Luis Sepúlveda

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaLuis Sepúlveda

Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(es) Luis Sepúlveda Calfucura Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(es) Luis Sepulveda Diaz Editar o valor em Wikidata
4 de outubro de 1949 Editar o valor em Wikidata
Ovalle, Chile (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte16 de abril de 2020 Editar o valor em Wikidata (70 anos)
Oviedo, España Editar o valor em Wikidata
Causa da morteMorte natural Editar o valor em Wikidata (COVID-19 Editar o valor em Wikidata)
Datos persoais
ResidenciaChile (–1977)
Europa Editar o valor em Wikidata
País de nacionalidadeChile Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade de Chile
Instituto Nacional General José Miguel Carrera Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoEscrita creativa e profesional, Chilean literature (en) Traducir, xornalismo de opinión e dirección de cine Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónescritor Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua portuguesa, lingua inglesa, lingua francesa, lingua italiana, lingua alemá e lingua castelá Editar o valor em Wikidata
Familia
CónxuxeCarmen Yáñez Editar o valor em Wikidata
Cronoloxía
prisioneiro de consciência (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Premios

IMDB: nm0784720 Allocine: 34990 Allmovie: p267934
Dialnet: 110452 Musicbrainz: 0107fdc8-9e59-4b52-9472-b7ca51652649 Discogs: 6060699 Editar o valor em Wikidata


Luis Sepúlveda Calfucura, nado en Ovalle (Coquimbo) o 4 de outubro de 1949 e finado en Ovieu o 16 de abril de 2020,[1] foi un escritor, periodista e cineasta chileno, autor de contos e novelas, entre as que destaca Un viejo que leía novelas de amor.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Fixo os estudos primarios na escola Francisco Andrés Olea de Santiago de Chile e os secundarios no Instituto Nacional General José Miguel Carrera. Despois estudou dirección na Escola de Teatro da Universidade de Chile, e licenciouse en Ciencias da Comunicación na Universidade de Heidelberg (Alemaña). Desde 1997 viviu en Xixón.

Obras[editar | editar a fonte]

  • Crónica de Pedro Nadie (contos, 1969)
  • Los miedos, las vidas, las muertes y otras alucinaciones (contos)
  • Cuaderno de viaje (contos, 1986)
  • Boykott (contos)
  • Un viejo que leía novelas de amor (novela breve, 1989)
  • Patagonia Express (libro de viaxes, 1995)
  • Komplot: Primera parte de una antología irresponsable (1995)
  • Nombre de torero (novela, 1994)
  • Mundo del fin del mundo (novela, 1996)
  • Historia de una gaviota y el gato que le enseñó a volar (novela infantil, 1996)
  • Desencuentros (contos, 1997)
  • El juego de la intriga, (canda a Martín Casariego, Javier García Sánchez e Paco Ignacio Taibo II, 1997)
  • Diario de un killer sentimental & Yacaré (novela, 1998)
  • Historias marginales (contos, 2000)
  • Hot Line (novela, 2002)
  • La locura de Pinochet (artigos, 2002)
  • Salud, profesor Gálvez! y otras historias (2004)
  • Los peores cuentos de los Hermanos Grimm (novela, canda a Mario Delgado Aparaín, 2004)
  • Narrar es resistir (conversas con Bruno Arpaia)
  • Moleskine, apuntes y reflexiones (artigos, 2004)
  • El poder de los sueños (artigos, 2004)
  • Los calzoncillos de Carolina Huechuraba (crónicas, 2006)
  • Vida, pasión y muerte del Gordo y el Flaco (guión radiofónico, 2007)
  • La lámpara de Aladino (2008)
  • La sombra de lo que fuimos (novela, 2009)
  • Historias de aquí y de allá (contos, 2010)
  • Últimas noticias del sur (libro de viaxes, con fotos de Daniel Mordzinski, 2011)
  • Historia de Max, de Mix y de Mex (relato; con ilustracións de Noemí Villamuza, 2012)
  • Historia de un caracol que descubrió la importancia de la lentitud (2013)
  • Historias Marginales II.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Aguilar, Andrea. "El escritor chileno Luis Sepúlveda muere de coronavirus en Oviedo". elpaís.com (en castelán). Consultado o 16-4-2020.