Pilar Prades
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Pilar Prades Expósito  1928 Bejís, España (pt)  |
| Morte | 19 de maio de 1959 (30/31 anos) Valencia, España |
| Causa da morte | Pena de morte (Garrote ) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | serventa |
| Lingua | Lingua castelá |
Pilar Prades Santamaría, nada en Begís en 1928 e finada en Valencia o 19 de maio de 1959, foi a derradeira muller vítima da pena de morte en España.[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Pilar Prades naceu nunha familia de clase obreira de Begís, no País Valenciano. Aos doce anos trasládase a Valencia para servir de criada. Analfabeta e cun carácter introvertido, cambia varias veces de casa até que en 1954 entra a traballar para o matrimonio de Enric Vilanova e Adela Pascual, que rexentan unha carnizaría na rúa Sagunt de Valencia. Pilar traballa na casa e mesmo atende o mostrador da carnizaría cando se acumulan os clientes. O 19 de marzo, Adela adoece do que nun principio é diagnosticado como unha gripe, e morre. Logo da morte, Enric despide a Pilar, pecha o negocio e marcha de València.
Pilar entra daquela a traballar no domicilio do médico militar Manuel Berenguer e a súa esposa, María del Carmen Cid, recomendada por Aurelia Sanz Hernanz, a cociñeira. Aurelia logo enferma. O doutor Berenguer alármase e ingresa a Aurelia no hospital, onde parece experimentar unha certa mellora. Cando a súa dona presenta os mesmos síntomas, consulta outros especialistas e realizan unha proba diagnóstica para confirmar a presenza de veleno. Sospeitando de Pilar, ponse en contacto con Enric Vilanova. Despois diso, presenta unha denuncia contra Pilar e é exhumado o cadáver de Adela, no que encontran restos de arsénico.
Foi un pote de mataformigas a base de arsénico, encontrado entre as súas pertenzas, o que fixo sospeitar de Pilar Prades como suposta autora do crime, que, malia o consello do seu avogado, declarouse inocente. Foi condenada a morte sen probas, xa que só se autoinculpou logo de trinta e seis horas de tortura e de illamento en mans da Garda Civil, sen comer nin durmir. A súa sentenza foi ratificada polo Tribunal Supremo español.
A execución[editar | editar a fonte]
A execución, polo método do garrote vil, estaba prevista para as seis da mañá do 19 de maio de 1959, pero efectuouse máis de dúas horas despois, á espera dun indulto que non chegou. O verdugo designado para levala a termo, despois de saber que a condenada era unha muller, negouse a matala. Os gardas drogárono e levárono pola forza ao patíbulo.
Cultura popular[editar | editar a fonte]
En 1985, Televisión Española rodou unha serie chamada La huella del crimen, un de cuxos episodios estivo dedicado ao caso de Pilar, que foi interpretada pola actriz Terele Pávez. José Prades, o irmán de Pilar, demandou a TVE e ao guionista por lesións ao honor, demanda que foi desestimada polo Tribunal Supremo español.
A anécdota do verdugo levado ao patíbulo pola forza inspirou a película El verdugo, do director Luis García Berlanga.
No documental español Queridísimos verdugos, do director Basilio Martín Patiño, o verdugo que matou a Pilar Prades é preguntado sobre a execución.
Na Arxentina, a vida de Pilar Prades inspirou o serial radiofónico "La galleguita de la cara sucia", cun grande éxito de audiencia.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ La última vuelta de tuerca Hemeroteca La Vanguardia, 4 de febreiro de 1998 (en castelán)