Papoazul

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Papoazul

Macho da especie
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Passeriformes
Familia: Muscicapidae
Xénero: Luscinia
Especie: L. svecica
Nome binomial
'Luscinia svecica'
(Linnaeus, 1758)
Distribución das subespecies
Distribución das subespecies

Distribución das subespecies

O papoazul (Luscinia svecica) é un paxaro pequeno da familia dos papamoscas (Muscipapidae). (Nalgún tempo foi considerado membro da familias Turdidae, da que fai parte, entre outros, o merlo)[2].

Características[editar | editar a fonte]

Descrición[editar | editar a fonte]

E de tamaño semellante ó papo vermello, mide uns 13 ou 14 cm. A súa constitución é delgada. As ás son curtas e arredondadas, coa terceira e cuarta plumas primarias máis longas cás outras.As patas son longas e finas.A cola é negra con manchas vermellas nas beiras. Ten unha mancha superciliar (cella) branca. O macho ten no papo unha mancha azul con bordos sucesivamente de cor negra, branca e da cor da ferruxe. Algunhas razas como L. svecica svecica do norte de Eurasia teñen no centro da mancha azul outra vermella. Noutras, como L. svecica cyanecula , do centro e sur de Europa esta mancha central e branca. A raza turca L. svecica magna non ten mancha.

As femias son de cores menos brillantes e teñen no papo da cor da crema ou cunha media lúa negra. Os inmaturos teñen manchas e puntos escuros pola parte inferior.

Malia as diferenzas de aspecto entre machos, estudos xenéticos recentes confirmaron que se trata dunha especie única.

Costumes[editar | editar a fonte]

Papoazul de mancha vermella

Os machos teñen un canto forte, moi variado e, ás veces, imitativo que recorda ó do reiseñor. Canta sobre todo pola maña cedo e cando empeza a escurecer.

Son activos durante o día e no crepúsculo. Cazan insectos sobre todo nas beiras cheas de lama dos ríos, en superficies cultivadas e entre o mato. Fas os niños agachados en xeral non lonxe da auga, nun furado no chan, entre herba ou arbustos mestos. a femia pon 6 ou 7 ovos de cor gris azulada clara con puntos castaño avermellados, que son chocados polos dous pais unhas dúas semanas.

Distribución[editar | editar a fonte]

Vive en zonas de bosque húmido ou zonas húmidas con arbustos de Eurasia, con algúns exemplares tamén en Alasca occidental. Son migratorios. No continente europeo a raza coa mancha vermella na gorxa vive no norte e nos Alpes; a raza coa mancha branca vive en Centroeuropa, sur da Europa occidental e parte do sur do continente.

Son migratorios. Os exemplares europeos pasan o inverno no sur de España, norte de África e sur de Asia.

Poboación en Galiza e España[editar | editar a fonte]

O papoazul só aniña no Sistema Central (dende as serras de Béjar e Candelario en Salamanca, ata Somosierra e serra de Ayllón) e Cordilleira Cantábrica, ocupando preferentemente os vales da cara sur. Como migrante destaca no sueste da península (procedente do sur do sahara) e nas Illas Baleares onde inverna un pequeno continxente de papoazuis procedentes doutros países europeos (das subespecies L. s. svecica e L. s. cyanecula).

Luscinia svecica cyanecula

Tamaño da poboación[editar | editar a fonte]

A comezos dos anos 90 estimouse a poboación aniñante en España nunhas 9.000-12.800 parellas. En Europa as estimacións acadan un total de 530.000 parellas reprodutoras (1994). En Galiza aniña no Parque Natural do Invernadoiro.

Existen moi poucos datos sobre a abundancia da especie, así no Sistema Central, nas uceiras da Serra de Ayllón, obtivéronse 0,1 aves/10 ha (1986); nos piñeirais de Gredos, entre 0,5 e 1,3 aves/10 ha, dependendo da altitude (1991). Nos uceirais subcantábricos de Palencia, 5 machos/10 ha (1991). Na Serra de Béjar, Salamanca, a densidade acadada é de 0,46 aves / 10 ha, como media.

Nos últimos anos semella que a súa poboación está a medrar no norte da península.

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]