Miguel Bosé

Miguel Bosé
Nome completo	Miguel Luchino González Borloni
Data nacemento	3 de abril de 1956
Nado en	Cidade de Panamá
Irmáns	Lucía Dominguín e Paola Dominguín
Ocupación	cantante, director teatral e actor
Xénero	Pop, Pop latino
Instrumento(s)	voz
Selo(s) discográfico(s)	Ariola, Sony Music, Warner
Tempo en activo	1975- actualidade
Na rede
	http://www.miguelbose.com
	[ editar datos en Wikidata ]

Miguel Luchino González Borloni, de nome artístico Miguel Bosé, nado o 3 de abril de 1956 en Cidade de Panamá, é un cantante, director teatral e actor hispano-italiano. Ten 21 álbums e 10 millóns de discos vendidos, actuou en 35 películas, varios espectáculos de TV e é director de teatro.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Mocidade[editar | editar a fonte]

Miguel Bosé, fillo do toureiro Luis Miguel Dominguín e da actriz italiana Lucía Bosé, naceu en Panamá (pero adquiriu a nacionalidade española despois de quedar exento de realizar o servizo militar). Creceu nun ambiente rodeado de arte e cultura. Amigos íntimos da súa familia eran Pablo Picasso, Ernest Hemingway ou o pai do vicepresidente de Colombia (Francisco Santos Calderón). O seu padriño é Luchino Visconti.

Anos 70[editar | editar a fonte]

A comezos dos 70, Miguel trasládase a Londres e decide inscribirse na Escola de Danza e Mimo de Lindsay Kemp, e máis tarde decide proseguir os seus estudos de baile na Escola de danza de Maurice Béjart en París.

En 1975 entra de cheo na música da man de Camilo Sesto e en 1977 firma un contrato coa CBS. Nese ano ve tamén a luz o seu primeiro álbum co tema "Linda", que ademais incluía cancións como "Amiga" ou "Mi Libertad", de gran popularidade en España e América Latina, que o consagrarían como artista de masas, creando o fenómeno dos fans.

En 1978, co segundo álbum Miguel Bosé e coa canción "Anna", comeza unha exitosa carreira internacional con forte proxección en varios países de Europa. Un pouco máis tarde sairía o álbum Chicas! (1979) de onde se extraerá un dos seus maiores éxitos desta época: "Super Superman".

Anos 80[editar | editar a fonte]

En 1980 Bosé publica Miguel o seu álbum máis importante desta primeira etapa que contiña os sinxelos "Morir de Amor" e "Te Amaré", que o colocarían á cabeza das listas de numerosos países. "Olympic Games" foi un dos seus sinxelos máis internacionais deste álbum. Na súa portada aparecía vestido de toureiro como homenaxe ó seu pai. Nun dos momentos máis álxidos da súa carreira, sucédense as xiras multitudinarias, ó igual que as versións dos seus discos noutros idiomas.

Co seu seguinte traballo, o álbum, Más Allá (1981), Bosé non consegue a repercusión dos seus traballos predecesores e o sinxelo "Márchate Ya" non acaba de encaixar entre os seus fans. Este contratempo leva á discográfica a editar ó ano seguinte un álbum recompilatorio con tódolos seus sinxelos e con dous temas inéditos: "Bravo Muchachos" (1982) que consegue colocar a Miguel nos primeiros postos das listas en España, Italia e outros países de Europa.

Por estas datas, Miguel convértese en padriño do exitoso grupo mexicano Timbiriche que tiña como integrantes orixinais a Diego Schoening, Sasha Sokol, Benny Ibarra, Mariana Garza, Alix Bauer e Paulina Rubio. Durante a súa estadía en México relacionóuselle moito coa cantante e actriz Daniela Romo e realizou producións con Luis Del Llano Macedo.

Mentres que o seu éxito en Italia estaba in crescendo e o seu álbum Milano-Madrid 1983 así o acreditaba, en España o seu álbum de 1983 Made In Spain (gravado con composicións realizadas para el por bandas da época como Alaska y los Pegamoides, Radio Futura ou Mecano) non acaba de callar. Bosé intentaba manterse a flote despois do seu éxito a finais dos 70, pero vía como tódalas formacións do fenómeno fans da década pasada, tipo Los Pecos, ían desaparecendo paulatinamente sendo substituídas por bandas da movida madrileña.

1984 ve o nacemento dun novo Miguel Bosé. O artista decide tomar as rendas da súa carreira, e redirixir a súa música cara a un público máis maduro. Perseguido pola pantasma da etiqueta "música para nenas", Bosé cambia o seu rexistro vocal (moito máis grave agora) e reorienta a súa música cara a influencias do talle de David Bowie ou bandas como Depeche Mode.

O xiro musical é mal acollido pola discográfica SONY, que cre que o seu produto se lle vai das mans, e se converte en incontrolable... así sería... Miguel Bosé grava, en contra da vontade da súa discográfica, Bandido, considerado como unha das súas obras principais. Os seus sinxelos "Sevilla" e "Amante Bandido" arrasan nas listas españolas e latinoamericanas e prognostican un futuro prometedor para o novo Bosé. Se ben o cambio sitúao á vangarda da moda e a época, este novo rexistro non é moi ben aceptado polos fans italianos que preferían a imaxe pulcra de neno bo de antano fronte a este novo Bosé máis ambiguo e con barba de tres días, vestido co popular pantalón-saia desa época. A portada do álbum mostraba a un Bosé revolucionario, co rostro maquillado e o pelo crespado na liña do traballo Aladdin Sane de David Bowie.

É unha etapa na que a imaxe de Bosé é case tan importante como a súa música. O seu look moderno e sofisticado (metade vampiro metade extraterrestre) e o seu carisma innegable convértense na tarxeta de presentación alí onde vai... O artista rodéase dun halo intocable e case extraterrenal, combinando os seus traballos musicais con incursións esporádicas no mundo do cine como El Caballero Del Dragón (a película española máis cara ata a época) ou En Penumbra.

O camiño musical da experimentación e da produción máis elaborada continúa para Miguel co lanzamento dos seus dous seguintes discos, editados xa en Warner Music, a súa actual compañía discográfica: Salamandra (1986) e XXX (1987).

Se ben Salamandra é unha continuación algo máis complexa e intimista de Bandido, con sinxelos de grande éxito e repercusión como "Nena" ou "Aire Soy", XXX é o ambicioso intento de Bosé por conquistar o mercado Norteamericano. Cun son moito máis industrial e letras máis crípticas, o disco edítase nos EUA con portada diferente e os temas en inglés. Nin "Lay Down On Me" nin "The Eight Wonder" lograrían a repercusión desexada polo artista, mentres que as súas versións en castelán, "Como Un Lobo" e "Duende", si triunfarían en España e Latinoamérica. Tras unha dura xira na que Bosé adelgazou moito, o artista decide tomarse un longo descanso para gozar da vida cotiá, perdéndose nas noites madrileñas.^{[Cómpre referencia]}

Anos 90[editar | editar a fonte]

A comezos dos 90 sae o seu álbum Los chicos no lloran, que acerca a Miguel a un son máis comercial có de traballos anteriores e aporta unha imaxe ó artista máis accesible para tódolos públicos. O disco colleitaría varios éxitos en sinxelo, pero perdería o glamour e a sofisticación dos traballos anteriores. A exitosa xira de presentación do disco recolleríase no seu seguinte traballo Directo '90.

Tras un curto período de relax, en 1992 Bosé consegue outro fito, esta vez no mundo cinematográfico, co seu papel de xuíz travestido na película de Pedro Almodovar Tacones Lejanos.

En 1993 preséntase no mercado español o álbum Bajo el signo de Caín que posteriormente, en 1994, editarase en versión inglesa e italiana. O disco é un regreso ó camiño da experimentación e reflicte unha notable madurez artística, creando unha ponte sonora con XXX, pero máis intimista e innovador se cabe, e cargado dunha beleza ambiental case cinematográfica. "Si tú no vuelves" ou "Nada particular" foron os sinxelos de maior éxito do álbum.

De novo unha exitosa xira devolvería a Bosé sobre os escenarios, para continuar coa aparición na importante produción francesa A Raíña Margot.

En 1995 sairía Laberinto, complexa continuación de Bajo el signo de Caín, aínda máis experimental e críptica, que tan só contiña un tema soamente comercial ó uso, "La Autoradio Canta". O disco reeditaríase incluíndo tres temas máis comerciais, entre eles o sinxelo "Este Mundo Va", para asegurar así o seu éxito de vendas.

E unha vez máis outro fito no mundo cinematográfico acompaña a Bosé coa súa aparición na película Libertarias de Vicente Aranda, interpretando a Jesús Arnal, ex-cura amigo e secretario de Durruti. Tamén en 1995 Miguel Bosé aparece na curtametraxe Detrás Del Dinero de Alejandro González Iñárritu.

En 1998 Miguel publica o álbum de versións Once maneras de ponerse un sombrero: a súa persoal homenaxe a algunhas das cancións máis importantes da cultura latina para el. Seguindo o camiño da produción complexa, o traballo reborda beleza nos seus sinxelos "Muro" e "Sólo pienso en ti". Nese mesmo ano Miguel Bosé sofre un accidente de automóbil xunto á súa amiga Rebecca de Alba saíndo os dous con feridas.

En 1999 Miguel publica un disco de éxitos dos últimos 15 anos de carreira (1984-1998) co nome de Lo mejor de Bosé que incluía 2 temas inéditos "Hacer por hacer" e "No hay ni un corazón que valga la pena", e 2 novas versións, unha de "Amante Bandido" e outra de "Nena". Para Italia tamén sae outro de éxitos co nome Best Of, con versións en italiano de "Este mundo va" ("Questo mondo va") e de "Hacer por hacer" ("Un momento per me").

Anos 2000[editar | editar a fonte]

Tras un período marcado pola presentación do programa Septimo De Caballería para TVE e un aparatoso accidente de tráfico que case lle custa a vida, Bosé embárcase no 2000 nun longo tour, Girados, xunto á ex-cantante do grupo Mecano Ana Torroja, que os levará a moitas cidades de España e Latinoamérica facendo repaso pola extensa carreira musical de ambos artistas e interpretando moitos dos seus temas a dúo. A xira publicarase nun duplo CD gravado en directo.

En 2001 Miguel publica o seu novo traballo de estudio, o primeiro desde 1998: Sereno, un disco claramente máis comercial respecto ós seus traballos anteriores e onde se reflicten algunhas etapas descoñecidas da súa vida.

Tres anos despois presentou o ambicioso proxecto Por vos muero (2004), onde colaborou con varios músicos e compositores, entre eles Alejandro Sanz, que ese mesmo ano se converterá no seu compadre, xa que foi padriño do bautizo de Manuela, a filla de Alejandro. O disco, gravado en La Cuadra, a casa de Miguel, baixo a produción de Chris Cameron e Nicolás Sorín, é unha especie de homenaxe persoal ó mundo do cine, ás bandas sonoras e á formación clásica que recibiu de neno.

Un disco que presentou en directo en moi poucas cidades de España e México, con diferentes orquestras sinfónicas, e que supuxo un dos retos máis importantes na súa carreira.

En 2005, sae Velvetina, unha obra que nos acerca ó mundo da electrónica, o dance, o trip hop e o chill-out, gravado ó mesmo tempo que Por vos muero.

Velvetina presenta 13 novas cancións compostas e producidas por Antonio Cortés e o propio Miguel, mesturando diferentes idiomas nas súas letras. O DVD que acompaña unha das edicións do disco, inclúe 13 vídeoclips que ilustran visualmente cada un dos temas. Estas "video-creacións" foron dirixidas por realizadores novos que gozaron de total liberdade creativa. O deseño do disco e a imaxe de Velvetina foron realizadas polo deseñador David Delfín.

En 2007, sae á venda o disco Papito, onde recompila os seus máis grandes éxitos, cantándoos a dúo con varios cantantes de talle internacional e tendo grande éxito desde a primeira semana de vendas, logrando en México o Disco de Platino.

Colaboracións[editar | editar a fonte]

Colaborou musicalmente ó longo destes anos con artistas como Noa, Vicente Amigo, Carlos Berlanga, Rafa Sánchez (Unión), Alejandro Fernández, Alejandro Sanz, Daniela Romo, Mikel Erentxun, Armando Manzanero, Benny Ibarra, Pedro Marín, Miranda!, Tania Libertad, Carlos Berlanga, Natasha St-Pier ou Paulina Rubio, entre outros, destacando o seu interesante traballo como narrador na obra Pedro y El Lobo (1994) xunto coa Orquestra da Ópera de Lión.

O seu último proxecto musical titulado Papito reúne artistas consagrados e populares nun particular homenaxe ós seus 30 anos de carreira musical. Invitando a personalidades como Shakira, Juanes, Ricky Martin, Julieta Venegas, Paulina Rubio, Sasha Sökol, Laura Pausini, Amaia Montero (vocalista de La oreja de Van Gogh), Pedro Andrea, Michael Stipe (vocalista de R.E.M.), Bimba Bosé (a súa sobriña), Ivete Sangalo, Rafa Sánchez (vocalista de La Unión), Mina, David Summers de Hombres G, Hotel Persona (con Stefan Olsdal, baixista de Placebo) ou Alaska de Fangoria, entre outros.

Deste ambicioso proxecto despréndese o que parece ser o seu último Tour Internacional titulado "Papitour", iniciado no mes de maio e que debería concluír en setembro en España e comezar en América en outubro e concluílo en novembro de 2007.

Traxectoria como actor[editar | editar a fonte]

Cinema[editar | editar a fonte]

Con só 14 anos, vese obrigado a renunciar ó papel de Tadzio na película Muerte en Venecia de Luchino Visconti. A súa cita definitiva co mundo do cine chegará dous anos máis tarde da man do director italiano Duccio Tessari.

Ó longo da súa traxectoria musical, Miguel nunca descoidou o seu amor polo cine. En 1976 protagoniza a película Retrato de familia de Antonio Giménez-Rico baseada na novela Mi idolatrado hijo Sisí de Miguel Delibes. A pesar de tantos parénteses cinematográficos, pódese destacar o seu traballo como actor na película Tacones lejanos (1991) de Pedro Almodóvar. Tamén traballou noutras películas como Lo más natural (1991), La Nuit Sacrée (1992), Mazzepa (1993), La reina Margot (1994), Felpudo maldito (1995), Libertarias (1995) ou Enciende mi pasión (1995).

Teatro[editar | editar a fonte]

Á marxe da música e do cine, entre os intereses artísticos de Miguel tamén está o teatro. Participa en dúas producións: El Martirio de San Sebastián de La Fura dels Baus, como narrador, e nun recital de poesía dedicado a Rafael Alberti e Pablo Neruda.

Presentador[editar | editar a fonte]

De 1997 a 1999 presentou o programa musical de TVE 1 Séptimo de Caballería rebautizado como El Séptimo, pero con escasa audiencia.^{[Cómpre referencia]}

En 2002 presentou a versión Italiana de Operación Triunfo, Operazione Trionfo.