Nanni Moretti

Nanni Moretti
	; (2011)
Biografía
Nacemento	(it) Giovanni Moretti ; 19 de agosto de 1953 (70 anos); Brunico, Italia (pt)
President of the Jury at the Cannes Festival (en)
	; ← Robert De Niro – Steven Spielberg →
Datos persoais
País de nacionalidade	Italia
Relixión	Ateísmo
Actividade
Lugar de traballo	Italia
Ocupación	director de cinema , xogador de wáter-polo , actor de cinema , produtor de cinema , montador , actor , guionista , realizador
Período de actividade	1976 -
Lingua	Lingua italiana
Deporte	wáter-polo
Familia
Cónxuxe	Silvia Nono
Fillos	Pietro Moretti (en)
Pais	Luigi Moretti e Agata Apicella Moretti (pt)
Irmáns	Franco Moretti
	Premios (2012) Comendador das Artes e as Letras; (2004) Carrosse d'or (en) ; (2001) Palma de Ouro, premiado polo traballo La stanza del figlio (pt) ; (1996) Grand Officer of the Order of Merit of the Italian Republic (en) ; (1994) European Film Academy Critics Award (en) , premiado polo traballo Caro diario (pt) ; (1994) Prémio de Melhor Realizador de Cannes (pt) , premiado polo traballo Caro diario (pt) ; (1994) David di Donatello; (1986) Grand Prix do Júri (pt) , premiado polo traballo The Mass Is Ended (en) ; (1986) Oso de Prata; (1981) Grande Prémio do Júri do Festival de Veneza (pt) , premiado polo traballo Sogni d'oro (en) ; Nastro d'Argento for Best Producer (en) ; David di Donatello for Best Film (en) ; Nastro d'Argento for Best Director (en) ;

Giovanni "Nanni" Moretti, nado en Brunico o 19 de agosto de 1953, é un director de cine, produtor e actor italiano. A súa obra caracterízase por unha visión en clave irónica e sarcástica de lugares comúns e da problemática actual do mundo xuvenil, trala que se dexerga unha crítica máis substancial da sociedade italiana e dos seus costumes.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Nado en Brunico, na provincia italiana de Bolzano, onde os seus pais estaban as vacacións. Pasa a súa infancia en Roma. Na adolescencia descobre as súas dúas grandes paixóns: o cine e mailo wáter-polo. En 1973 roda as súas dúas primeiras curtametraxes: La sconfitta (A derrota), na que conta en clave de humor a crise dun ex-militante dos movementos do 68, e Pâté de bourgeois (xogo de palabras entre paté de foie-gras e épater les bourgeois).

Dirixe, e convertese tamén no intérprete dos papeis masculinos que escribe. Xa nestas primeiras curtas se advirte a súa mestura de reflexións íntimas con interrogacións políticas.

En 1974 dirixe a mediametraxe Come parli frate?, parodia de I promessi sposi (Os noivos) de Alessandro Manzoni, na que interpreta o personaxe de Don Rodrigo.

En 1976 fai Io sono un autarchico (Son un autárquico), primeira longametraxe de Moretti, na que interpreta por vez primeira a personaxe de Michele Apicella (apelido da súa nai) que aparecerá noutras catro películas. En 1977 os irmáns Taviani ofrécenlle un papel na súa destacada Padre padrone. En 1978, dirixe Ecce bombo que conta a difícil relación dun estudante co seu contorno. Esta película foi a primeira que rodou con medios profesionais, conseguindo un inesperado éxito de público e económico, que fai á crítica reparar nel. Este filme foi presentado á sección oficial do festival de Cannes.

En 1981, a súa película Sogni d'oro obtén ex aequo o Gran Premio do Xurado (León de Prata) na Mostra de Venecia. En 1983, dirixe Bianca, onde interpreta a un profesor namorado de Laura Morante, unha das súas actrices fetiche. En 1986, atopámolo no papel de cura en La messa è finita, película coa que acadou o Gran Premio do Xurado (Oso de Prata) da Berlinale. En 1989 dirixe o filme Palombella rossa no que encarna a un militante comunista que padece amnesia.

Grazas á produtora Sacher Film que funda en 1986, produce as obras de novos cineastas coma Calopresti con La seconda volta e Luchetti con Il portaborse, películas nas que traballa como actor.

En 1994, obtén o Premio ao mellor director do Festival de Cannes pola súa película Caro diario (Querido diario), película constituída por tres episodios de carácter autobiográfico, enfocados con estilo documental, nos que Moretti se interpreta a si mesmo.

A partir deste momento acentuase a implicación política de Moretti, coincidindo co paso do magnate Silvio Berlusconi á política. Coordina e produce L'unico paese al mondo, película en nove episodios (do que dirixe ademais o derradeiro) que presenta unha visión pesimista das eventuais consecuencias da vitoria da coalición de centro-dereita encabezada por Berlusconi.

En 1998, con Aprile (Abril), fainos parte do seu xúbilo de ser pai así como da súa felicidade ante a vitoria electoral da coalición de centro-esquerda liderada por Romano Prodi.

No 2001 obtén a Palma de Ouro en Cannes por La stanza del figlio (A habitación do fillo), película que narra as consecuencias sobre unha familia da perda accidental do seu fillo adolescente.

No 2002 convertese nun dos portavoces da posición crítica contra os políticos tanto de centro-dereita (no poder) como de centro-esquerda (na oposición) e será un dos promotores dos movementos de protesta coñecidos como girotondi.

No 2003 presenta a curta Il grido d'angoscia dell'uccello predatore — Tagli d'aprile (O berro de angustia da ave depredadora — Recortes de abril), realizado a partir de fragmentos de Aprile.

No 2006 volve á longametraxe rodando Il caimano (O caimán), inspirado na figura de Silvio Berlusconi. O filme foi presentado en plena campaña electoral, días antes das eleccións que Berlusconi perdeu.

En febreiro de 2007 sepárase do socio Angelo Barbagallo con quen fundara a produtora Sacher Film.