Lei de Stang
A lei de Stang é unha lei fonolóxica protoindoeuropea que recibe o seu nome do lingüista noruegués Christian Stang. A lei goberna as secuencias finais de palabra en vogal, seguida dunha laringal ou unha semivogal */y/ ou */w/, seguida de nasal. Segundo esta lei estas secuencias simplifícanse de xeito que as laringais ou as semivogais desaparecen, con alongamento compensatorio da vogal precedente.
Formulación[editar | editar a fonte]
Esta regra adoita citarse da seguinte forma:
*Vwm > *Vːm
A miúdo engádense as regras
*Vmm > *Vːm e *Vh₂m > *Vːm *Vyi > *Vːy
Compárese:
- PIE *dyéwm 'ceo' (acusativo singular) > *dyḗm > sánscrito dyā́m, ac. sg. de dyaús, latín diem (que serviu de base para o latín dies 'día'), grego Zen (reformado despois de Homero en Zena), ac. de Zeus
- PIE *gʷowm 'boi, vaca' (ac. sg.) > *gʷōm > sánscrito gā́m, ac. sg. de gaús, grego (homérico e dialectal) bṓn, ac. sg. de bous 'boi, vaca'
- O acusativo singular de PIE *dom- 'casa' é *dṓm, non **dómm̥.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Benjamin W. Fortson (2004): Indo-European Language and Culture: An Introduction. Blackwell Publishing. isbn: 1405103167. Páxina 64.
- Ranko Matasović (1997): Kratka poredbenopovijesna gramatika latinskoga jezika. Matica hrvatska. Zagreb. isbn: 953-150-105-X.