L'inganno felice

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

L'inganno felice
O engano feliz
FormaÓpera
Actos e escenas1 acto
Idioma orixinal do libretoItaliano
LibretistaGiuseppe Maria Foppa
Estrea8 de xaneiro de 1812
Teatro da estreaTeatro San Moisè
Lugar da estreaVenecia
Música
CompositorGioachino Rossini
Localización da partituraPerdida
Personaxes

Bertrando (tenor)
Isabella (soprano)
Ormondo (baixo ou (barítono)
Batone (baixo ou barítono)
Tarabotto (baixo)

L'inganno felice (en galego O engano feliz) é unha ópera nun só acto con música de Gioachino Rossini e libreto en italiano de Giuseppe Maria Foppa. A súa estrea tivo lugar no Teatro San Moisè de Venecia o 8 de xaneiro de 1812.

Rossini chamoulle á súa ópera farsa, aínda que como Richard Osborne explica: "A súa designación como farsa é enganosa á luz do seu status de ópera semiseria como un melodrama romántico con elementos buffos."[1] A obra ten máis en común coas óperas revolucionarias francesas como Les deux journées de Luigi Cherubini.

Historia[editar | editar a fonte]

L'inganno felice é a terceira ópera de Rossini tras La cambiale di matrimonio e L'equivoco stravagante, sendo esta o seu primeiro grande éxito. De feito, ao éxito inmediato de Venecia seguíronlle representacións en moitos teatros en Italia e no estranxeiro (como Londres e París), chegando tamén a imprimirse a partitura, un feito pouco habitual daquela. Tras este éxito, Rossini recibiu o encargo do director do Teatro San Moisè para realizar outras tres óperas máis para o teatro.

Os anos que Rossini pasou entre Milán e Venecia foron moi prolíficos, de feito, ese mesmo ano de 1812 estreou seis óperas. Para explicar esta imparable produción hai que ter en conta que Rossini, durante case toda a súa carreira como compositor, aproveitaba fragmentos e ideas de obras anteriores para óperas novas con moita frecuencia.

Esta ópera represéntase en moi poucas ocasións na actualidade, aparecendo nas estatísticas de Operabase con tan só unha representación no período 2005-2010.[2]

Personaxes[editar | editar a fonte]

Personaxe Tesitura Elenco na estrea, 8 de xaneiro de 1812
(Condutor: - )
Isabella, dona de Bertrando soprano Teresa Giorgi-Belloc
Bertrando, un duque tenor Raffaele Monelli
Batone, servinte de Ormondo baixo ou barítono Filippo Galli
Tarabotto, xefe dun grupo de mineiros baixo Luigi Raffanelli
Ormondo, amigo íntimo de Bertrando baixo ou barítono Vincenzo Venturi

Argumento[editar | editar a fonte]

Data: un afastado pasado.
Lugar: unha vila mineira á beira do mar en Italia.[3]

O vilán Ormondo estaba namorado de Isabella, que casou co duque Bertrando. Cando ela rexeitou os seus avances, Ormondo espallou rumores sobre a reputación dela e subornou a Batone no seu elenco á deriva nun barco no mar. Mais ela foi salvada por un mineiro local, Tarabotto, quen a fixo pasar pola súa sobrina Nisa.

A ópera comeza dez anos despois. O Duque Bertrando está visitando as minas. Isabella, que aínda está namorada do seu home, revela a súa verdadeira identidade a Tarabotto, que promete axudarlle. O duque chega co Ormondo e Batone. O duque aínda está namorado da súa dona, mesmo a pesar de que cre os rumores que indicaban que ela lle era infiel. Batone avisa a "Nisa" e decátase de que ela é Isabella disfrazada. El planea con Ormondo secuestrala esa noite, mais Tarabotto escoita o seu plan. Os dous viláns son desenmascarados antes de que poidan secuestrar a Isabella, cuxa verdadeira historia é revelada cando ela mostra as súas roupas de duquesa e un retrato do duque que gardara para si. Finalmente Bartrando e Isabella reúnense de novo.

Gravacións[editar | editar a fonte]

Ano Elenco
(Isabella, Bertrando,
Batone, Tarabotto)
Director,
Teatro de ópera e orquestra
Selo[4]
1996 René Massis,
Raúl Giménez,
Rodney Gilfry,
Pietro Spagnoli
Mark Minkowski,
Le Concert des Tuileries Orchestra
(Gravada nas representacións no Théâtre de Poissy, 12-17 xuño)
CD de son: ERATO
Cat: 0630 17579-2
2005 Corinna Mologni,
Kenneth Tarver,
Marco Vinco,
Lorenzo Regazzo
Alberto Zedda,
Brno Chamber Soloists
(Gravado nas representacións de concerto no Kurtheater, Wildbad, en xullo)
CD de son: Naxos
Cat: 8.660233-34

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Osborne, Richard
  2. "Estatísticas de Operabase". Arquivado dende o orixinal o 14 de maio de 2017. Consultado o 03 de xaneiro de 2013. 
  3. Osborne, Charles, p. 14
  4. Gravacións de L'inganno felice en operadis-opera-discography.org.uk

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]