Manuel Becerra Bermúdez

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Manuel Becerra Bermúdez
Nacemento20 de outubro de 1820
Lugar de nacementoCastro de Rei
Falecemento19 de decembro de 1896
Lugar de falecementoMadrid
SoterradoSacramental de Santa María cemetery
NacionalidadeEspaña
Ocupaciónpolítico
editar datos en Wikidata ]

Manuel Becerra Bermúdez, nado en Castro de Rei o 20 de outubro de 1820[1] e finado en Madrid o 19 de decembro de 1896, foi un matemático e político galego. Foi ministro con Amadeu I, Afonso XII e durante a Rexencia de María Cristina. Así mesmo, foi un destacado masón.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Afamado matemático, titulouse como enxeñeiro civil na Academia de Enxeñeiros Civís, e foi membro de número da Real Academia de Ciencias Exactas, Físicas e Naturais. Politicamente destacou polas súas ideas progresistas e revolucionarias que o levaron a participar activamente na Revolución galega de 1846 o que lle valeu ser encarcerado en varias ocasións e ter que buscar refuxio no estranxeiro noutras.

En 1854 volveu participar nos movementos revolucionarios que deron lugar ao Bienio Progresista (1854-1856) e foi detido tras o golpe de estado do xeneral O'Donnell que lle puxo fin, desterrado a Bilbao e posteriormente exiliouse en Francia.

Manuel Becerra volveu á vida política do país con ocasión da Revolución de 1868 formando parte, como deputado, da Xunta Superior Revolucionaria entre o 5 de outubro e o 19 de outubro de 1868. Tras as eleccións de 1869 resultou elixido deputado en Cortes pola provincia de Lugo aínda que finalmente optou pola circunscrición de Madrid e como tal ocupou a carteira de ministro de Ultramar entre o 13 de xullo de 1869 e o 31 de marzo de 1870 durante a rexencia do xeneral Francisco Serrano Domínguez.

Tras volver resultar elixido deputado nas eleccións de 1871 e 1872 ocupará a carteira de ministro de Fomento entre o 19 de decembro de 1872 e o 12 de febreiro de 1873, xa baixo o reinado de Amadeu I.

Ocupará ese mesmo ministerio no primeiro goberno da Primeira República Española entre o 12 de febreiro e o 24 de febreiro de 1873 baixo a presidencia de Estanislao Figueras.

Coa restauración monárquica formou parte de tres dos gobernos presididos por Práxedes Mateo Sagasta como ministro de Ultramar: entre o 11 de decembro de 1888 e o 21 de xaneiro de 1890, entre o 21 de xaneiro e o 5 de xuño de 1890 e entre o 12 de marzo e o 4 de novembro de 1894.

Vida masónica[editar | editar a fonte]

Foi un destacado masón: Soberano Gran Comendador do Supremo Consello nos anos 1884-1889 e Gran Mestre do Gran Oriente de España.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Couceiro Freijomil dá como ano de nacemento 1823 no Diccionario Bio-bibliográfico de Escritores, tomo I páx. 137.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]


Predecesor:
Juan Bautista Topete
 Ministro de Ultramar 
1869 - 1870
Sucesor:
Segismundo Moret
Predecesor:
José Echegaray
 Ministro de Fomento 
1872 - 1873
Sucesor:
Eduardo Chao
Predecesor:
Trinitario Ruiz Capdepón
 Ministro de Ultramar 
1888 - 1890
Sucesor:
Antonio María Fabié
Predecesor:
Antonio Maura Montaner
 Ministro de Ultramar 
1894 - 1894
Sucesor:
Buenaventura Abarzuza Ferrer