Morcego rubio

Pouco preocupante

Reino:	Animalia
Filo:	Chordata
Clase:	Mammalia
Orde:	Chiroptera
Familia:	Vespertilionidae
Subfamilia:	Vespertilioninae
Xénero:	Nyctalus
Especie:	N. noctula

Nome binomial

Nyctalus noctula
Schreber, 1774

Subespecies

N. noctula subsp noctula, Schreber, (1774)
N. noctula subsp labiata, Hodgson, (1835)
N. noctula subsp lebanoticus, Harrison, (1962)
N. noctula subsp mecklenburcevi, Kuziakin, (1934)

Sinonimia

macuanus, Peters, 1852.

O morcego rubio (Nyctalus noctula) é unha especie de quiróptero da familia Vespertilionidae amplamente espallado por Asia, Europa e parte de África.

Descrición[editar | editar a fonte]

É un morcego de tamaño grande, con orellas grandes e redondeadas. Ten o fociño curto e ancho e as ás, longas e estreitas insírense nos nocellos. O pelame é de cor rubia, coas ás, orellas e fociño de cor castaña escura.

Mide entre 48 e 58 milímetros cun peso entre os 18 e 40 gramos, a súa fórmula dentaria é ${\frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}$ .

Emite dous tipos de ultrasóns uns comezan en 45 kHz e rematan a 25 khz e outros de maior duración de 25 kHz a 19 kHz. Ademais emite sons moi variables, de carácter social, en voo ou dende refuxio, que poden ser escoitados, polo oído humano, a máis de 50 metros.

Distribución[editar | editar a fonte]

Ocupa unha ampla superficie de Eurasia, dende o norte de África, a Península Ibérica, Irlanda e o sur de Escandinavia, até China, Formosa e Vietnam. Esta especie é moi rara na Península Ibérica, téndose citado nuns poucos lugares, principalmente da metade setentrional, entre eles, Galicia.

Hábitat[editar | editar a fonte]

É un morcego forestal, adoitase refuxiar en ocos de árbores, aínda que é posible achalo en caixas refuxio ou en fendas de muros, edificios e pontes, sempre preto de cursos de auga. Os únicos refuxios coñecidos en España sitúanse en parques. Esta especie foi estudada en Navarra, de onde proveñen a maioría dos datos actuais. Comprobouse que un grupo de machos aséntase nesta rexión de forma sedentaria, mentres que as femias non chegan até pasada a época de cría. A final de agosto e en setembro chegan numerosas femias migradoras, que probablemente proceden do centro e norte de Europa. No outono fórmanse as colonias e prodúcense os apareamentos. Sábese que tamén pasan o inverno na Península, migrando no outono, cara a latitudes maiores.

Ameazas[editar | editar a fonte]

A perdida de refuxios pola curta de árbores e en menor medida, o recheo de fendas semella ser a maior ameaza para esta especie. En España, a grafiose dos olmos supuxo a talla de moitas árbores vellas, lugares axeitados para buscar refuxios.