Legionella

Legionella pneumophila aumentada 8000 veces coa súa forma de bacilo.

Legionella é o nome dun xénero de bacterias patóxenas gramnegativas de forma bacilar, nas que se inclúen as especies que causan a lexionelose (ou enfermidade do lexionario), que é fundamentalmente a L. pneumophila. Poden visualizarse doadamente con tinguidura de prata.

As lexionelas son comúns en moitos ambientes, e están moi diversificadas, xa que se identificaron polo menos 50 especies e 70 serogrupos. As cadeas laterais da parede celular son as responsables da especificiidade de antíxeno somático destes organismos. A composición química destas cadeas laterais con respecto aos seus compoñentes e a disposición dos diferentes azucres é a que determina a natureza dos determinantes antixénicos O ou somáticos, que son esenciais para a clasificación serolóxica de moitas bacterias gramnegativas.

O xénero Legionella recibiu o seu nome por un estalido epidémico ocorrido en 1976 en Filadelfia dunha daquela "misteriosa doenza" que fixo enfermar a 221 persoas, das cales morreron 34. Os primeiros casos detectáronse entre os asistentes á convención da Lexión Americana, unha asociación de veteráns das forzas armadas dos EEUU. A noticia foi moi poublicitada e causou grande impacto e preocupación nos Estados Unidos. O axente causante foi identificado en 1977 e tratábase dunha bacteria ata entón descoñecida, posteriormente chamada Legionella.

Detección

As Legionella detéctanse tradicionalmente por cultivo en ágar de extracto de lévedo de carbón vexetal tamponado (BCYE). As Legionella requiren cisteína e ferro para crecer, polo que non poden crecer no medio común de ágar sangue utilizado no laboratorio baseado en recontos viables totais ou as probas dipslide (para a presenza de microorganismos en líquidos). Os procedenmentos correntes de laboratorio para a detección de Legionella na auga concentran a bacteria (por centrifugación e/ou filtración a través de filtros de 0,2 microns) antes da inoculación en medio de ágar BCYE que contén antibióticos, como por exemplo, GVPC (glicina vancomicim polimixín ciclohexamida), para suprimir da mostra a outras floras. A calor ou o tratamento ácido tamén se usan para reducir a interferencia doutros microbios da mostra.

Despois dunha incubación durante 10 días, confírmase que as colonias sospeitosas son Legionella se crecen en BCYE que contén cisteína, pero non en ágar sen cisteína. Despois utilízanse xeralmente técnicas inmunolóxicas para establecer as especies ou serogrupos das bacterias presentes na mostra.

Moitos hospitais usan a proba do Antíxeno Urinario de Legionella para unha detección inicial cando se sospeita que se trata dunha pneumonía por Legionella. Algunxas das vantaxes ofrecidas por esta proba son que o resultado pode obterse en cuestións de horas en vez dos cinco días requiridos para o cultivo, e que unha mostra de urina é xeralmente máis doada de obter ca un esputo. Ten a desvantaxe de que a proba do antíxeno urinario só detecta anticorpos contra a Legionella pneumophila, e só mediante un cultivo se poderán detectar outras especies de Legionella.

Están aparecendo novas técnicas para a detección rápida de Legionella en mostras de auga como o uso da reacción en cadea da polimerase (PCR) e inmunoensaios rápidos. Estas tecnoloxías poden proporcionar resultados moito máis rápidos.

Patoxénese

Artigos principais: Lexionelose e Legionella pneumophila.

Legionella vive dentro de amebas no seu ambiente natural. pero por medio de inhalación pode infectar aos macrófagos alveolares, modificando a maquinaria normal da célula hóspede para crear un nicho no que a bacteria se poida replicar. Isto dá lugar á enfermidade do lexionario e a unha forma menor chamada febre de Pontiac. A transmisión da Legionella faise por aerosois, é dicir a inhalación de gotas nebulizadas que conteñen as bacterias. Fontes comúns de infección son as torres de refrixeración, piscinas (especialmente nos países escandinavos), sistemas domésticos de auga quente, fontes, e outros diseminadores similares que aproveitan o sistema público de subministración de auga. As fontes naturais de Legionella son as pozas de auga doce e regatos. Non se demostrou a transmisión de persoa a persoa da Legionella.

Unha vez dentro do hóspede, a incubación pode durar dúas semanas. Os síntomas iniciais son similares ao catarro, con febre, calafríos, e tose seca. Nos estados avanzados da doenza aparecen problemas no tracto gastrointestinal e no sistema nervioso, que provocan diarrea e náuseas. Tamén poden presentarse outros síntomas avanzados da pneumonía.

Porén, a doenza non é xeralmente unha ameaza para a maioría dos individuos sans, e tende a causar síntomas daniños só naqueles que teñen o sistema inmunitario deprimido e nos vellos. En consecuencia, é importante unha activa comprobación dos sistemas de augas de hospitais e asilos. Segundo a revista "Infection Control and Hospital Epidemiology," as pneumonías por Legionella adquiridas en hospitais teñen unha taxa de mortalidade do 28%, e a fonte de infección é o sistema de distribución de auga.

Arma bacteriolóxica

Suxeriuse que a Legionella podería utilizarse como arma bacteriolóxica e as cepas modificadas xeneticamente de Legionella pneumophila mostraron un incremento da taxa de mortalidade en animais infectados de case o 100%.

Bioloxía molecular

Coa aplicación de técnicas da moderna xenética molecular e bioloxía celular, empezaron a comprenderse os mecanismos que usa a lexionela para multiplicarse dentro dos macrófagos. As cascadas regulatorias específicas que dirixen a diferenciación celular e a regulación xénica están tamén estudándose. Xa se publicaron as secuencias do xenoma de seis cepas de L. pneumophila e agora é posible investigar o xenoma completo utilizando os modernos métodos moleculares. Descubriuse que a lexionela é unha especie diversa xeneticamente e un 7-11% dos xenes son específicos da cepa. Tamén se descubriu a función molecular dalgúns dos factores de virulencia probados da lexionela. Os estudos moleculares están contribuíndo aos campos da investigación clínica, diagnose, tratamento, epidemioloxía, e prevención da doenza.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• CDC Division of bacterial and Mycotic Diseases: Legionellosis
• Directors of Health Promotion and Education page on Legionellosis
• European Working Group for Legionella Infections
• Legionnaires' disease outbreaks
• Legionella Information
• Legionella Risk management
• Legionella case studies

Mantemento:

• Centers for Disease Control and Prevention - Procedure for Cleaning Cooling Towers and Related Equipment (pages 239 and 240 of 249)
• Cooling Technology Institute - Best Practices for Control of Legionella
• California Energy Commission Arquivado 28 de xaneiro de 2017 en Wayback Machine. - Cooling Water Management Program Guidelines For Wet and Hybrid Cooling Towers at Power Plants
• ASHRAE Guideline
• Guidelines for Control of Legionella in Ornamental Fountains
• Employers Guidelines for prevention of Legionella