Movemento punk

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O movemento punk foi inicialmente unha manifestación xuvenil organizada a mediados da década de 1970 nos Estados Unidos, Reino Unido e mais Australia. Como un movemento de rúa, rebelábase contra os valores e padróns da sociedade e medios tradicionais de maneira xeral e inclúe unha ampla gama de ideoloxías e formas de expresión, incluída a moda, as artes visuais, danza, literatura e cine, xurdidas da música punk rock.

Historia[editar | editar a fonte]

A subcultura punk apareceu nos Estados Unidos, o Reino Unido e Australia a mediados dos anos 70, aínda que a orixe exacta foi obxecto dunha gran controversia dentro do movemento.[1][2][3]

Os primeiros punks contaban cun bo feixe de antecedentes e influencias, e o xornalista musical Jon Savage describiu a subcultura coma unha "bricolaxe" de case todas as subculturas da mocidade previas que existiron en occidente dende a segunda guerra mundial "enganchadas con imperdibles". Varios movementos filosóficos, políticos e artísticos influenciaron á subcultura. Particularmente o punk debúxase dende diversas correntes da arte moderna. Varios escritores, libros e movementos literarios foron importantes na formación da estética punk. O punk rock tamén ten gran variedade de influencias, tanto dentro do rock coma fóra.

A primeira forma do punk rock, bautizada retrospectivamente protopunk, comezou coma un rexurdimento do garaxe rock no nordeste dos Estados Unidos a finais dos anos 60. A primeira escena musical á que se lle colgou a etiqueta punk apareceu en Nova York entre 1974 e 1976. Máis ou menos ao mesmo tempo ou pouco despois desenvolveuse unha escena punk en Londres e a esta seguiríalle Os Ánxeles. Esas tres cidades formaron a columna vertebral do florecente movemento, aínda que tamén existiron outras escenas menores en cidades coma Brisbane e Boston.

Ao redor de 1977 a subcultura comezou a diversificarse coa proliferación de faccións coma o 2 Tone, Oi!, pop punk, New Wave e No Wave. Nos Estados Unidos, durante os primeiros anos dos 80, o punk viviu un renacemento na forma do hardcore punk, que pretendía rematar coas frivolidades introducidas nos últimos anos do movemento orixinal, mentres que no Reino Unido apareceu un movemento paralelo chamado streetpunk. Ámbolos dous estenderíanse a outras rexións ao igual que o fixera o punk rock. De mediados dos 80 a principios dos 90 nos Estados Unidos varias escenas underground evolucionaron do punk ou aplicaron a súa actitude aos novos estilos, aparecendo así o rock alternativo e o indie rock. Un novo movemento fíxose visible nos Estados Unidos a comezos da década dos 90 tratando de revivir o movemento punk, deixando atrás toda a parefernalia do hardcore.

Música[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Punk rock.

A subcultura punk está centrada na escoita de gravacións ou concertos dun agresivo xénero do rock chamado punk rock. Mentres que a meirande parte do punk rock usa guitarras distorsionadas e baterías ruidosas que derivan do garage rock dos anos 60 e do pub rock dos 70, algunhas bandas de punk incorporaron elementos doutros xéneros como o metal ou o folk. Diferentes subculturas punk adoitan a distinguirse polo seu estilo de punk rock característico, aínda que non todos os estilos están asociados a unha subcultaura concreta. A meirande parte das cancións punk rock son curtas, teñen arranxos moi básicos e sinxelos e usan relativamente poucos acordes. As súas letras expresan valores da cultura punk e a súa carga ideolóxiva vai dende o nihilismo do "No Future" dos Sex Pistols, ata a mensaxe antivicio de "Straight Edge" de Minor Threat. O punk rock adoita ser tocado en pequenas bandas e non por artistas en solitario, e estas normalmente están formadas por un vocalista, unha ou dúas guitarras eléctricas, un baixo eléctrico e un batería.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Moore, Thurston. Bomb Magazine, ed. "Grabbing Ankles". Consultado o 18 de xaneiro de 2017. 
  2. Savage, Jon (1991). Faber and Faber, ed. England's Dreaming: The Sex Pistols and Punk Rock. ISBN 0-312-28822-0. 
  3. Australian Broadcasting Corporation (ed.). "isfits and Malcontents". Consultado o 18 de xaneiro de 2017. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]