Organización territorial de Nova Zelandia

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Nova Zelandia está organizada en 16 rexións, que á súa vez se subdividen en 16 cidades e 56 distritos, catro deles autoridades unitarias: Gisborne, Tasman, Nelson e Marlborough. Estas 72 autoridades de goberno local están dirixido por un alcalde. Hai un distrito separadamente deste sistema, o das Illas Chatham.

A rexión é a parte superior nivel de goberno local en Nova Zelandia, Das 16 existentes, doce réxense por un consello rexional elixido, mentres que catro réxense polas autoridades territoriais (o segundo nivel de goberno local), que tamén desempeña as funcións dun consello rexional e, xa que logo, son coñecidos como autoridade unitaria.

Historia e base legal[editar | editar a fonte]

Un consello rexional é un dos consellos rexionais que figuran na parte 1 do anexo 2 da Lei de administración local de 2002. Neste anexo enuméranse os consellos rexionais de Nova Zelandia e a súa Gaceta dos avisos seguintes á súa creación en 1989. A lei de administración local de 2002 tamén os dota de potestades tales como a promoción do desenvolvemento sostible e a situación social, económica, ambiental e cultural das súas comunidades.

As actuais rexións e os seus consellos xorden en 1989, como resultado dun procedemento de fusión levada a cabo en virtude da Lei de administración local de 1974. A extensión xeográfica das rexións baséase en gran medida nas zonas de captación dos ríos neozelandeses. Algúns fronteiras rexionais son idénticas ás fronteiras das autoridades territoriais, pero hai moitas excepcións. O límite sur da rexión de Auckland, por exemplo, curta no centro o distrito de Franklin.

Responsabilidades[editar | editar a fonte]

As autoridades rexionais son os principais responsables da xestión do medio ambiente, incluído a auga, a vertedura de contaminantes e a xestión das costas, ríos e lagos, así como a xestión de inundacións e drenaxe de control, a xestión das terras rexionais; transporte rexional (incluído o transporte público) e portos, a bioseguridade ou o manexo de pragas.

Mentres tanto, as autoridades territoriais son responsables de, a nivel local, o uso da terra e a súa xestión (planificación urbana e rural); rede de servizos públicos como auga, saneamento e a xestión de residuos sólidos; as estradas locais; bibliotecas; parques e reservas, e o desenvolvemento da comunidade. As autoridades rexionais e territoriais son perceptores das taxas de propiedade (impostos sobre a terra), que se utilizan para financiar os planos rexional e territorial das actividades do goberno. A miúdo existe un alto grado de cooperación entre ambos, xa que teñen funcións complementarias.

Funcións de xestión de recursos[editar | editar a fonte]

Os Consellos Rexionais teñen estas funcións específicas en virtude da Lei de Xestión de Recursos de 1991:

  • A planificación para a xestión integrada dos recursos naturais e físicos.
  • A planificación rexional para os usos da terra.
  • A conservación do chan; calidade e cantidade da auga e os ecosistemas acuáticos; os perigos naturais e as substancias perigosas.
  • O control da zona mariña costera.
  • O control a través de recursos consente a adopción, uso, represas ou desviando de auga
  • O control a través de consentimentos de recursos da adopción, uso, represas ou desvíos de auga.
  • O control a través de consentimentos de recursos de descárgaa de contaminantes.
  • O establecemento de normas nun plan rexional para distribuír a auga.

Outras funcións[editar | editar a fonte]

Os Consellos Rexionais tamén teñen a responsabilidade dunha serie de diversas funcións en virtude doutros estatutos:

  • As inundacións dos ríos e baixo o control de Lei da Conservación do Chan e control de ríos de 1941.
  • As reservas recaen nos consellos rexionais en virtude da Lei de Reservas 1977.
  • A Protección civil en virtude da Lei de Protección Civil de 1990.
  • O control de pragas en virtude da Lei de Bioseguridad de 1993.
  • Portos e navegación marítima baixo a Lei de Transporte Marítimo de 1994.
  • Os residuos perigosos en virtude da Lei de HSNO de 1996.
  • A planificación do transporte público en virtude da Lei de Transporte Terrestre de 1998.

Os consellos rexionais tamén obtiveron responsabilidades da supervisión da seguridade de presas na Lei de Edificación de 2004.

Lista de rexións[editar | editar a fonte]

Rexión Capital Illa Área (km²) Poboación(2) Código ISO
1 Northland Whangarei Illa Norte 13.941 154.700 NZ-NTL
2 Auckland Auckland Illa Norte 16.140 1.414.800 NZ-AUK
3 Waikato Hamilton Illa Norte 25.598 402.200 NZ-WKO
4 Bay of Plenty Tauranga Illa Norte 12.447 269.900 NZ-BOP
5 Gisborne (1) Gisborne Illa Norte 8.351 46.000 NZ-GIS
6 Hawke's Bay Napier Illa Norte 14.164 152.700 NZ-HKB
7 Taranaki Nova Plymouth Illa Norte 7.273 107.500 NZ-TKI
8 Manawatu-Wanganui Palmerston North Illa Norte 22.215 229.200 NZ-MWT
9 Wellington Wellington Illa Norte 8.124 473.700 NZ-WGN
10 Tasman (1) Richmond Illa Sur 9.786 46.500 NZ-TAS
11 Nelson (1) Nelson Illa Sur 445 44.700 NZ-NSN
12 Marlborough (1) Blenheim Illa Sur 12.484 44.500 NZ-MBH
13 West Coast Greymouth Illa Sur 23.000 32.300 NZ-WTC
14 Canterbury Christchurch Illa Sur 45.845 552.800 NZ-CAN
15 Otago Dunedin Illa Sur 31.476 203.500 NZ-OTA
16 Southland Invercargill Illa Sur 30.753 93.000 NZ-STL

(1) Estas rexións son: «Unitary Authorities».
(2) Poboación residente estimada o 30 de xuño de 2008 Arquivado 19 de abril de 2009 en Wayback Machine. Statistics New Zealand.

Goberno[editar | editar a fonte]

Os consellos rexionais son elixidos popularmente cada tres anos, de conformidad coa Lei Electoral Local 2001. As eleccións usan o escrutinio uninominal maioritario ou o voto simple transferible. O Presidente dun consello rexional é elixido polos membros do consello electo.

Áreas fóra das fronteiras rexionais[editar | editar a fonte]

Nova Zelandia ten unha serie de illas periféricas que non están incluídos dentro das fronteiras rexionais. As Illas Chatham non se atopan nunha rexión, malia que o seu consello ten algunhas das facultades dun consello rexional en virtude da Lei de Xestión de Recursos. As Illas Kermadec e as Illas subantárticas de Nova Zelandia están habitadas só por un pequeno número de funcionarios do Departamento de Conservación. O Ministro de Conservación está facultado para actuar como un consello rexional para estas illas.

Territorios Dependentes[editar | editar a fonte]

Nova Zelandia tamén ten responsabilidade para asuntos exteriores dos Territorios dependentes das Illas Cook e Niue e administra a dependencia de Tokelau.

Bandeira Escudo Territorio Capital Área Poboación Status
Illas Cook Avarua 240 km² 19.569 (2006) Estado Libre Asociado a Nova Zelandia
Niue Alofi 262 km² 4.076 (2006) Estado Libre Asociado a Nova Zelandia
Tokelau - 10.8 km² 1.449 (2007) Territorio

Reclamacións[editar | editar a fonte]

Na Antártida Nova Zelandia mantén (aínda que conxelado polo Tratado Antártico) a reclamación sobre a Dependencia Ross incluíndo a Illa Scott, as Illas Balleny, e a Illa Sturge.

Bandeira Territorio Capital Área Poboación Status
Dependencia Ross - 450.000 km² - Territorio reclamado por Nova Zelandia

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]