Ninja

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Jiraiya, ninja e personaxe principal do conto Jiraiya Goketsu Monogatari, por Utagawa Kuniyoshi.

Na historia do Xapón, os ninja (忍者, ninja ou shinobi) eran un grupo militar de mercenarios adestrados especialmente en formas non ortodoxas de facer a guerra, nas que se incluía o asasinato, espionaxe, sabotaxe, recoñecemento e guerra de guerrillas, co afán de desestabilizar ao exército inimigo, obter información vital da posición das súas tropas ou lograr unha vantaxe importante que puidese ser decisiva no campo de batalla.

Para os seus propósitos utilizaban unha ampla gama de armas e artefactos como espadas, shuriken ou cadeas, ademais de que eran expertos na preparación de velenos, apócemas e bombas. Do mesmo xeito, eran adestrados no uso da «arte do disfrace», que utilizaban a miúdo para pasar desapercibidos dependendo da situación imperante no lugar no que se tivesen que introducir, a diferenza da típica vestimenta coa que hoxe día se lles identifica.

Poucas organizacións militares foron tan difundidas e ao mesmo tempo tan incomprendidas como os ninjas do Xapón e gran parte da historia deste grupo baséase en mitos ou esaxeracións, o que dificultou o seu estudo e comprensión. Desta forma, ao longo da historia, moitas mortes ocorridas nalgún momento oportuno foron atribuídas a este grupo militar, pero debido ao hermetismo das súas misións é imposible saber exactamente o número de mortes que causaron.

Os ninjas foron tanto temidos como utilizados polos líderes militares debido a que a súa natureza era totalmente contraria aos ideais do samurai. No caso dos samurai, o daimyō non podería expoñelos a traballos como o espionaxe ou asasinatos encubertos, debido a que se eran descubertos a súa reputación quedaría esnaquizada. Por ese motivo preferían contratar a ninjas, que xeralmente procedían de clases sociais baixas, para que realizasen ese tipo de traballos.

As orixes dos shinobi, outra palabra utilizada para referirse a este grupo militar, son incertos, aínda que o seu antecedente máis preciso atópase no século VI da nosa era e non é ata o século XV cando se poden identificar plenamente as súas actividades e características. Do mesmo xeito que os samurai, tiveron o seu momento cume durante o período Sengoku da historia do Xapón, unha etapa de grande inestabilidade e conflitos bélicos pola loita do poder interna do país, que terminaría ao establecerse o shogunato Tokugawa, época onde terían as súas últimas aparicións.

Etimoloxía[editar | editar a fonte]

A palabra ninja (忍者, ninja) é a lectura de tipo on'yomi dos kanji (忍 e 者), utilizados no termo orixinal empregado en idioma xaponés shinobi-non-mono (忍の者), o cal era utilizado para referirse aos practicantes do ninjutsu (忍術) como táctica de guerra e non como arte marcial, onde nin (忍) significa «escabullirse» e jutsu (術) significa «arte» ou «destreza», polo que xuntos o significado é a «arte de escabullirse» ou «arte do sixilo».

A palabra ninja volveuse recorrente na cultura popular posterior á segunda guerra mundial e prevaleceu sobre shinobi-no-mono ou shinobi debido a que era máis fácil de pronunciar para os occidentais.

En épocas distintas e dependendo da zona, os ninjas recibiron distintos nomes.

Historia[editar | editar a fonte]

Antecedentes[editar | editar a fonte]

Moitos académicos sitúan a orixe dos ninjas e o ninjutsu entre o 500 e o 300 a.C. como unha adaptación dos preceptos chineses establecidos no capítulo 13 do libro A arte da guerra de Sun Tzu, que trata sobre o uso de espías e métodos de espionaxe, que posteriormente transformáronse nunha filosofía propia así como un código de conduta chamado ninpo, aínda que non foi até o século VI en que as técnicas de espionaxe foron introducidas ao Xapón cando o Príncipe Shōtoku utilizou este tipo de sistemas para coñecer os motivos reais en disputas civís.

A introdución durante o período Heian (794 - 1185) do Omyodo, unha pseudociencia que incluía a arte da adiviñación e a astroloxía de orixe chinesa, supuxo un grande apoio para a implantación do ninjutsu, debido a que foi fortemente asimilado polos yamabushi e distintos guerreiros no país. Foi finalmente a mediados de devandito período en que o ninjutsu se implantaría definitivamente, cando o clan Hattori asumiu o control da antiga Provincia de Iga (hoxe Prefectura de Mie) e estudaron as técnicas directamente dos yamabushi que vivían no lugar, mediante as cales estableceron as bases da Escola de Iga de ninjutsu.

Actividades no shogunato Kamakura[editar | editar a fonte]

Minamoto no Yoritomo, vencedor das Guerras Genpei, autoproclamouse shōgun (将軍) no ano 1192, título que ata entón fora temporal, co que se estableceu un goberno militar que duraría preto de 700 anos. O establecemento do shogunato marcou o inicio da «época dourada do ninjutsu», a cal duraría polos seguintes catro séculos. Durante este período xurdiron 25 escolas diferentes concentradas nas provincias de Iga e Kōga, que se sumaron á máis antiga de todo Xapón: a Yoshitsune-ryū, fundada polo famoso guerreiro do clan Minamoto, Yoshitsune, anterior ata ao establecemento do shogunato Kamakura (1180 - 1333). Outra escola temperá de ninjutsu, a Kusunoki-ryū, foi fundada por Kusunoki Masashige a mediados do século XIV. A principal diferenza entre ambas escolas anteriormente expostas era que a Yoshitsune-ryū se enfocaba en métodos de pelexa directa, mentres que a Kusunoki-ryū centrábase en actividades de espionaxe, aínda que ambas lle daban suma importancia ao ataque por sorpresa.

Cando o Emperador Go-Daigo intentou recobrar o poder perdido ao establecerse o shogunato como figura máxima do país, o seu movemento desembocou nas Guerras Nanbokuchō (1336 - 1392), período durante o cal xurdiron dous cortes imperiais que se dicían lexítimas. É no Taiheiki, unha crónica deste suceso, onde se documenta a actuación dun ninja como a responsable de que o Castelo Hachimanyama se incendiase: "... a caída deste castelo beneficiaría aos inimigos da Corte do Sur[...] Unha noite, baixo o acubillo da choiva e o vento, Hachimayama foi alcanzado por un moi destro shinobi que lle prendeu lume ao templo."

Máis adiante no mesmo documento atopamos outra referencia ás actividades dos ninja dentro de fortificacións: "En 1367 [...] Tadaoka Rokugoro Saemon eliminou a un shinobi que se introduciu no Castelo Ototsu".

Período Sengoku[editar | editar a fonte]

Unha época decisiva no desenvolvemento deste grupo militar foi durante a Guerra de Ōnin de 1466 - 1467, a cal comezou debido a unha serie de disputas pola sucesión no shogunato Ashikaga, a cal trouxo como consecuencia unha etapa de grande inestabilidade chamada período Sengoku ou «período dos Estados en guerra» (1467-1568). Foi nesta época que os poderosos terratenentes locais tomaron para si mesmos o nome de daimyō (大名, grandes apelidos) e na continua loita de poder recorreron ao uso de ninjas para utilizalos en diversas tarefas como kancho (espías), teisatsu (exploradores), kisho (atacantes por sorpresa) ou koran (axitadores) en provincias inimigas.

Dúas das principais figuras deste período, Takeda Shingen e Uesugi Kenshin, quen ademais foron lendarios rivais, recorreron a espías ninja para estar ao tanto dos movementos do seu contrincante de xeito recorrente.

É importante resaltar que cando os ninja eran contratados como mercenarios para acompañar o exército samurai, eran tratados con moitísimo respecto, máis aínda cando se trataban de ninjas profesionais que pasaban os seus amplos coñecementos de xeración en xeración como os das provincias de Iga e de Kōga, os cales gozaban de gran fama en todo o país.

Medidas tomadas en castelos e mansións[editar | editar a fonte]

Durante este período os principais daimyō, influenciados polas esaxeracións do mito dos ninjas e co afán de evitar ser asasinados, adoptaron varias medidas nos seus castelos e mansións, moitas das cales persisten ata os nosos días. O Castelo Inuyama, por exemplo, contaba con portas corredías na parte traseira dos cuartos privados, onde sempre se atopaban algúns gardas prestos a atacar. Os castelos deste período foron construídos de tal forma que os visitantes puidesen ser vixiados desde o momento en que cruzaban a porta exterior do complexo e accedían ao interior. Para a seguridade, tomábanse serias medidas, como as do Castelo Nijō de Kioto, no cal foi deseñado un piso especial chamado «piso do reiseñor», no que era practicamente imposible camiñar sen que o piso emitise un rumor de alarma.

Os convidades perante o shōgun eran obrigados a vestir pantalóns sumamente longos chamados naga bakama, que cubrían os pés e arrastraban a tea polo chan, o cal dificultaba a mobilidade e reducía o risco dun intento de asasinato.

Malia tódalas medidas tomadas, foron poucos os daimyō que non se enfrontaron a intentos de asasinato polo que vivían rodeados dos seus xenerais de maior confianza, que non se separaban do seu señor en ningún momento.

Período Azuchi-Momoyama[editar | editar a fonte]

Ninjas de Iga e Ueno[editar | editar a fonte]

Localización das antigas provincias de Iga, Mikawa e a cidade de Sakai no Xapón.

Os ninja máis respectados e famosos eran os de Igaueno (actual Iga) e de Kōga, quen foron contratados por distintos daimyō entre 1485 e 1581 ata que Oda Nobunaga, un dos grandes unificadores do Xapón, emprendeu unha campaña para atacar as súas terras.Turnbull, 2003:9. Foi tan rápido o ataque que levou a cabo, que preto de 4.000 deles foron asasinados e os sobreviventes tiveron que fuxir a outras provincias. Algúns tiveron a sorte de chegar ata a Provincia de Mikawa, onde o daimyō Tokugawa Ieyasu, quen máis tarde converteríase na figura máis poderosa do país, ordenou que fosen tratados con total respecto, polo que se converteron en vasalos do clan Tokugawa rematando así os seus días como mercenarios.

Como gran político que era Ieyasu, pronto viu a recompensa de brindar asilo aos ninjas de Iga. En 1582 Nobunaga morreu traizoado por un dos seus xenerais de nome Akechi Mitsuhide, cando este obrigouno a cometer seppuku durante o «Incidente de Honnōji». Ieyasu, quen se atopaba de visita en Sakai con tal só algúns dos seus principais xenerais, viuse coa difícil tarefa de regresar a Mikawa, xa fose por mar ou por terra, baixo o risco de atoparse cos soldados do clan Akechi, quen seguramente superaríano en gran número. Ieyasu emprendeu o camiño de regreso vía Iga auxiliado polos ninja locais, os cales enfrontáronse con bandidos e yamabushi que se toparon no camiño. Segundo o Mikawa Non Fudoki, Ieyasu quedou tan agradecido pola lealdade mostrada por Hattori Sadanobu, que cando chegaron á fronteira de Iga, regaloulle un wakizashi forxado polo famoso Kunitsugu. Para cruzar Iga, a Ieyasu e os seus homes uníronselles entre 200 e 300 homes de Tsuge, así como 100 de Kōga xunto con Hattori Hanzō de Iga, quen foi o guía ata que chegaron ao seu destino final.

A morte de Nobunaga foi vingada finalmente por outro dos xenerais que tivera baixo o seu mando: Toyotomi Hideyoshi, quen marchou co seu exército cara a Kioto e venceu a Akechi na Batalla de Yamazaki, co que Hideyoshi estableceríase 20 anos como a máxima figura política e militar do país. Debido á súa orixe humilde, Hideyoshi nunca puido ser nomeado como shōgun e tivo que aceptar a cambio o título menor de kanpaku ou rexente, aínda que cumpriu con todas as funcións de shōgun.

Cando Hideyoshi derrotou ao clan Hōjō tardío en 1590, Ieyasu recibiu os seus territorios como recompensa. Ieyasu, no canto de establecer o seu castelo principal en Odawara como o fixeron os Hōjō, decidiu establecerse en Edo, onde construíu o Castelo Edo e foi custodiado polos homes de Iga que o acompañaron. Edo ao cabo sería renomeada como Toquio, converténdose na capital do país, ademais de que o castelo se convertería no Palacio Imperial.

Asedio de Fushimi[editar | editar a fonte]

Localización dos principais escenarios onde participaron os ninja durante os períodos Azuchi-Momoyama e Edo.

Antes de morrer, Hideyoshi nomeara o «Consello dos Cinco Rexentes» coa finalidade de que eles gobernasen á súa morte e ata que o seu fillo Hideyori tivese a idade suficiente para facerse cargo do país. Tokugawa Ieyasu, quen servira primeiro baixo as ordes de Oda Nobunaga e baixo as ordes do mesmo Hideyoshi, ademais de ser nomeado como un dos «cinco rexentes», comezou a disputar o goberno para si, o que dividiu ao país en dous grandes bandos, que se enfrontarían na Batalla de Sekigahara, a batalla máis grande que disputada en chan xaponés.

Os movementos preliminares consistiron nunha serie de ataques e asedios a diversos castelos, incluíndo o Castelo Fushimi que estaba custodiado polo clan Torii, liderado por Torii Mototada. As Forzas do «Exército do Oeste», comandadas por Ishida Mitsunari comezaron o ataque o 27 de agosto de 1600, o cal é coñecido como Asedio de Fushimi. As forzas de Mototada eran excedidas en gran número polo que os esforzos reducíronse en atrasar o máis posible o exército de Mitsunari co obxecto de que Tokugawa Ieyasu tivese tempo suficiente de fuxir e rearmar un exército de grandes proporcións. Para realizar esta tarefa, Mototada contou co apoio de centos de guerreiros de Köga, algúns dentro do castelo mentres que outros facían «guerra de guerrillas» aos arredores. Preto de cen destes ninja morreron nos enfrontamentos e unha vez que houbo concluído a batalla de Sekigahara, Ieyasu ofreceu un servizo para os seus espíritos.

Batalla de Sekigahara[editar | editar a fonte]

A batalla de Sekigahara comezou nas primeiras horas dun nubrado 21 de outubro (15 de setembro segundo o antigo calendario chinés) de 1600. A batalla prolongouse todo o día e as únicas accións de ninjas no campo de combate curiosamente non foron as do exército de Ieyasu, senón a actuación de shinobi ao servizo do clan Shimazu do dominio de Satsuma, quen loitaban en contra do «Exército do Leste» de Tokugawa. Ao final do combate, os samurai de Satsuma víronse obrigados a retirarse antes de que fosen atacados polos «demos vermellos» de Ii Naomasa para evitar a derrota. O exército de Satsuma ideou un plan, no que parecía que algúns elementos se atrasaban cando emprendían a retirada, o que en realidade era unha trampa, debido a que estes eran tiradores experimentados. Cando Ii Naomasa achegouse a un deles, este dispárolle ao seu cabalo e ao momento da caída esnaquizóuselle o cóbado esquerdo. Neste momento apareceu outro ninja: Miura Eu'emon, vasalo principal de Naomasa, quen lle brindou axuda médica e deulle algún remedio de cor negruzco para deter o sangrado.

Hanzō Mon (Porta Hanzō) do Castelo Edo, nomeada así en honra ao líder dos ninja, Hattori Hanzō, os cales foron designados garda de seguridade do castelo por Tokugawa Ieyasu.

Shogunato Tokugawa[editar | editar a fonte]

Despois do ascenso ao poder de Ieyasu unha vez gañada a Batalla de Sekigahara, estableceu o shogunato Tokugawa, que perduraría máis de 250 anos. O shogunato Tokugawa instaurouse oficialmente no ano 1603 e finalizou en 1867. Durante este período a actividade tanto dos ninja como a dos samurai decreceu grandemente, polo que neste período as artes marciais sufriron un gran declive, aínda que foi neste período no que o mito do ninja comezou a medrar e se mesturou con distintas lendas.

Ieyasu empregou a algúns ninja para custodiar o interior do castelo, xusto onde se atopaban as habitacións das súas concubinas, mentres que o grupo principal estivo encargado de vixiar a seguridade da porta exterior principal.

Asedio de Osaka[editar | editar a fonte]

A última ameaza real para o novo shogunato tivo lugar cando Toyotomi Hideyori, xa de idade adulta, empezou a reunir unha forza de rōnin e samurais inimigos do shogunato no Castelo Osaka, polo que Ieyasu, xa como Ōgosho (大御所 shōgun enclaustrado?) e o seu fillo Hidetada como shōgun, comezaron a primeira etapa do asedio do castelo no inverno de 1614.

Tokugawa recorreu novamente a shinobi tanto de Iga como de Kōga, os cales estaban baixo as ordes de Hattori Masanari e Yamaoka Kagetsuge respectivamente.

A «campaña de inverno» terminou despois de que se chegou ao acordo entre ambas partes de que o foxo do castelo sería recheado pero Ieyasu regresou de novo no verán de 1615 para concluír a batalla. Os ninjas que participaran na primeira campaña regresaran a Iga insatisfeitos coa recompensa que obtiveran, pero foron convocados de novo para a «campaña de verán» por Miura Eu'emon, o que demostra que aqueles que non eran parte dos serventes de Tokugawa aínda eran uns mercenarios.

Finalmente, coa participación de ninjas entre as tropas regulares, o castelo caeu logo de chegar a un punto crítico na batalla de Tennōji, onde Hideyori cometeu seppuku no medio do castelo en chamas.

Rebelión Shimabara[editar | editar a fonte]

A maioría dos académicos concordan en que foi durante a Rebelión Shimabara de 1637, un levantamento armado de conversos católicos, en que os ninjas tiveron a súa última gran participación. Turnbull, 2003:55. Durante o conflito, preto de 40.000 rebeldes ocuparon o Castelo Shimabara, situado na illa de Kyūshū, polo que un grupo de ninjas introducíronse ao castelo para entregar informes detallados da súa construción, roubar contrasinais e víveres. Foron os ninjas ademais, quen confirmaron que a situación dentro do castelo era crítica debido á falta de alimentos e provisións, polo que se decidiu realizar o ataque final, onde os rebeldes foron vencidos.

O último ninja[editar | editar a fonte]

Os principais escritores e investigadores no tema aseguran que debido a que a natureza do ninjutsu non era a dunha arte marcial, senón unha táctica de guerra e que ademais os seus practicantes eran expertos en farmacoloxía, medicina, astroloxía, espionaxe así como a preparación de explosivos e non só nun aspecto deportivo, ao día de hoxe sería practicamente imposible que existisen verdadeiros ninja logo da morte de Fujita Seiko en 1966; con todo, o director honorario do Museo de Iga, Jinichi Kawakami, é considerado como o último verdadeiro ninja, debido a que é o vixésimo primeiro Sōke da Koka-ryū Hanto (ninjutsu de Iga e Kōga).

Armas e equipamento[editar | editar a fonte]