Lei de Verner

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

En fonética histórica dase o nome de Lei de Verner a unha tendencia fonética formulada en 1875 por Karl Verner que permitiu completar a lei de Grimm sobre a mutación en xermánico e dar conta de aparentes excepcións a esa lei.

K. Verner demostrou que esas excepcións son regulares se se tomar en conta a posición do acento, dado que a pasaxe das aspiradas xordas do xermánico común ás aspiradas sonoras só ten lugar cando a sílaba precedente leva o acento tonal indoeuropeo.

A descuberta desta lei veu apoiar a tese da regularidade das mudanzas fonéticas defendida polos neogramáticos.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Ramat, Paolo, Einführung in das Germanische (Linguistische Arbeiten 95) (Tübingen, 1981)
  • Wolfram Euler, Konrad Badenheuer: Sprache und Herkunft der Germanen - Abriss des Protogermanischen vor der Ersten Lautverschiebung <Language and Origin of the Germanic Peoples - Compendium of the Proto-Germanic Language prior to First Sound Shift>, 244 p., ISBN 978-3-9812110-1-6, London/Hamburg 2009
  • Kortlandt, Frederik, Proto-Germanic obstruents. - in: Amsterdamer Beiträge zur älteren Germanistik 27, p. 3-10 (1988).
  • Koivulehto, Jorma / Vennemann, Theo, Der finnische Stufenwechsel und das Vernersche Gesetz. - in: Beiträge zur Geschichte der deutschen Sprache und Literatur 118, p. 163-182 (esp. 170-174) (1996)
  • Noske, Roland, The Grimm-Verner Chain Shift and Contrast Preservation Theory. - in: Botma, Bert & Roland Noske (eds.), Phonological Explorations. Empirical, Theoretical and Diachronic Issues (Linguistische Arbeiten 548), p. 63-86. Berlín: De Gruyter, 2012.
  • Vennemann, Theo, Hochgermanisch und Niedergermanisch. - in: Beiträge zur Geschichte der deutschen Sprache und Literatur 106, p. 1-45 (1984)

Outros artigos[editar | editar a fonte]