenetic Perspectives. Ornithological Monographs No. 53. (Libro)
  • McNab, B.K. (1994): Energy conservation and the evolution of flightlessness in birds. Am. Nat. 144(4): 628–642. resumo de HTML e imaxe da primeira páxina
  • McNab, B.K. (2002). "Minimizing energy expenditure facilitates vertebrate persistence on oceanic islands". Ecology Letters 5: 693–704. doi:10.1046/j.1461-0248.2002.00365.x. 
  • McNab, B.K. & Ellis, H.I. (2006): Flightless rails endemic to islands have lower energy expenditures and clutch sizes than flighted rails on islands and continents. Comparative Biochemistry and Physiology A – Molecular & Integrative Physiology 145(3): 295–311. doi 10.1016/j.cbpa.2006.02.025 (texto completo en HTML)
  • Mlíkovský, Jirí (2002): Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe. Ninox Press, Prague. PDF fulltext
  • Perret, P.; Blondel, J. (1993). "Experimental-evidence of the territorial defense hypothesis in insular blue tits". Experientia 49: 94–98. doi:10.1007/bf01928800. 
  • Olson, Storrs L. (1985): Section X.D.2.b. Scolopacidae. In: Farner, D.S.; King, J.R. & Parkes, Kenneth C. (eds.): Avian Biology 8: 174–175. Academic Press, Nova York.
  • Slikas, B.; Olson, Storrs L. & Fleischer, R.C. (2002): Rapid, independent evolution of flightlessness in four species of Pacific Island rails (Rallidae): an analysis based on mitochondrial sequence data. J. Avian Biol. 33(1): 5–14. doi 10.1034/j.1600-048X.2002.330103.x (texto completo en HTML)
  • Steadman, David William (2006): Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Birds. University of Chicago Press. ISBN 0-226-77142-3.
  • Trewick, S. A. (1997). "Flightlessness and phylogeny amongst endemic rails (Aves:Rallidae) of the New Zealand region". Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences 352 (1352): 429–446. PMC 1691940. PMID 9163823. doi:10.1098/rstb.1997.0031.  (texto completo)
  • Worthy, Trevor H.; Tennyson, A.J.D.; Jones, C.; McNamara, J.A. & Douglas, B.J. (2007): Miocene waterfowl and other birds from central Otago, New Zealand. J. Syst. Palaeontol. 5(1): 1–39. doi 10.1017/S1477201906001957 (resumo en HTML)